آتشکده ری یا تپه میل بنایی از دوران ساسانیان
تپه میل که برخی آن را با عنوان آتشکده بهرام و آتشکده ری نیز می‌شناسند، از آثار دوره ساسانیان در شهر ری است که احتمال می‌رود این بنا آتشگاه بهرام گور بوده باشد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران، در دروازه جنوب شرقی ری برفراز تپه ای به نام تپه میل، آثار بنایی قدیمی از یک آتشکده به چشم می خورد که به نوشته مورخین این آثار و بقایا بازمانده از آتشکده بزرگ ری است که پس از گذشت بیش از 15 قرن در اثر استحکام و دقتی که در پی بندی و زیرسازی آن به کار رفته است از آن همه دگرگونی ها و فراز و نشیب های روزگار و ابنای زمان مصون مانده و هنوز چون کوهی در صحرای حاشیه ری برپا ایستاده و همواره گذشت زمان را می نگرد.
بقایای باقیمانده از این اثر از یک جفت قوس هلالی که هر قوس از دو ستون نیمه مدور شکل تشکیل می شود، شکل می گیرد.
تعدادی پایه ستون نیز در اطراف این اثر به چشم می خورد که نشان از عظمت و گستردگی بنا در زمان آبادی داشته است.
در طبقه زیرین مجموعه نیز یک راهرو کم عرض (عرض حدود یک متر به ارتفاع یک متر و 80 سانتی متر) وجود دارد که سرتاسر طول بنا را در برمی‌گیرد.
مصالح به کار رفته در بنا از خشت، گل، لاشه سنگ و ساروج است و آثار گچ بری های زیبا و ظریف به اشکال جانوران از قبیل ماهی، پرندگان و... در حفاری های طبقه زیرین یافته شده است که تعدادی از باستان شناسان را بر این عقیده واداشته که این اثر احتمالا بخشی از باقیمانده یک کاخ در عصر ساسانی است.
اداره باستان شناسی پس از پاره ای مرمت بر روی تخته سنگی در این باب نوشته است: «این محل که به نام تپه میل خوانده می شود بقایای آتشکده معظمی از دوره ساسانیان است. اداره کل باستان شناسی از سال 1330 هجری شمسی به بعد کم و بیش به مرمت و تعمیر و خاک برداری و حفاری های لازم آن پرداخته است.»
هرچند بنای این آتشکده را از عهد ساسانیان دانسته اند لیکن بعضی از مورخین اسلامی بنای آن را قدیمی تر از این عهد می دانند، چنانکه محمد بن جریر طبری در کتاب خود می نویسد: «به ری آتشگاهی بود که از آن قدیمی تر نبود.»
گذشته از قدمت، آن چه مسلم است این آتشکده یکی از آتشکده های بزرگ ایران عهد باستان بوده و نزد آنان ارزش والایی داشته است. چنان که در تاریخ آمده است یزدگرد سوم آخرین شهریار ساسانی پس از شکست در جنگ نهاوند از مسلمانان خود به شخصه آتش مقدس ری را که مخصوصا محترم شمرده می شد برگرفته و به مرو برد.
در ایران باستان آتش نشانه ای از حضور خدا و در همه آئین ها مقامی والا داشته است و آتشکده محور اصلی زندگی دینی بود. در اوستا همه جا آتش مقدس و دارای احترام است. گوهر زندگی است و تجلی گاه خداوند. در سرودهای یسنا، یشت ها و خرده اوستا به بزرگی یاد شده است.
روش های نگهداری از این آتش ها دارای قانون و قوانین مشکلی بود که از وظایف مهم موبدان به شمار می رفت. آتشکده ری از چنین عظمتی برخوردار بوده است چنانکه از بقایای این بنا مشخص است در فضاهای ایجادی در طرف این آتشکده تعدادی از موبدان و دستوران عالی مقام اشکان داشتند که به صورت شبانه روزی از این آتش مواظبت می نمودند.
انتهای پیام/
بقایای باقیمانده از این اثر از یک جفت قوس هلالی که هر قوس از دو ستون نیمه مدور شکل تشکیل می شود، شکل می گیرد.
تعدادی پایه ستون نیز در اطراف این اثر به چشم می خورد که نشان از عظمت و گستردگی بنا در زمان آبادی داشته است.
در طبقه زیرین مجموعه نیز یک راهرو کم عرض (عرض حدود یک متر به ارتفاع یک متر و 80 سانتی متر) وجود دارد که سرتاسر طول بنا را در برمی‌گیرد.
مصالح به کار رفته در بنا از خشت، گل، لاشه سنگ و ساروج است و آثار گچ بری های زیبا و ظریف به اشکال جانوران از قبیل ماهی، پرندگان و... در حفاری های طبقه زیرین یافته شده است که تعدادی از باستان شناسان را بر این عقیده واداشته که این اثر احتمالا بخشی از باقیمانده یک کاخ در عصر ساسانی است.
اداره باستان شناسی پس از پاره ای مرمت بر روی تخته سنگی در این باب نوشته است: «این محل که به نام تپه میل خوانده می شود بقایای آتشکده معظمی از دوره ساسانیان است. اداره کل باستان شناسی از سال 1330 هجری شمسی به بعد کم و بیش به مرمت و تعمیر و خاک برداری و حفاری های لازم آن پرداخته است.»
هرچند بنای این آتشکده را از عهد ساسانیان دانسته اند لیکن بعضی از مورخین اسلامی بنای آن را قدیمی تر از این عهد می دانند، چنانکه محمد بن جریر طبری در کتاب خود می نویسد: «به ری آتشگاهی بود که از آن قدیمی تر نبود.»
گذشته از قدمت، آن چه مسلم است این آتشکده یکی از آتشکده های بزرگ ایران عهد باستان بوده و نزد آنان ارزش والایی داشته است. چنان که در تاریخ آمده است یزدگرد سوم آخرین شهریار ساسانی پس از شکست در جنگ نهاوند از مسلمانان خود به شخصه آتش مقدس ری را که مخصوصا محترم شمرده می شد برگرفته و به مرو برد.
در ایران باستان آتش نشانه ای از حضور خدا و در همه آئین ها مقامی والا داشته است و آتشکده محور اصلی زندگی دینی بود. در اوستا همه جا آتش مقدس و دارای احترام است. گوهر زندگی است و تجلی گاه خداوند. در سرودهای یسنا، یشت ها و خرده اوستا به بزرگی یاد شده است.
روش های نگهداری از این آتش ها دارای قانون و قوانین مشکلی بود که از وظایف مهم موبدان به شمار می رفت. آتشکده ری از چنین عظمتی برخوردار بوده است چنانکه از بقایای این بنا مشخص است در فضاهای ایجادی در طرف این آتشکده تعدادی از موبدان و دستوران عالی مقام اشکان داشتند که به صورت شبانه روزی از این آتش مواظبت می نمودند.
انتهای پیام/
