شکست آمريکا و انگليس براي ايجاد صلح در عراق
تهاجم و اشغالگري آمريکا و انگليس در عراق به آرامش و صلح در اين کشور کمک نکرد.
به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از روزنامه اينديپندنت ؛ اين روزنامه انگليسي امروز در نسخه اينترنتي خود در مقاله اي به قلم پاتريک کاکبرن نوشت ده سال از آغاز جنگ عراق که به سقوط منجر صدام شد، گذشته است. در پي اين جنگ نقشه ديپلماتيک جهان بازنويسي شد. تحقيقات زيادي براي مشروعيت اين جنگ صورت گرفت. شهرت هاي سياسي زيادي ايجاد شد و از بين رفت. اما چه بر سر خود اين کشور آمد؟
مقامات عراقي مي گويند اين کشور تحت فشار زياد بحران سياسي، اجتماعي و اقتصادي از هم پاشيد. آنها مي گويند ده سال پس از حمله آمريکا به عراق و اشغال اين کشور، درگيريها ميان سه فرقه اصلي شيعه، سني و کرد به حدي تشديد شده که اين کشور را به وقوع يک جنگ داخلي نزديک کرده است.
يک سياستمدار عراقي که نخواست نامش فاش شود به روزنامه اينديپندنت گفت: مقامات عراق به يکديگر اعتماد ندارند.از آنجايي که توجه بين المللي اکنون به موضوع سوريه، قيام هاي عربي و مشکلات اقتصادي داخلي خود معطوف شده است بحران روز افزون در عراق ناديده گرفته شده است. آمريکا و انگليس سعي کرده اند شواهدي را که نشان مي دهد تهاجم و اشغالگري آنها موجب به قدرت رسيدن يکي از دولت هاي ناکارمد جهان شده است بي اهميت جلوه دهند.
ناکامي دولت هاي پس از صدام شگفت انگيز است. يکي از دلايلي که بسياري از عراقي ها خواستار سقوط صدام در سال 2003 بودند اين بود که آنها فکر مي کردند جانشينان وي مي توانند زندگي عادي را پس از سال ها تحريم و جنگ به آن کشور بازگردانند. اما در کمال تعجب و خشم متوجه شدند که اين اتفاق نيفتاد. در بغداد به ندرت يک ساختمان غيرنظامي جديد ديده مي شود و بسياري از ساختمان ها در دست پليس و ارتش است. در بصره که قلب ميادين نفتي اين کشور است گودال هايي از فاضلاب و انبوهي از زباله در خيابان ها ديده مي شوند.
دولت عراق با سرقت پول مردم و بي لياقتي نتوانسته است برق، آب آشاميدني و بهداشت را در اين کشور فراهم کند. يک سوم نيروي کار در اين کشور بيکار هستند.ناآرامي ها بسيار کمتر از زمان قتل عام مردم در سال 2006 و 2007 است اما بغداد و مرکز عراق همچنان يکي از خطرناکترين مکان ها در روي زمين از نظر بمبگذاري، ترور و آدم ربايي است.اين فقط ناآرامي سياسي نيست که بر زندگي مردم سايه انداخته است بلکه فروپاشي جامعه مدني زندگي را براي مردم اين کشور سخت کرده است. مردم ترجيح مي دهند به جاي پليس يا دادگاه از طوايف خود عدالت بخواهند.
يک زن گفت: اگر کسي دچار حادثه رانندگي شود، مهم نيست که حق با اوست يا نه مهم اين است که وي متعلق به چه طايفه اي است. آن چه که از تهاجم و اشغالگري آمريکا و انگليس حاصل شده است يک کشور آرام و مرفه نيست. مردم عادي عراق در مورد آينده اين کشور خوش بين نيستند. يک استاد دانشگاه گفت وقتي از شاگردانم سوال مي کنم چه مي خواهند، 95 درصد آنها جواب مي دهند مي خواهند کشورشان را ترک کنند.
