پنجمین نشست مدرسه ملی سینمای ایران برگزار شد
پنجمین نشست از سلسله نشست‌های پژوهشی مدرسه ملی سینمای ایران با موضوع «بازنمایی زن در سینمای پس از انقلاب» برگزار شد.
به گزارش حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از مدرسه ملی سینمای ایران؛ پنجمین نشست از سلسله نشست‌های پژوهشی مدرسه ملی سینمای ایران با موضوع «بازنمایی زن در سینمای پس از انقلاب» عصر روز دوشنبه 28 تیرماه در محل مدرسه برگزار شد. این نشست که عنوان آن با پژوهش دکتر نادره سادات‌‌سرکی مرتبط بود، با سخنرانی ایشان، دکتر اعظم راودراد و تینا پاکروان به انجام رسید. رامتین شهبازی نیز اجرا و اداره نشست را برعهده داشت.
در بخش اول نشست، نادره سادات مبنای نظری محتوای پژوهش خود را نظریه گفتمان و بازنمایی عنوان کرد و گفت: «رسانه همیشه تصاویری کلیشه‌ای را از زنان ساخته است؛ اینکه زنان ضعیف‌اند، منفعل‌اند؛ احساسشان بر منطق غلبه دارد و قدرت تصمیم‌گیری ندارند. رسانه این اتفاق را بر اثر تکرار، تعمیم می‌دهد و ما وقتی همین تصویر را از زنان در سینما می‌بینیم از آن راضی هستیم چون با پیش‌داشته‌های قبلی و القا شده به ما تطابق دارد. اما رسانه مانند یک تیغ دولبه است. همانقدر که می‌تواند گفتمان غالب را ترویج کند، به شرط افتادن به دست طبقه فروتن جامعه، می‌تواند کلیشه‌ها را بشکند و نابرابری‌های اجتماعی را طرد کند. این‌ها همگی در ایجاد جریان زن ستیز و مردسالارانه در جامعه و سینما، در دوران قبل و بعد از انقلاب تأثیرگذار بوده است».
اعظم راودراد سخنران بعدی نشست پژوهشی مدرسه ملی سینما بود که سخنان خود را با چرایی لزوم تحقیق در مورد شیوه بازنمایی زن در سینما آغاز کرد: «ما اصولاً به این دلیل در مورد بازنمایی زن در سینما تحقیق می‌کنیم که ببینیم چقدر با واقعیت جامعه تطابق دارد؟ ما جامعه خود را از طریق سینما می‌شناسیم پس مهم است که بدانیم سینما چگونه از جامعه به ما شناخت می‌دهد و چقدر این شناخت واقعی، غیرواقعی یا خیالی است. باید ببینیم چرا نمایش زنان در دهه 60 با 70 یا 80 فرق می‌کند؟
وی ادامه داد: این تغییر نشان‌دهنده این است که تنها سینما نیست که به ما آگاهی می‌دهد، بلکه سینما ماده اولیه خود را از تغییر جامعه می‌گیرد. زنان در سینمای دهه 70،60، یا 80 ایران، اکثراً متعلق به طبقه متوسط جامعه هستند.
راودراد به شکل پررنگ‌تر شدن نقش زنان در سینما اشاره کرد: «افزایش حضور زنان در سینمای ایران با گذشت زمان و نزدیکتر شدن به دهه 90، بیشتر کمی بوده تا کیفی. سینمای ما همچنان زنان خانه‌دار را کم‌سواد، بدون برنامه‌ریزی و تحت تسلط همسر، پسر یا مرد دیگری نشان می‌دهد. زنان مدیر، زنان خانه‌دار موفقِ تحصیلکرده، زنان سیاست‌مدار یا زنان ِشاغل تأثیرگذار در سینمای ما کجا هستند؟ چرا آن‌ها را روی پرده سینما نمی‌بینیم؟ بازنمایی زن همچنان هم در صورت لزوم آن حتی، بازنمایی قهرمانانه‌ای نیست. هنوز به حضور کمی و نه کیفی زنان در سینما قانعیم. باید فیلمی بسازیم که نگاه آن برابری‌طلبانه باشد».
تینا پاکروان کارگردان و تهیه‌کننده سینما آخرین سخنران جلسه بررسی بازنمایی زن در سینمای بعد از انقلاب بود. پاکروان در ابتدای سخنانش از چندین طرح تحقیقاتی، و فیلم‌نامه‌هایش که به موضوعات خاص زنان می‌پرداخت اما با آن‌ها موافقت نشده صحبت و گله کرد.
این کارگردان سینمای ایران در نشست دیروز متن بلندی که خود آن را دلنوشته‌‌اش از شکل حضور زنان در سینما می‌دانست قرائت کرد و از سختی‌ها و موانع حضور در سینما به عنوان یک زن، نگاه سنتی به جنسیت زن برای ورود به سینما و همچنین از برخی تجربیات خود از حضور در فضای سینما به عنوان یک زن گفت.
در این نشست پژوهشی اساتید و دانشجوهای دانشگاه‌های مختلف، روح‌الله حسینی مدیر مدرسه ملی سینمای ایران، علیرضا داودنژاد، علی واجدسمیعی، کامبوزیا پرتوی، پرویز آبنار، شاهپور شهبازی از اعضای دپارتمان‌های آموزشی مدرسه حضور داشتند.
انتهای پیام/
در بخش اول نشست، نادره سادات مبنای نظری محتوای پژوهش خود را نظریه گفتمان و بازنمایی عنوان کرد و گفت: «رسانه همیشه تصاویری کلیشه‌ای را از زنان ساخته است؛ اینکه زنان ضعیف‌اند، منفعل‌اند؛ احساسشان بر منطق غلبه دارد و قدرت تصمیم‌گیری ندارند. رسانه این اتفاق را بر اثر تکرار، تعمیم می‌دهد و ما وقتی همین تصویر را از زنان در سینما می‌بینیم از آن راضی هستیم چون با پیش‌داشته‌های قبلی و القا شده به ما تطابق دارد. اما رسانه مانند یک تیغ دولبه است. همانقدر که می‌تواند گفتمان غالب را ترویج کند، به شرط افتادن به دست طبقه فروتن جامعه، می‌تواند کلیشه‌ها را بشکند و نابرابری‌های اجتماعی را طرد کند. این‌ها همگی در ایجاد جریان زن ستیز و مردسالارانه در جامعه و سینما، در دوران قبل و بعد از انقلاب تأثیرگذار بوده است».
اعظم راودراد سخنران بعدی نشست پژوهشی مدرسه ملی سینما بود که سخنان خود را با چرایی لزوم تحقیق در مورد شیوه بازنمایی زن در سینما آغاز کرد: «ما اصولاً به این دلیل در مورد بازنمایی زن در سینما تحقیق می‌کنیم که ببینیم چقدر با واقعیت جامعه تطابق دارد؟ ما جامعه خود را از طریق سینما می‌شناسیم پس مهم است که بدانیم سینما چگونه از جامعه به ما شناخت می‌دهد و چقدر این شناخت واقعی، غیرواقعی یا خیالی است. باید ببینیم چرا نمایش زنان در دهه 60 با 70 یا 80 فرق می‌کند؟
وی ادامه داد: این تغییر نشان‌دهنده این است که تنها سینما نیست که به ما آگاهی می‌دهد، بلکه سینما ماده اولیه خود را از تغییر جامعه می‌گیرد. زنان در سینمای دهه 70،60، یا 80 ایران، اکثراً متعلق به طبقه متوسط جامعه هستند.
راودراد به شکل پررنگ‌تر شدن نقش زنان در سینما اشاره کرد: «افزایش حضور زنان در سینمای ایران با گذشت زمان و نزدیکتر شدن به دهه 90، بیشتر کمی بوده تا کیفی. سینمای ما همچنان زنان خانه‌دار را کم‌سواد، بدون برنامه‌ریزی و تحت تسلط همسر، پسر یا مرد دیگری نشان می‌دهد. زنان مدیر، زنان خانه‌دار موفقِ تحصیلکرده، زنان سیاست‌مدار یا زنان ِشاغل تأثیرگذار در سینمای ما کجا هستند؟ چرا آن‌ها را روی پرده سینما نمی‌بینیم؟ بازنمایی زن همچنان هم در صورت لزوم آن حتی، بازنمایی قهرمانانه‌ای نیست. هنوز به حضور کمی و نه کیفی زنان در سینما قانعیم. باید فیلمی بسازیم که نگاه آن برابری‌طلبانه باشد».
تینا پاکروان کارگردان و تهیه‌کننده سینما آخرین سخنران جلسه بررسی بازنمایی زن در سینمای بعد از انقلاب بود. پاکروان در ابتدای سخنانش از چندین طرح تحقیقاتی، و فیلم‌نامه‌هایش که به موضوعات خاص زنان می‌پرداخت اما با آن‌ها موافقت نشده صحبت و گله کرد.
این کارگردان سینمای ایران در نشست دیروز متن بلندی که خود آن را دلنوشته‌‌اش از شکل حضور زنان در سینما می‌دانست قرائت کرد و از سختی‌ها و موانع حضور در سینما به عنوان یک زن، نگاه سنتی به جنسیت زن برای ورود به سینما و همچنین از برخی تجربیات خود از حضور در فضای سینما به عنوان یک زن گفت.
در این نشست پژوهشی اساتید و دانشجوهای دانشگاه‌های مختلف، روح‌الله حسینی مدیر مدرسه ملی سینمای ایران، علیرضا داودنژاد، علی واجدسمیعی، کامبوزیا پرتوی، پرویز آبنار، شاهپور شهبازی از اعضای دپارتمان‌های آموزشی مدرسه حضور داشتند.
انتهای پیام/
