به گزارش باشگاه خبرنگاران خواجه نظام الدین عبید الله زاکانی معروف به « عبید زاکانی» شاعر، نویسنده و طنز پرداز فابسی زبان قرن هشتم هجری که طبق قوانین موجود در اواخر قرن هفتم یا اوایل قرن هشتم هجری قمری در یکی از توابع قزوین چشم به جهان گشوده ودر این شهربه دانش اندوزی پرداخته و دراین شهر پرورش یافته، اگرچه گرایش به شوخ طبعی و انواع آن در ادب فارسی، به طور تقریبی به اندازه تاریخ ادبیات فارسی قدمت دارد، با توجه به نبود طنز پرداز حرفه ای به معنای امروزی و متعارف آن تا ظهور وی پدر طنز فارسی است.

وی که در نوشته های شوخ طبعانه خود معجونی از طنز،‌هزل، هجو و فکاهه را به مخاطبانش ارایه کرده، در دستگاه پادشاهان فردی محترم بوده و بنا به گفته تاریخ نویسان در طول حیات خود لقب هایی را از امرا و حکام زمان خود گرفته است.

عبید که اشعار خوب و رسائل بی نظیری داشته در سروده های و اشعار خود کوشیده تا با بر شماری واقعیت های تلخ روزگار خود به زبانی شیرین، آیینه ای شفاف در برابر فساد اخلاقی، حماقت ها، بی تدبیری و مظالم رجال و مردم عصر خود که دوره استیلای مغول بر ایران بوده، قرار دهد.

وی از جمله صدور وزار بوده و در هنگام تالیف تاریخ گزیده که قریب چهل سال پیش از مرگ او به نگارش در آمده، بنابر مطالب آمده در تذکره دولت شاه سمرقندی، مشاعره هایی با جهان خاتون شاعره و سلمان ساوجی داشته است.
عبید که در تالیفات خود از چندین تن از پادشاهان و معاصران خود ماند ‌خواجه علاالدین محمد، شاه شیخ ابوالحسن اینجو، رکن الدین عبدالمالک وزیر سلطان اویس و شاه شجاع مظفری یاد کرده، از نوابغ بزرگان و تا اندازه ای شبیه به نویسنده بزرگ فرانسوی، ولتر است.
وی که بیشتر به انتقاد اوضاع زمان به زبان هزل پرداخته، پس از سرودن نزدیک به 3000 بیت شعر جدی و منظومه هایی چون رساله اخلاق الاشراف، ریش نامه، صد پند، ترجیح بند، تضمینات و قطعات، رباعیات، رساله دلشگا، تعریفات ملا دو پیاز، منظومه موش و گربه و منظومه سنگتراش، به طور مسلم و به نحو قطع و یقین در بین سال های 768، 769، 772 وفات کرده و در دزفول دفن شد./م/