چرا سرلشکر ایرانی در رادیو و تلویزیون عراق حضور نیافت؟

باشگاه خبرنگاران در نظر دارد برای گرامیداشت مقام والای امیر مقاوم و آزاده لشکر اسلام، زندگی‌نامه و خاطرات این شهید بزرگوار را منتشر کند؛ قسمت سیزدهم این خاطرات به شرح ذیل است:

"شام را خورده بودیم و آماده می‌شدیم برای خوابیدن که نگهبان دریچه را باز کرد و گفت: "حسین لشگری" و "فرشید اسکندری" لباس پوشیده، آماده باشید؛ باید جایی برویم.

فرشید پرسید: فکر می‌کنی ما را کجا می‌خواهند ببرند؟ راستی چرا اسم "سهیلی" را نخواندند؟

"سهیلی" گفت: آخه شما زودتر اسیر شده‌اید؛ می‌خواهند زودتر آزادتان کنند!

با کمک نگهبانان با چشم و دست بسته داخل ماشین نشستیم. پس از لحظه‌ای انتظار دو نفر دیگر به ما اضافه شده، ماشین به حرکت درآمد.

در بین راه از صبحت‌های راننده و نگهبان می‌شد فهمید قصد دارند ما را به رادیو و تلویزیون ببرند. با توجه به اینکه در بازجویی‌های گذشته مرتب به من پیشنهاد مصاحبه می‌کردند شک من به یقین مبدل شد که برای مصاحبه می‌رویم.

کشان‌کشان، ما را به داخل یک سالن نیمه روشن که پنکه سقفی آن با شدت تمام کار می‌‌کرد، بردند. دو خلبان دیگر به جمع ما اضافه شدند. هر چهار نفر در کنار هم روی تخت نشستیم.

تمام فکر و اندیشه خودم را گذاشتم که ببینم در این موقعیت چه باید بکنم. با صدای نگهبان که "اکبر صیاد بورانی" را صدا زد به خودم آمدم. او را از ما جدا کردند و با خود بردند.

پس از پانزده دقیقه صدایم کردند، چشم‌بند را باز کرده و مرا وارد اتاق کردند. اتاق بزرگی بود و حدود 10 نفر با درجات مختلف در دو طرف پشت میز نشسته بودند. در وسط، شخصی چاق با کله تاس پشت میز خودش نشسته بود. او انگلیسی خیلی خوب صحبت می‌کرد و شخصی صحبت‌های او را ترجمه می‌کرد.
  
پس از این که اسم و مشخصاتم را پرسید،  گفت: کجا اسیر شدی؟

- زرباتیه.

- مأموریت تو چه بود؟
 
- نیروهای شما پاسگاه‌های مرزی ما را هدف قرار می‌دادند و من برای مقابله به مثل، مأموریت داشتم نیروهای شما را بزنم.
  
- مگر ما مسلمان نیستیم؛ چرا با ما می‌جنگی؟

- من یک نظامی‌ام و دستور را اجرا می‌کنم.
 
مرد کله‌تاس از من خواست نگران نباشم و آن‌چه در دل دارم و می‌دانم درست است همان را بگویم.

او پرسید: مردم کشورت را دوست داری؟

- بله، خیلی دوست دارم!
 
- رژیم خمینی را هم دوست داری؟
 
- بله دوست دارم.

- ما خبر داریم شما را به زور به جنگ می‌فرستند. این‌طور نیست؟

- من برای مقابله به مثل به این مأموریت آمدم.
  
- دوست داری خانواده‌ات را ببینی؟
 
در آن شرایط، سؤالش به نظرم مسخره آمد، چون این کار شدنی نبود.

مرد کله‌تاس حرفی برای گفتن نداشت و از بقیه خواست اگر سؤالی دارند بپرسند. دو نفر از حاضران سؤالاتی راجع به کشوری که دوره خلبانی دیده‌ام و سؤال‌هایی از این قبیل پرسیدند که جواب گفتم.

مرد کله‌تاس خیلی دوست داشت من خواهشی از او بکنم. در پایان گفت: از ما چیزی نمی‌خواهی؟
 
- نه فقط می‌خواهم رفتارتان نسبت به اسرا طبق قانون "ژنو" باشد و ما را به صلیب سرخ معرفی کنید.

مرد کله‌تاس گفت: این درخواست تو از اختیار ما بیرون است. بعد رو به مترجم، چیزی به عربی گفت. مترجم رفت نگهبان را صدا زد و مرا بیرون بردند. "

ادامه خاطرات امیر آزاده شهید "حسین لشگری" در فواصل زمانی مشخص در سایت باشگاه خبرنگاران منتشر می‌شود.
 
انتهای پیام/