باشگاه خبرنگاران جوان - ایام فاطمیه که می‌رسد، حال و هوای خانه‌ها تغییر می‌کند. انگار نسیم غریبی از مدینه و کوچه‌ خانه‌ی علی و فاطمه می‌وزد و تا خانه‌های ما می‌آید برای برپایی عزای غمی مشترک. خیلی‌ها در این روزها گوشه‌ای از خانه‌شان را سیاه‌پوش می‌کنند؛ نه برای زینت، بلکه برای ادب در برابر غم مادر امت. سیاه‌پوشی خانه در این روزها یعنی اعلام هم‌دلی با داغی که بر دل امیرالمؤمنین علیه‌السلام نشست؛ داغی که ایشان پس از خاکسپاری زهرایش فرمود: «آه که بعد از این، شب‌هایم دراز و اندوهم ابدی خواهد بود...»اما در این روزهای شهادت، وظیفه‌ ما چیست؟ حضرت امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «شیعتُنا خُلِقوا من فاضلِ طینتنا... یفرحون لفرحِنا و یحزنون لحزنِنا»شیعیان ما از باقی‌مانده‌ گل ما آفریده شده‌اند؛ در شادی ما شاد و در اندوه ما اندوهگین می‌شوند. پس سیاه‌پوش کردن خانه، در حقیقت واکنش طبیعی دلِ شیعه است در برابر اندوه حضرت علی علیه‌السلام در فراق حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها.

نیت دل؛ اولین گام سیاه‌پوشی

پیش از هر چیز، نیت باید درست باشد. قرار نیست خانه فقط ظاهری غمگین پیدا کند و بچه‌ها را نگران کنیم، بلکه باید دل اهل خانه به یاد حضرت روشن شود. وقتی نیت می‌کنیم این چند روز را به یاد غربت بانوی دو عالم زندگی کنیم، حتی ساده‌ترین کارهایمان رنگ بندگی می‌گیرد؛ چسباندن پارچه‌ مشکی روی دیوار، گذاشتن شمعی کوچک روی میز، یا خاموش کردن چراغ‌های اضافی برای آرام‌تر کردن فضا، همه انتخاب‌هایی‌اند که بستگی به سلیقه و خلاقیت ما دارند.