چه بر سر "سی و سه پل" آمده است؟
سی و سه پل و همه پلهای تاریجی زاینده رود تنها گذرگاه از این سو به آنسوی روخانه نیست ،بلکه تجلی تلاش تاریخی برای تبیین نقش محیط زیست و ایجاد ارتباط بین آدمی ، مواهب طبیعی و آفرینش است .
به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ صبح بود و نیمی ازدیوار درازترین پل تاریخی بستر زاینده رود ،روبروی خورشید که آهنگ واپسین روزهای تابستانش را بر رهگذران می تاباند روشن شده بود.
رهگذران از لابه لای دهانه های طویل ومنظم سی وسه پل وزیر سایه های هلالی شکلش می گذشتند تامبادا آفتاب سوزان تنشان رابیازارداما میخ خاطره نویسی شان در بدنه تاریخی سی وسه پل فرونشسته است.
ازکودکی اصفهان را باسی وسه پلش می شناختم .هروقت ازروی این پل می گذشتم دستهای کودکانه ام را روی آجرهای قدیمی می کشیدم ومی دویدم.
اکنون نگاهم به نوشته هایی است که بربدنه این بنای تاریخی نگاشته شده است رفتاری ناپسند که میراث فرهنگی ما را همچون گوهری وبه مرور زمان در خود پنهان خواهد کرد .
پیام وپروانه در زیر دوکلمه کوتاه غمگین وبی پول، با ماژیکی سیاه امضا زده اند یا قلم بچه های هاتف که نوشته است خواهی که جهان در کف اقبال توباشد ....
آنسوی تر جمله حامد چوبکین که باقلمی ضخیم وآبی رنگ نوشته است ' وقتی اینجا آب آمد' .
علی ومحمد ورضا هم که انگار گروهی ازروی پل گذشته اند آنها هم با رنگ سفید نوشته اند فقط باغ ابریشم.
وخلاصه این شاهکار بی نظیر دوره سلطنت شاه عباس اول صفوی که توسط سردار معروفش،الله وردی خان بنا شده است این روزها خودش راتسلیم دلنوشته های رهگذران کرده است.
این بنای تاریخی نزدیک به ۳۰۰ متر درازا و ۱۴ متر پهنا دارد و طولانی ترین پل زاینده رود است که در سال ۱۰۰۵ هجری ساخته شده است.
اینجا جنگ دلنوشته های درون رهگذران با تاریخ فرهنگ ماست که به اوج خود رسیده است وبازار ادبیات جاده ای هم اینجا گرم است .
برخی نوشته ها با رنگ افشانی برروی دیوار تبدیل به لکه کرم رنگ بزرگی شده ونشان می دهد این شاهکار معماری و پل سازی ایران که ترکیبی مطلوب از فنون مهندسی ومعماری است چگونه حفاظت می شود.
هرچه به وقت ظهر نزدیک شویم وبا سرعت ازاین پل بگذریم بوی نامطبوعی به مشام می خورد بویی که از خشکی زاینده رود نیست و گویااینجا پناهگاهی برای انسان های بی پناه وسرگردان در پاسی از شب است.
زمانی از پایان مرمت یک بناخبر می دهیم و تیتر می زنیم ولی برخی آدمها غافل از حفظ بنا نه تنها راه می روند بلکه دوست دارند خاطره یک روز شیرین شان را بربدنه بنا حک کنند .
بنایی که الله وردی خان را جاودانه کرد امروز هررهگذری دوست دارد بانوشتن خاطره وامضا وباانجام یک کار ناپسند بربنایی که نماد هویت ماست خود را نشان دهد..
همان طور که گروهی باشکستن در ورودی سی وسه پل به پشت بام این بنای باشکوه رفتند وسی وسه پل باهمان معصومیتش بازهم بر پهنه خشک زاینده رود نظاره گر بی مهری هاست واین رفتار نادرست ،تهدیدی جدی است که حمایت ومحافظت ازآن رامی طلبد.
ما درعصری زندگی می کنیم که میراث فرهنگی مان را پشتوانه فرهنگ وهنر اصیلمان می دانیم اما تاریخ نگاری آنهم به این شکل برروی دیوارهای یک بنای تاریخی فرهنگ مان راخدشه دار می کند و هرچند ظاهر بنا بدشکل می شود اما فرهنگ ما نیز در نگاه یک گردشگر خارجی زیر سوال می رود.گردشگرانی که راجع به این بنا گفته اند :این بنای زیبا که با وجود مرور زمان با بزرگی و مشخصات آن سالم مانده است ارزش آن را دارد که برای دیدنش به اصفهان رفت.
بااین وجوداحساس می کنم همه بایدکمربند حمایت از بناهای تاریخی را محکمتر ببندند.
انتهای پیام/
