جایگاه خوش‌بینی و بدبینی در جامعه از منظر امام علی (ع)

به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ امام علی (ع) در حکمت‌های زیر به موضوعات اعتقادی، سیاسی، اخلاقی و اجتماعی می پردازد.

حکمت 111:

پس از بازگشت از جنگ صفّين، يكى از ياران دوست داشتنى امام، سهل بن حنيف از دنيا رفت.

امام علی (ع) فرمود: اگر كوهى مرا دوست بدارد، در هم فرو مى‌ريزد (يعنى مصيبت‌ها به سرعت به سراغ او آيد و اين سرنوشت در انتظار پرهيزكاران و برگزیدگان خداست).

حکمت 112:

امام متقیان فرمودند: هر كس ما اهل بيت پيامبر (ص) را دوست بدارد، بايد فقر را چونان لباس رويين بپذيرد. (يعنى آماده انواع محروميت‌ها باشد)

حکمت 113:

هیچ سرمايه‌اى از عقل سودمندتر نيست و هيچ تنهايى ترسناک‌تر از خودبينى. هیچ عقلى چون دورانديشى و هيچ بزرگوارى چون تقوى. هیچ همنشينى چون اخلاقى خوش و هیچ ميراثى چون ادب و هیچ رهبرى چون توفيق الهى و هیچ تجارتى چون عمل صالح نیست. هیچ سودى چون پاداش الهى و هيچ پارسايى چون پرهيز از شُبهات و هیچ زُهدى همچون بى اعتنايى به دنياى حرام و هیچ دانشى چون انديشيدن نیست.

حکمت 114:

هرگاه نيكوكارى بر روزگار و مردم آن غالب آيد، اگر كسى بر او گمان بد برد، در حالى كه از او عمل زشتى آشكار نشده ستمكار است و اگر بدى بر زمانه و مردم آن غالب شود و كسى به او خوش گمان باشد، خود را فريب داده.

حکمت 115:

شخصى از امام علی (ع) پرسيد: حال شما چگونه است؟ فرمود: چگونه خواهد بود حال كسى كه در بقاى خود ناپايدار و در سلامتى بيمار است و در آنجا كه آسايش دارد، مرگ او فرا مى رسد.

انتهای پیام/