نوری که در دوران امام ششم(ع) به اوج درخشندگیش رسید
رسول اکرم(ص) مکتبی را بنا نهاد که سر منشأ نور الهی بود و در کش و قوس هوس رانی های قدرت طلبان، فرصت نهادینه شدن در ذهن مشوش مردم آن زمان را نداشت.
به گزارش خبرنگار تکیه حسینی باشگاه خبرنگاران جوان؛می گویند اهل بیت(ع) نور واحد هستند. نوری که از زمان پیامبر(ص) به درخشندگیش رسیده و هیچ گاه خاموش نمی شود. نوری که در صدر اسلام، در سینه سراسر نورانی پیامبر(ص) تابید و سینه به سینه در خاندان خاتم الانبیاء ادامه داشت.
این نور نه تنها وحدت فطرت و معنویت این خاندان را می رساند، بلکه نشان دهنده راه مشترکیست که این بزرگان طی می کنند. در ابتدا رسول اکرم(ص) مکتبی را بنا نهاد که سر منشأ نور الهی بود. مکتبی که در کش و قوس هوس رانی های قدرت طلبان، فرصت نهادینه شدن در ذهن مشوش مردم آن زمان را نداشت.
حجت الاسلام مهدی ماندگاری کارشناس مذهبی در گفت و گو با خبرنگار ما با اشاره به این موضوع گفت: «مفاهیم اسلام، به دستان مبارک رسول اکرم(ص) بنا نهاده شد، اما هیچ گاه فرصت عرضه شدن به جهانیان را پیدا نکرد. چرا که این فعالیت گسترده در تضاد با منافع ناپاک حاکمان بنی امیه بود.»
وی افزود: «در زمان امام باقر(ع) شرایط فراهم شد که ایشان ظرفیتی را فراهم کنند که جنبش عظیم دینی و علمی بر پا شود، اما امام صادق(ع) فرصت تأسیس دانشگاه بزرگ شیعه را نهاد.»
شرایطی که اسلام را به جایگاه والای علمی نزدیک کرد، این بود که بنی امیه و بنی عباس پنجه به چنجه هم بر سر حکومت زور آزمایی می کردند، اما عمر شریف ایشان مجال دستیابی به این هدف بزرگ را نداد. با وجود شهادت امام باقر(ع)، نور الهی زمین نماند و به نسل بعدی یعنی امام جعفر صادق(ع) رسید. مردی که هم عمر طولانی و هم بی توجهی حکومت نسبت به شیعیان را در مقابل خود می دید.
دیگر تنور پرورش مکتب محمدی(ص) داغ داغ بود. در این تنور داغ، می شد هر نوع خمیری را به نان ارزشمند تبدیل کرد. از پیشرفت در فقه و اصول گرفته، تا دستیابی به اکتشافات در شیمی و طب. همگی با تلاش امام صادق(ع) محقق شد. اینگونه است که شیعیان، صفت شیعه جعفری را همیشه بر پیشانی خود دارند.
آیت‌الله سیدرضا حسینی مازندرانی، تولیت حوزه علمیه امام حسین(ع) در گفت و گو با خبرنگار ما در خصوص عنوان شیعه جعفری گفت: «امام صادق(ع) در زمان حکومتشان از درگیری میان بنی‌امیه و بنی‌عباس نهایت استفاده را کردند و فعالیت‌های فراوانی برای ادامه راه اسلام و شیعه انجام دادند. پرورش چندین هزار شاگرد، نقل احادیث فراوان در شاخه های مختلف علمی، فرهنگی، فقهی و برگزاری مناظره های علمی از جمله این فعالیت‌ها بود.»
در خصوص تعداد دقيق شاگردان امام صادق(ع) نظرهای گوناگونی وجود دارد. برخی عدد آن ها را فراتر از چهارهزار و برخی کمتر يا مساوی با چهار هزار دانسته اند. هشام بن حکم، مفضل بن عمر، محمد بن مسلم ثقفی، ابان بن تغلب، هشام بن سالم، مؤمن طاق، جابر بن حیان از جمله این شاگردان هستند.
جالب است بدانید که در میان شاگردان امام صادق(ع) بانوان هم حضور دارند. ام اسحاق دختر سلیمان، ام اسود شیبانی، ام خالد عبدی، ام سلمه ام محمد بن مهاجر، ام سعید احمسی، ام سلمه خواهر امام صادق(ع) از جمله شاگردان بانوان مکتب امام صادق(ع) هستند. در این میان نام کنیز های امام ششم شیعیان هم به چشم می خورد.
به هر شکل و با وجود آزادی های نسبی، پرورش این همه شاگرد، کار ساده ای نیست. علاوه بر این نباید تصور کنیم که این آزادی مستمر و همیشگی بوده است.
چرا که ما روایاتی مبنی بر خفقان در این زمان به اندازه ای که حتی کسی نتواند، وارد خانه امام صادق(ع) شود، داریم. همچنین مشهور است که امام صادق(ع) به دستان منصور دوانقی به شهادت رسیدند. اگر آزادی زمان امام صادق(ع) مستمر بود، هیچگاه ایشان را به شهادت نمی رساندند.
بنابراین عمر طولانی و درگیری بر سر حکومت تنها ابزاری بود و تلاش اصلی و شبانه روزی به وسیله وجود مقدس امام صادق(ع) انجام شد. توجه به این فکت های تاریخی نباید موجب نادیده گرفتن زحمات این امام بزرگوار شود. همچنین نباید زحمات دیگر ائمه(ع) را نادیده گرفت. چرا که آن ها هم تلاش کردند که چنین شرایطی فراهم شود و تا بروز آن اسلام و معارف آن در میان مردم هر چند کم رنگ، حفظ شود.
از دیگر نکات مهم در سیره عملی امام صادق(ع) لقب ایشان بود. ابو خالد کابلی از حضرت امام زین العابدین(ع) اسامی ائمه(س) را می پرسید. به نام حضرت صادق( ع) که رسید عرض کرد: همه شما صادقید (راستگو هستید) چرا او را صادقمی گویند؟ امام فرمودند: «چون پنجمی از اولاد او نیز جعفر نام دارد ولی دروغ می گوید و ادّعای امامت دارد.» (فضایل و سیره چهارده معصوم (ع) در آثار استاد علامه حسن زاده آملی، ص 354)
انتهای پیام/
