قصه‌ی سهراب‌ها و رستم‌ها
نقالی ایرانی، هنری که با تمام بی‌مهری‌ها بازهم به راه خود ادامه می‌دهد.
به گزارش خبرنگار میراث فرهنگی باشگاه خبرنگاران؛ نقالی ایرانی یا افسانه‌گویی ایرانی کهن‌ترین شکل بازگویی افسانه‌ها در ایران است و از مدت‌ها پیش، نقش مهمی در حفظ فرهنگ عامیانه ایران دارد.
نقال کسی است که نقل حماسی می‌گوید و مضمون نقل‌هایش بیشتر پیرامون داستان اساطیر و پهلوانان ایران زمین است.
این هنر با تلاش‌های سازمان میراث فرهنگی، بنیاد فردوسی، خانه تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی کشور در ششمین اجلاس میراث معنوی ناملموس یونسکو در 27 نوامبر 2011 به عنوان میراث فرهنگی ایران ثبت شد.
با این حال بسیاری از کسانی که در زمینه نقالی فعالیت می‌کنند معتقدند به هنر نقالی بی‌توجهی و بی‌مهری می‌شود حتی در جشنواره‌های گوناگون اثرات هنرمندان این عرصه را نادیده می‌گیرند و با بی‌توجهی از کنار آن‌ها می‌گذرند تا جایی که به اعتقاد بسیاری از فعالان این رشته، هنر نقالی به تدریج در آینده‌ای نزدیک از یادها خواهد رفت.
اما در این میان دکتر سهیلا نجم، سرپرست سابق پژوهشکده‌ی هنر فرهنگستان هنر، معتقد است "این هنر کهن با زایندگی که دارد هیچ‌گاه از بین نخواهد رفت بلکه تغییر شکل خواهد داد."
نویسنده کتاب به هنر نقالی در ایران در ادامه اظهار داشت: در کشورهایی که هنوز باورهای آیینی رایج است، از لحاظ مفهومی، رابطه فکری و معنوی تماشاگر و راوی در سطح دیگری از داد و ستد قرار دارد و برعکس زور نگهداشتن روایت‌های حماسی و دینی در سرزمین‌هایی که حماسه و باورهای مذهبی در آن‌ها جایگاهی ندارد، عملی نیست.
وی تصریح کرد: برای اینکه نقالی مهجور نشود باید این هنر را با جامعه هماهنگ کرد و در این راه اولین کار حفظ شیوه‌های اجرایی انواع نقالی در میزانسن‌های مدرن و با شکل خلاقانه اجرا است.
سهیلا نجم در پایان خاطر نشان کرد: حمایت‌های مالی و پشتیبانی‌های فرهنگی در حفظ شکل‌های قدیم و یا به وجود آوردن شکل‌های جدید بی‌تأثیر نیست اما نهایتا زایندگی همین شکل‌ها است که نقالی را زنده نگه می‌دارد.
این هنر دیرینه و اصیل نمی‌میرد اما شکل عوض خواهد کرد، همان‌طور که تا به حال شکل عوض کرده است. امیدوارم بعضی شکل‌های نقالی که درحال انقراض هستند، تا زمانی که نشانه‌هایی از آن‌ها وجود دارد به درستی پژوهش و ثبت شود.
گزارش از: حسین برفروشان/
انتهای پیام/ اس
نقال کسی است که نقل حماسی می‌گوید و مضمون نقل‌هایش بیشتر پیرامون داستان اساطیر و پهلوانان ایران زمین است.
این هنر با تلاش‌های سازمان میراث فرهنگی، بنیاد فردوسی، خانه تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی کشور در ششمین اجلاس میراث معنوی ناملموس یونسکو در 27 نوامبر 2011 به عنوان میراث فرهنگی ایران ثبت شد.
با این حال بسیاری از کسانی که در زمینه نقالی فعالیت می‌کنند معتقدند به هنر نقالی بی‌توجهی و بی‌مهری می‌شود حتی در جشنواره‌های گوناگون اثرات هنرمندان این عرصه را نادیده می‌گیرند و با بی‌توجهی از کنار آن‌ها می‌گذرند تا جایی که به اعتقاد بسیاری از فعالان این رشته، هنر نقالی به تدریج در آینده‌ای نزدیک از یادها خواهد رفت.
اما در این میان دکتر سهیلا نجم، سرپرست سابق پژوهشکده‌ی هنر فرهنگستان هنر، معتقد است "این هنر کهن با زایندگی که دارد هیچ‌گاه از بین نخواهد رفت بلکه تغییر شکل خواهد داد."
نویسنده کتاب به هنر نقالی در ایران در ادامه اظهار داشت: در کشورهایی که هنوز باورهای آیینی رایج است، از لحاظ مفهومی، رابطه فکری و معنوی تماشاگر و راوی در سطح دیگری از داد و ستد قرار دارد و برعکس زور نگهداشتن روایت‌های حماسی و دینی در سرزمین‌هایی که حماسه و باورهای مذهبی در آن‌ها جایگاهی ندارد، عملی نیست.
وی تصریح کرد: برای اینکه نقالی مهجور نشود باید این هنر را با جامعه هماهنگ کرد و در این راه اولین کار حفظ شیوه‌های اجرایی انواع نقالی در میزانسن‌های مدرن و با شکل خلاقانه اجرا است.
سهیلا نجم در پایان خاطر نشان کرد: حمایت‌های مالی و پشتیبانی‌های فرهنگی در حفظ شکل‌های قدیم و یا به وجود آوردن شکل‌های جدید بی‌تأثیر نیست اما نهایتا زایندگی همین شکل‌ها است که نقالی را زنده نگه می‌دارد.
این هنر دیرینه و اصیل نمی‌میرد اما شکل عوض خواهد کرد، همان‌طور که تا به حال شکل عوض کرده است. امیدوارم بعضی شکل‌های نقالی که درحال انقراض هستند، تا زمانی که نشانه‌هایی از آن‌ها وجود دارد به درستی پژوهش و ثبت شود.
گزارش از: حسین برفروشان/
انتهای پیام/ اس
