پرواز ۶۵۵ به مقصد بهشت/ روایت جنایت دوازدهم تیرماه ۶۷ به نقل از شاهدان عینی

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از هرمزگان، دوازدهم تیرماه ۱۳۶۷ هواپیمای مسافری ایرباس ایران که از بندرعباس عازم دُبی بود، بر فراز آب‌های خلیج فارس و در نزدیکی جزیره "هنگام" مورد هجوم یگان‌های دریایی متجاوز آمریکایی مستقر در آب‌های خلیج فارس قرار گرفت و سقوط کرد.

در این جنایت ۲۹۰ نفر مسافر بی گناه هواپیما به شهادت رسیدند که در میان آنها  ۶۶ کودک زیر ۱۳ سال، ۵۳ زن و ۴۶ تن تبعه کشور‌های خارجی نیز بودند .

ساقط کردن هواپیمای مسافربری جمهوری اسلامی ایران از سوی جنایتکاران آمریکایی در حقیقت یکی دیگر از مراحل رویارویی استکبار جهانی با ملت بزرگ ایران برای تقویت متجاوزان عراقی در جبهه‌های جنگ بود.در همین رابطه با یکی از خبرنگار‌ان صدا وسیما که در آن سال شاهد مستقیم این حادثه جنایت بار بود به گفتگو نشستم.

 احمد رحیمی از بازنشستگان صدا و سیمای مرکز خلیج فارس است که در سال وقوع حادثه به عنوان خبرنگار به محل حادثه اعزام شد.

این پیشکسوت جامعه رسانه‌ای در گفت و گو با خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از هرمزگان، حادثه دلخراش را اینگونه بیان می‌کند: پیش از ظهر روز ۱۲ تیر سال ۱۳۶۷ از مرکز صدا و سیما با من تماس گرفتند و گفتند برای یک هواپیمای مسافربری که امروز صبح از بندرعباس عازم دبی بوده حادثه‌ای رخ داده و باید سریعا به همراه تیم تصویربرداری برای پیگیری موضوع عازم جزیره  هنگام شوید.

با یک اکیپ چهار نفره راهی پایگاه نیروی دریایی شدیم تا از آنجا به سمت جزیره هنگام جایی که هواپیمای مسافری سقوط کرده است برویم. آن لحظه هرگز فکر نمی کردم که علت حادثه حمله موشکی عامدانه باشد.از قبل می‌دانستم که امروز آقای کشکولی یکی از همکارانم با خانم و دو بچه اش  عازم دبی بودند و این موضوع مرا بیشتر متاثر کرده بود.

سوار بالگرد نیروی دریایی شدیم و از بندرعباس به سمت جزیره هنگام رفتیم در مسیرطبق گفته‌های کارکنان نیروی دریایی متوجه شدم علت حادثه حمله موشکی ناو آمریکایی به هواپیمای مسافربری بوده و از این قضیه مبهوت مانده بودم که چطور چنین چیزی ممکن است.در مسیر دریایی از دور اجسام را می دیدم که از آسمان به صورت شعله ور روی آب می‌افتادند، بوی دود در فضا آکنده بود و رو‌ی سطح دریا اجسام شناوری را می دیدم که از آن‌ها دود بلند می‌شد و در حال سوختن بودند.

هر چه نزدیکتر می‌شدیم دود بیشتر می‌شد و کم کم چشمم به جنازه‌ها و چمدان‌ها و کیف‌هایی افتاد که روی آب شناور و یا درحال سوختن بودند.

زمانی که به منطقه رسیدیم، مردم جزیره هنگام را می‌دیدم که همگی بسیج شده بودند تا جنازه‌ها را از آب بیرون بکشند، اطراف جزیره پر از شناور ها‌ی نیروی دریایی، اداره بنادر و شناور‌های صیادان محلی بود که همه سعی می‌کردند اجساد را از آب بیرون بکشند و جمعی از غواصان منطقه یکم نیروی دریایی بندرعباس هم در حال جست‌و‌جو بودند.

خبرنگار پیشکسوت صدا و سیما می‌گوید برای تهیه گزارش و خبر به آنجا رفته بودم، اما آنجا اوضاع اندوه بار و دلخراش بود، جنازه ها‌ی مرد، زن و کودکان روی آب شناور بود و درآن میان جنازه‌هایی را می‌دیدم که لباس نظامی ارتش پاکستان بر تنشان بود.

وی می‌گوید:  در میان این همه جنازه به دنبال پیکر همکارم می‌گشتم، همچنان که روی دریا در جستجوی اجساد بودیم کیف دستی همکارم را شناختم که کاملا سالم به دور بازوی پیکرش  بود.

احمد رحیمی می‌گوید : قطعا این جنایت هولناک آمریکا علیه بشریت هرگز از صحنه روزگار پاک نخواهد شد.

وی با اشاره به اینکه بسیاری از خبرنگاران اروپایی سعی داشتند این حادثه را غیرعمد جلوه دهند گفت: یک سال بعد از این حادثه در سالروز این جنایت خبرنگاران زیادی به بندرعباس آمده بودند که من هم برای انعکاس آن در جمعشان بودم. من در این میان به سمت خبرنگار تلویزیون سی ان ان رفتم و به او گفتم اینکه شما می‌گویید آمریکایی‌ها در تشخیص نوع هواپیما (جنگی یا غیرجنگی) دچار اشتباه شدند یک دروغ بزرگ است و او در برابر این حرفم سکوت کرد، سپس به او گفتم آیا مردم با این اقدام جنایتکارانه نباید شعار مرگ بر آمریکا بدهند؟ و او در پاسخ این سوالم فقط به چشمانم  نگاه کرد.

برای اینکه تصویر بهتری از روز حادثه داشته باشیم به سراغ اولین تصویربرداری رفتم که از صدا و سیمای مرکز خلیج فارس در روز حادثه عازم جزیره هنگام شده بود و با او گفت و گو نشستم.

آقای فرید پیروزاده تصویربردار پیشکسوت بخش خبری صدا و سیما‌ی خلیج فارس در آن سال بود که نخستین تصاویر این جنایت را فیلمبرداری کرد.

پیروزاده حادثه آن روز را اینگونه تشریح می‌کند: من در سال‌های دفاع مقدس در جبهه بودم و صحنه‌های دلخراش زیادی دیدم، اما  این حادثه تلخ‌ترین صحنه‌هایی بود که در زندگی خود دیدم و هنوز بعد سال‌ها با یادآوری آن روز بسیار متاثر می‌شوم.

وی می‌گوید، در آن زمان حدود ۷ سال بود که به عنوان تصویربردار در صدا و سیمای مرکز خلیج فارس در بندرعباس مشغول به کار بودم. روز حادثه دقایقی پس از انفجار هواپیمای مسافربری مدیر خبر با من تماس گرفت و من با گروه  یک دوربین سونی بتاکم به سمت نیروی دریایی بندرعباس رفتیم و ازآنجا با بالگرد شنوک عازم هنگام شدیم.

بالگرد با ارتفاع کمی از سطح دریا پرواز می‌کرد و در طول مسیر اجسادی را می دیدم که به صورت تکه پاره یا سوخته روی آب شناور بودند.
پیروزاده گفت:با قلبی اندوهبار و چشمانی اشکبار شروع به تصویربرداری از اجساد کردم در آن میان دیدن اجساد کودکانی که هنوز عروسکشان در دستشان بود قلبم را به شدت آزرده می‌کرد.

وی می‌گوید همه خبرنگار‌ها، عکاسان و گزارشگران در آن روز چشمشان اشکبار بود و غواصانی که برای جمع آوری اجساد به دریا می‌رفتند هر گاه پیکر کودکی را از آب بیرون می‌کشیدند اشک می‌ریختند.

فرید پیروزاده تصویربردار پیشکسوت رسانه ملی ادامه ماجرا را اینگونه تعریف می‌کند؛ از ساعت سه به بعد خبرنگاران، عکاسان و تصویربرداران خارجی از کشور‌های عربی و اروپایی از جمله فرانسه، ایتالیا و آلمان دسته دسته به محل حادثه می‌آمدند.

حدود ساعت شش بعد از ظهر بود که به بندرعباس برگشتیم، در آن روز پیکر شهدا و قربانیان این حادثه را که از آب گرفته شده بود پس از آنکه روی ناو خارک می بردند در کیسه مخصوص می گذاشتند و به سردخانه منتقل می‌کردند. برای ادامه تصویربرداری حادثه در بندرعباس راهی سردخانه شدیم. یکی از همکارانم در روز حادثه با همسر و دو فرزندش درهواپیما بود که چندی پیش از حادثه فرزند ۱۲ ساله اش در یکی از برنامه‌های تلویزیونی حضور داشت و من از او تصویر برداری کرده بودم. من درحالی که تصویر اجساد شهدای این جنایت را می‌گرفتم پیکر پسر همکارم را دیدم و این صحنه به شدت قلبم را به درد آورد.

موضوع دیگری که در سردخانه مرا آزرد دیدن گزارشگران خبری اروپا بود که بی تفاوت به عمق فاجعه با پرداختن به حواشی جنایت آمریکا را غیرعمدی جلوه می‌دادند.

پیروزاده با اشاره به اینکه تصویربرداری از این جنایت ضد بشری و هولناک تلخ‌ترین تصویربرداری دوران کاری من بود می‌گوید؛ اکنون بعد سال‌ها تنها جمله‌ای که در برابر این رخداد جنایت آمیز می‌توانم بگویم جمله " مرگ برآمریکا " است.

اما نکته اینجاست پس از گذشت بیش از ۲۰ سال از این جنایت کدام منطقی دردنیا می‌تواند بپذیرد که آمریکایی‌ها در تشخیص نوع هواپیما (جنگی یا غیرجنگی) دچار اشتباه شدند و طبق نظریه متخصصان رادار‌های ناوشکن‌های موشک‌انداز به سیستم ویژه‌ای مجهز هستند که این سیستم نوع هواپیمای در حال پرواز، اعم از خودی و غیرخودی و یا جنگی و غیرجنگی را نشان می‌دهد و برای یک ناو پیشرفته آمریکایی مثل وینسنس، اینکه تشخیص دهد هواپیمای در حال پرواز، یک هواپیمای مسافربری ایرباس است، کار ساده‌ای بود.

با این حال مقام‌های آمریکایی پس از چندی، در توهینی آشکار به ملت ایران، مدال شجاعت بر گردن ناخدای این ناو انداختند و بدین سان حمایت رسمی خود را از این جنایت اعلام نمودند. به هر تقدیر، این جنایت نیز در کنار جنایات بی شمار دولت آمریکا، در پرونده سیاه استکبار جهانی ثبت شد.

قطعا تاریخ هرگز این جنایت ضد بشری را فراموش نخواهد کرد ولکه ننگ آن تا ابد بر آب‌های خلیج فارس به اسم آمریکا رخ نمایی خواهد کرد.

گزارشگر: الهام رایینی نژاد

انتهای پیام/ر