جعفرباي در گفتگو با خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران گفت: انسان موجودي است كه روحيه اش با طبيعت آرام مي گيرد. ذات انسان آن چنان با طبيعت در آميخته است كه وقتي در طبيعت قرار مي گيرد،‌آرامش مي يابد.  
 
صاحبنظران انس انسان با طبيعت را همانند مهر و محبت مادرانه توصيف نموده اند. به همين دليل است وقتي آدمي در طبيعت قرا ر مي گيرد خود را رها ساخته و گويا به دامن مادر پناه برده است. به عبارت ديگر بشر با طبيعت آرام مي گيرد، به آن عشق مي ورزد و هيچ گاه از طبيعت سير نمي شود.  
 
وي اظهار داشت: انسان خود را يك نيازمند دائمي به طبيعت مي داند و درمان بسياري از بيماريهاي روحي و رواني اش را در دل آن جستجو مي كند.  
 
وي تصريح كرد: در واقع زندگي انسان با نزديك شدن به طبيعت نشاط و شادابي بيشتري مي يابد و به همان اندازه با دوري از طبيعت غم و اندوه بر او حاكم مي شود.  
 
وي ريشه بسياري از نابه ساماني هاي انسان عصر حاضر را انجام نوعي زندگي مصنوعي و تصنعي دانست؛ زندگي اي كه در آن، گويا انسان از طبيعت قهر كرده است و با آن بيگانه شده است.  
 
اين كارشناس افزود: امروزه دامنه رشد دانش در عرصه صنعت، انسان ها را به جنگ با طبيعت واداشته است. جنگ بي اماني كه اگر چه جلوه رشد و توسعه صنعتي دارد اما در واقع نوعي تيشه به ريشه زدن به محيط زيست و طبيعت است.  
 
به عبارت ديگر نزاع انسان با طبيعت به زبان محيط زيست و آدمي است. محيط زيستي كه در واقع خانه و كاشانه انسان است.