تب شالیزار در کمین شمالی ها

قائم مقام دانشگاه علوم پزشکی مازندران در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران مازندران گفت: بیماری تب شالیزار هر ساله تعداد زیادی از کشاورزان را روانه بیمارستان کرده و نوعی بیماری عفونی و بومی استان گیلان، گلستان و مازندران است که در بهار و تابستان شیوع پیدا می کند.

بابامحمودی افزود: تب و لرز شدید، سردرد مداوم، تهوع و استفراغ، درد شکم، نارسایی کبد، کلیه یا مننژیت ظاهر می شود و عامل بیماری از طریق مخاط ها، چشم، مخاط دهان و پوست آسیب دیده وارد بدن انسان شده و از طریق خون به ارگان هایی که معمولا سیستم اعصاب مرکزی، کبد و کلیه هاست، مهاجرت کرده و تکثیر می یابد.

وی تصریح کرد؛ در صورتی که تب شالیزار به موقع درمان نشود سبب نارسایی کبد، کلیه، قلب و در نهایت منجر به مرگ می شود و و دربعضی موارد هم ممکن است بیمار به دیالیز احتیاج پیدا کند.

قائم مقام دانشگاه علوم پزشکی مازندران با اشاره به اینکه اجتناب از آب آلوده، پوشیدن چکمه و دستکش هنگام کار در شالیزار از جمله راه های پیشگیری این بیماری است، افزود: امسال یک نفر بر اثر بیماری تب شالیزار فوت شده که آمار فوتی کاهش یافته است و همچنان عده ای از کشاورزان مبتلا به این بیماری در بیمارستان بستری هستند.

بابا محمودی یادآور شد: کشاورزانی که دست و پای آنان ترک دارد و وارد آب شالیزار شده منتقل می شود و افراد از شنا کردن در آب های آلوده و مناطق آلوده خودداری کنند.

وی تصریح کرد: تب شالیزار یا لیپتوسپیروز از بیماری های عفونی و قابل انتقال بین حیوان و انسان است که در سال های اخیر در استنانهای شمالی و بیشتر بین کشاورزان و شالیکاران شیوع یافته است.

قائم مقام دانشگاه علوم پزشکی مازندران با بیان اینکه برنجکاران، کشاورزان، دامداران، دامپزشکان، ماهیگیران، کارگران کشتارگاه ها، فاضلاب ها و معادن از جمله افراد در معرض خطر تب شالیزار هستند، گفت: این بیماری توسط حیوانات اهلی و وحشی که معروفترین آن موش صحرایی بوده از طریق ادرار آلوده به ادرار به انسان منتقل می شود و انتقال انسان به انسان بسیار نادر است.

بابامحمودی افزود: افراد در معرض خطر از ورود به آب های آلوده، آب مزارع و آب بندان ها خودداری کنند و کشاورزان و شالیکاران هنگام خروج از مزارع شالیزاری یا رودخانه ها، دست و پای خود را با آب سالم و بهداشتی بشویند.

وی تصریح کرد: کشاورزان، وجود هر نوع زخم یا خراش در دست و پا را جدی گرفته و از فرو بردن آن ها در آب های آلوده و یا وارد شدن با آن ها بدون محافظ به زمین های کشاورزی جدا پرهیز کنند.

معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در ادامه گفت: عامل بیماری تب شالیزار از راه ادرار حیوانات آلوده دفع شده و می توان ماه ها در آب زنده بماند و آب راکد به عنوان وسیله مهم برای انتقال این بیماری است و این باکتری از طریق ادرار حیواناتی مانند گاو، گوسفند، موش صحرایی، خوک، اسب، گوزن، راسو، سگ، گربه، سنجاب، خزندگان و دوزیستان وارد آب می شود.

میرزایی افزود: اگر افراد با پای برهنه خصوصا زخمی وارد آب شوند و یا دست خود را با این آب ها بشویند و یا در آن شنا کنندعامل بیماری وارد بدن شده و پس از حدود یک هفته علائم بیماری ظاهر می شود و همچنین تماس با علف های آلوده می تواند موجب انتقال این بیماری شود.

وی تصریح کرد : در زمان دروی برنج معمولا دست و پای کشاورزان توسط ساقه های برنج زخمی شده و در این موقع کشاورزان نباید دست و پای خود را با آب های اطراف مزرعه و یا چاله های ایجاد شده شست و شو دهند.

معاون بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی مازندران با بیان اینکه بروز علائم بیماری معمولا 7 تا 14 روز پس از مواجهه فرد با عامل بیماری زا اتفاق می افتد، افزود: پیشگیری از بیماری تب شالیزار از سال 1383 شروع شده و افزایش آگاهی عمومی نسبت به بیماری های مشترک بین انسان و دام را یکی از نیازیهای اساسی در حال حاضر دانست.

میرزایی یادآور شد: از سال 1377 این بیماری در گیلان و به تدریج در مازندران و گلستان شایع شد و وجود کشاورزی سنتی، استفاده از فضولات دامی و دفع غیر بهداشتی زباله از دیگر عوامل ایجاد بستر برای این بیماری است.

در صورتی که مشکوک به ابتلا به بیماری هستید به نزدیکترین مرکز بهداشتی، درمانی مراجعه نمایید./س