در "کافه کتاب"
حاء.سین.نون + فیلم
«حاء . سین. نون »عنوان رمانی از سید علی شجاعی است که در آن به 11 سال پایانی زندگی امام، شامل امیری، صلح و شهادت ایشان پرداخته شده است.
به گزارش گروه چندرسانه‌ای باشگاه خبرنگاران، این کتاب 164 صفحه ای که انتشارات «کتاب نیستان »نخستین بار آن را منتشر کرد به چاپ دوم رسید.
این کتاب به فصلهای مختلفی تقسیم بندی شده و نویسنده در آنها به روایت داستان صلح امام حسن (ع)، به عنوان مهمترین فراز زندگی آن حضرت می پردازد. مخاطب با خواندن داستان این کتاب در یک فصل از نگاه اعضای جبهه امام حسن(ع) و در فصل بعد از دیدگاه جبهه معاویه، از جمله عمروعاص، معاویه و عتبه بن ابى سفیان آشنا میشود.
جلسه نقد و بررسي این رمان چندی پیش با حضور نويسنده، صادق كرميار، محمدرضا گودرزي، قاسمعلي فراست و مؤمني‌پور برگزار شد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم
«.......کجایی محمد که ببینی، آن قمار که تاسش را تو انداختی به ابتدا، من برنده ام. متعجبم، اما معاویه هنوز می خندد: - بازی باخته را به برد بدل می کنم عتبه! آزادشده ای در برابر آزادشده... نمی گذارم تاریخ با یک «الطلقاء» بماند... کفه را برابر می کنم... کجایی محمد... برمی خیزد، تند و پرشتاب: - کاتب بیاید و آن دو پیک حسن را هم خبر کن. بسر و مغیره هم حاضر باشند. دربانان را، اوامر امیر می گویم و باز می گردم، همچنان متحیر که معاویه چه خواهد نوشت برای روزگار شام. نگاهم با نگاهش گره می خورد.»
این کتاب به فصلهای مختلفی تقسیم بندی شده و نویسنده در آنها به روایت داستان صلح امام حسن (ع)، به عنوان مهمترین فراز زندگی آن حضرت می پردازد. مخاطب با خواندن داستان این کتاب در یک فصل از نگاه اعضای جبهه امام حسن(ع) و در فصل بعد از دیدگاه جبهه معاویه، از جمله عمروعاص، معاویه و عتبه بن ابى سفیان آشنا میشود.
جلسه نقد و بررسي این رمان چندی پیش با حضور نويسنده، صادق كرميار، محمدرضا گودرزي، قاسمعلي فراست و مؤمني‌پور برگزار شد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم
«.......کجایی محمد که ببینی، آن قمار که تاسش را تو انداختی به ابتدا، من برنده ام. متعجبم، اما معاویه هنوز می خندد: - بازی باخته را به برد بدل می کنم عتبه! آزادشده ای در برابر آزادشده... نمی گذارم تاریخ با یک «الطلقاء» بماند... کفه را برابر می کنم... کجایی محمد... برمی خیزد، تند و پرشتاب: - کاتب بیاید و آن دو پیک حسن را هم خبر کن. بسر و مغیره هم حاضر باشند. دربانان را، اوامر امیر می گویم و باز می گردم، همچنان متحیر که معاویه چه خواهد نوشت برای روزگار شام. نگاهم با نگاهش گره می خورد.»
