کافه کتاب/165
خلیلی: تقلید دامنگیر برخی نویسندگان شده است
الگوبرداری از یک نویسنده حاذق با تقلید کردن متفاوت است.
حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ اکبر خلیلی نویسنده، در سال 1352 در تهران متولد شد و تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم در رشته ادبی ادامه داد و در سالهای دفاع مقدس از خبرنگاران جنگ بود. وی علاوه بر دبیری سرویس ادبی روزنامه جمهوری اسلامی با روزنامه‌های کیهان و جوان نیز همکاری داشته است.
از آثار او می‌توان به ترکه‌های درخت آلبالو، چرا یکی شاهزاده می‌شود؟، سفر به سرزمین سدر و زیتون، لبنان، خروس تاجدار است، قابیل از شکارگاه برمی‌گردد، کعبه، مصاحبت با حاج حبیب‌اله... عسگر اولادی مسلمان، گام به گام، انقلاب و ... اشاره کرد.
*آقای خلیلی نویسندگی را به طور جدی از چه سالی شروع کردید و اولین اثرتان چه بود؟
من از سنین 16 و 17 سالگی نوشتن را شروع کردم ولی 19 ساله بودم که اولین اثرم به نام «گوهر بدلی» در مجله‌ای برای روشندلان منتشر شد.
*چه عاملی شما را به سمت نوشتن کشاند؟
در همه آثار من مقداری بیگانگی دیده می‌شود که برگرفته از دردها و مسائل جامعه است و همواره سعی کرده‌ام با این مشکلات مبارزه کنم این یکی از عواملی است که مرا به سوی نوشتن و مطالعه کشاند.
*روند فعلی داستان نویسی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
من همیشه در آثارم تلاش کرده‌ام از اثر هیچ نویسنده‌ای رونویسی نکنم زیرا اعتقاد دارم نویسنده باید در تمام زمینه‌ها خلاقیت خود را حفظ کند و متکی به خودش باشد. این روزها می‌بینم که برخی از نویسندگان از برخی دیگر تقلید می‌کنند درحالی که کارهای جدید و نو زمانی ظهور پیدا می‌کنند که انسان پایش را از تقلید آن‌ورتر بگذارد و خلاقیت به خرج دهد. وقتی کسی قرار است کار و اندیشه نویی را خلق کند ناخواسته راه‌های نویی را هم ایجاد می‌کند. پس زمانی که توانست لغات را به طور هنرمندانه‌ای در کنار هم قرار دهد باید بتواند درهای تقلید را هم ببندد و در مقابل درهای جدید را بگشاید.
*این تقلیدی که به آن اشاره کردید آیا با الگوبرداری تفاوت دارد؟ زیرا هر نویسنده و شاعر نوپایی به یک الگو نیاز دارد.
الگو را با تقلید اشتباه نگیرید. اطاعت کردن و الگوبرداری از کسانی که پیش از ما بودند با تقلید از قلم آنها تفاوت دارد، کسانی که از آثار و قلم دیگران در آثار خود تقلید می‌کنند اول به خود خیانت می‌کنند دوم دچار سرقت ادبی می‌شوند.
اگر بخواهید از تجریبات خود به نویسندگان نوقلم بگویید در وهله اول چه نکته‌ای را گوشزد می‌کنید؟
در بحث نویسندگی احساسات و تخیلات جدا از دانش و تحقیقات است اما اینها باید با هم جمع شوند تا نویسنده را در نوشتن موضوع مورد نظر همراهی کنند. این پژوهش است که انسان را به خواسته‌اش می‌رساند در حالی که تخیل و احساسات باید در جای خود استفاده شود.
کتاب‌ها و آثاری که توسط نویسندگان ما در ایران نوشته می‌شود آیا در خارج از کشور مورد استقبال قرار می‌گیرند؟
تا زمانی که این آثار ترجمه نشود، مورد استقبال قرار نخواهد گرفت، مانند کسی که هنوز شعرهایش منتشر نشده نمی‌توان به او نام شاعر را اطلاق کرد.
برگ برنده و نقطه عطف داستان‌نویسی از نظر شما در چیست؟
صداقت، پشتکار، تحقیقات. علاوه بر این ممکن است نوشتن اثری بیست سال زمان ببرد ولی ارزش این را دارد تا اثری را خلق کنیم که نوشتن آن برای دیگران آسان نیست از این رو پشتکار و صداقت وتحقیقات بسیار مورد توجه است.
و اما حرف آخر...
سعی کنیم نسبت به خودمان و اطرافیان منصف باشیم نویسندگان عقیده‌ای دارند باید اجازه بدهیم عقایدشان را مطرح کنند و اگر عقیده‌شان مخالف قانون بود قانون خود می‌داند که با آنها چگونه برخورد کند.
گفتگو از اکرم رضایی ثانی
انتهای پیام /
از آثار او می‌توان به ترکه‌های درخت آلبالو، چرا یکی شاهزاده می‌شود؟، سفر به سرزمین سدر و زیتون، لبنان، خروس تاجدار است، قابیل از شکارگاه برمی‌گردد، کعبه، مصاحبت با حاج حبیب‌اله... عسگر اولادی مسلمان، گام به گام، انقلاب و ... اشاره کرد.
*آقای خلیلی نویسندگی را به طور جدی از چه سالی شروع کردید و اولین اثرتان چه بود؟
من از سنین 16 و 17 سالگی نوشتن را شروع کردم ولی 19 ساله بودم که اولین اثرم به نام «گوهر بدلی» در مجله‌ای برای روشندلان منتشر شد.
*چه عاملی شما را به سمت نوشتن کشاند؟
در همه آثار من مقداری بیگانگی دیده می‌شود که برگرفته از دردها و مسائل جامعه است و همواره سعی کرده‌ام با این مشکلات مبارزه کنم این یکی از عواملی است که مرا به سوی نوشتن و مطالعه کشاند.
*روند فعلی داستان نویسی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
من همیشه در آثارم تلاش کرده‌ام از اثر هیچ نویسنده‌ای رونویسی نکنم زیرا اعتقاد دارم نویسنده باید در تمام زمینه‌ها خلاقیت خود را حفظ کند و متکی به خودش باشد. این روزها می‌بینم که برخی از نویسندگان از برخی دیگر تقلید می‌کنند درحالی که کارهای جدید و نو زمانی ظهور پیدا می‌کنند که انسان پایش را از تقلید آن‌ورتر بگذارد و خلاقیت به خرج دهد. وقتی کسی قرار است کار و اندیشه نویی را خلق کند ناخواسته راه‌های نویی را هم ایجاد می‌کند. پس زمانی که توانست لغات را به طور هنرمندانه‌ای در کنار هم قرار دهد باید بتواند درهای تقلید را هم ببندد و در مقابل درهای جدید را بگشاید.
*این تقلیدی که به آن اشاره کردید آیا با الگوبرداری تفاوت دارد؟ زیرا هر نویسنده و شاعر نوپایی به یک الگو نیاز دارد.
الگو را با تقلید اشتباه نگیرید. اطاعت کردن و الگوبرداری از کسانی که پیش از ما بودند با تقلید از قلم آنها تفاوت دارد، کسانی که از آثار و قلم دیگران در آثار خود تقلید می‌کنند اول به خود خیانت می‌کنند دوم دچار سرقت ادبی می‌شوند.
اگر بخواهید از تجریبات خود به نویسندگان نوقلم بگویید در وهله اول چه نکته‌ای را گوشزد می‌کنید؟
در بحث نویسندگی احساسات و تخیلات جدا از دانش و تحقیقات است اما اینها باید با هم جمع شوند تا نویسنده را در نوشتن موضوع مورد نظر همراهی کنند. این پژوهش است که انسان را به خواسته‌اش می‌رساند در حالی که تخیل و احساسات باید در جای خود استفاده شود.
کتاب‌ها و آثاری که توسط نویسندگان ما در ایران نوشته می‌شود آیا در خارج از کشور مورد استقبال قرار می‌گیرند؟
تا زمانی که این آثار ترجمه نشود، مورد استقبال قرار نخواهد گرفت، مانند کسی که هنوز شعرهایش منتشر نشده نمی‌توان به او نام شاعر را اطلاق کرد.
برگ برنده و نقطه عطف داستان‌نویسی از نظر شما در چیست؟
صداقت، پشتکار، تحقیقات. علاوه بر این ممکن است نوشتن اثری بیست سال زمان ببرد ولی ارزش این را دارد تا اثری را خلق کنیم که نوشتن آن برای دیگران آسان نیست از این رو پشتکار و صداقت وتحقیقات بسیار مورد توجه است.
و اما حرف آخر...
سعی کنیم نسبت به خودمان و اطرافیان منصف باشیم نویسندگان عقیده‌ای دارند باید اجازه بدهیم عقایدشان را مطرح کنند و اگر عقیده‌شان مخالف قانون بود قانون خود می‌داند که با آنها چگونه برخورد کند.
گفتگو از اکرم رضایی ثانی
انتهای پیام /
