چرا تلاش برای مقابله با شیوع سرطان، شعاری بیش نیست؟!

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،نامش هم ترسناک است چون با مرگ، درمان سخت، درد، تغییر ظاهر با ریختن موها، داروهای گران قیمت و امثال آن همراه می‌شود؛ واقعیت تلخی که در سایه بی تدبیری ما روز به روز دایره بزرگ تری از جامعه را در بر می‌گیرد تا ترسمان از آینده دو چندان شود.

 مرگ خواننده جوان پاپ و بعد از آن کوچ ابدی بازیگر تئاتر بر اثر سرطان، هرچند به غایت تلخ بود و متاثر کننده، اما بهترین فرصت را برای آشنایی با غولی فراهم آورد که اغلب‌مان از وجودش پیرامونمان بی خبریم و چه بسا ندیدش می‌گیرم.

به ناگاه سرطان آنچنان در کانون توجهات قرار گرفت که نشست اخیر کمیته ملی سرطان میزبان دوربین های رسانه ملی شد تا میان بحث های جاری و مرسوم این قبیل نشست‌ها، نام مرحوم مرتضی پاشایی هم مطرح شود و وزیر، چهار معاون و اساتید دانشگاهی که این کمیته ملی را شکل می‌دهند، درد دلشان باز شود.

سخن از شیوع روز افزون این بیماری در کشور شد و اینکه در میان انواع آن، سرطان معده از بقیه مرگبار تر است؛ همان نوعی از سرطان که خواننده جوان پاپ کشورمان را به رغم مراقبت های خوب، روحیه بالای بیمار و به کار گیری تمامی تدابیر از پای انداخت و البته شایع ترین سرطان میان مردان کشورمان است.

آن گونه که وزیر بهداشت گفت، «اگرچه سرطان در ایران در مقایسه با اروپا و آمریکا پنج برابر کمتر است، اما معنی‌اش آن نیست که مسیری که آنها رفته‌اند و در آن گرفتار آمده‌اند را در پیش نخواهیم داشت.» شاهد مثال هم که موجود آست؛ مرگ جوانانی که عزیز دل خانوادهایشان هستند و گاه اینقدر هجرشان ناباورانه است که ممکن است مردم را به خیابان ها بکشاند.

این در حالی است که به گفته کارشناسان، سرطان یکی از درمان پذیر تریرن بیماری هاست؛ البته به شرطی که زود تشخیص داده شود. تا جایی که آمار و ارقام حکایت از آن دارند که هشتاد درصد سرطان ها -به شرطی که بیماری زود تشخیص داده شود- پیشگیری یا درمان قطعی می‌شوند.

همین گزاره موجب شده که چنین کمیته‌ای شکل گرفته و برای اجرای اقدامات پیش‌گیرانه، آموزش پیشگیری و تسهیل درمان سرطان اقدام کند که به گفته وزیر بهداشت، توزیع انحصاری دارو در مراکز خاص از جمله اقدامات خوب برای تسهیل درمان آن است، اما در باب اجرای اقدامات پیش گیرانه در جامعه و یا آموزش پیشگیری چندان توفیقی به دست نیاورده است.

به عبارت بهتر، به مدد وجود درمان‌هایی چون استفاده از داروهای خاص (همان شیمی درمان)، اعمال جراحی و یا پرتو درمانی، مرحله درمان تعیین شده و شناخته شده است و تنها می‌توان دسترسی عموم به این درمان ها را ساده و ارزان کرد، در حالی که پیشگیری، چه از طرف مسئولان و چه در بعد شخصی، مغفول واقع شده است.

از این رو می‌گوییم مغفول واقع شده که می‌بینیم نه دولت مردان و دیگر نهادهای موظف توانسته‌اند در حذف عوامل افزاینده احتمال ابتلا به سرطان یا آموزش پیشگیری از این بیماری به شهروندان نقش خود را ایفا نمایند و نه مردم شناخت درستی از این بیماری و راه های پیشگیری از آن دارند.

این در حالی است که دانشمندان ثابت کرده‌اند سبک زندگی مناسب، بهترین راه ِپیشگیری از این بیماری است؛ موضوعی که مورد تاکید کمیته ملی سرطان نیز هست و توصیه های غذایی ایشان نیز ریشه در این باور دارد، اما چه سود وقتی می‌بینیم مجموعه مدیران وزارت بهداشت از تداوم تبلیغ غیرقانونی محصولات مخربی چون پفک و چیش گلایه می‌کنند، با طرح موضوعاتی چون اشکالات به کارگیری خمیر مرغ در محصولاتی که در مغازه ها عرضه می‌شوند یا ضررهای فراوان امثال سوسیس و کالباس و غیره، سعی به اصلاح امور دارند اما در نهایت هیچ همراهی از دیگر مسئولان و نهادها نمی‌بینند.

اینجاست که درخواهیم یافت همان گونه که وزیر بهداشت هشدار می‌دهد، متاسفانه می‌بایست رشد سرطان ها در کشورمان را انتظار بکشیم، مگر آنکه از خوردن نمک، از خوردن غذاهای چرب، به ویژه فست فودها پرهیز کنیم، سالانه یک بار چکاپ کنیم و بعد از آن امید داشته باشیم که مسئولان هم برای پیشگیری از شیوع این بیماری کشنده دست به کار شده و برای آلودگی هوا، برای آلودگی‌هایی که از طریق خورد و خوراک وارد بدنمان می‌کنیم و از آبیاری میوه جات و سبزی ها با آب های آلوده یا سمپاشی های مخرب گیاهان پدید می‌آید، برای کاستن از مصرف فست فودهایی که بالاترین حمایت مالی برای تاسیسشان نزد بانک ها تعریف شده  و... فکری کنند!