باشگاه خبرنگاران جوان؛ رضوان پاک منش - صدای ریزش آب، همچون موسیقی باران، از دور شنیده می‌شود و رهگذری را که از جاده‌ی لرستان به سوی خرم‌آباد می‌رود، به خود می‌خواند.

آبشار بیشه در نزدیکی روستایی به همین نام، در بخش پاپی از شهرستان خرم‌آباد، و در کنار راه‌آهن تهران–خرم‌آباد جای گرفته است. همین نزدیکی به ریل قطار، سفری شاعرانه و کم‌نظیر پدید آورده است؛ قطاری که از میان کوه و جنگل و تونل می‌گذرد و ناگهان، چشم مسافر را به منظره‌ای حیرت‌انگیز وا می‌کند: پرده‌ای سفید از آب که از دل صخره‌ها فرو می‌ریزد.

ارتفاع آبشار حدود ۴۸ متر و پهنای آن در حدود ۲۰ متر است؛ اما آنچه بیش از عدد‌ها در خاطر می‌ماند، حس طراوت و سبزی است که از قطره‌های خنک آن بر پوست می‌نشیند. در روز‌های بهاری، درختان چنار و بلوط و گل‌های زرد و بنفش، حاشیه‌ی آبشار را آراسته‌اند و نسیمی مرطوب، بوی خاک و گیاه را در فضا می‌پراکند.

در پایین‌دست آبشار، رودی پرخروش جاری است که از کوه‌های زاگرس سرچشمه می‌گیرد و در مسیر خود، دشت‌های سبز و روستا‌های کوچک را سیراب می‌کند. مردم محلی، چادرهایشان را در کنار رود برپا می‌کنند و صدای خنده‌ی کودکان در میان شرشر آب و بانگ پرندگان، صدای زندگی می‌شود.

آبشار بیشه نه‌تنها جاذبه‌ای گردشگری بلکه تکه‌ای از حافظه‌ی طبیعی و فرهنگی لرستان است. گویش لری در هوا جاری است، موسیقی محلی از دور به گوش می‌رسد، و مهمان‌نوازی مردم روستا، گرمای خاصی به سفر می‌دهد.

در غروب، وقتی نور نارنجی آفتاب بر دیواره‌ی سنگی آبشار می‌تابد، تصویر آن در آب رودخانه می‌لرزد؛ انگار زمان، برای لحظه‌ای از حرکت بازمی‌ایستد تا چشم بتواند از این زیبایی سیر شود.

آبشار بیشه یادآور آن است که طبیعت، خود بهترین شاعر است؛ کافی‌ست اندکی درنگ کنیم، صدای او را بشنویم، و به‌یاد آوریم که هنوز در گوشه‌هایی از این خاک، زندگی با ریتمی آرام و طبیعی جریان دارد.