دلبستگی؛ عشق است یا گرفتار شدن در زخم‌های عاطفی گذشته؟

وی بیان کرد: اولین رابطه ناامن و ناهماهنگ، بدون ارتباط و اتصال حسی و عاطفی، ما را به سمت نسخه‌ای از خودمان هل داده که بازتاب واقعی از ما نبوده است و فقط واکنش‌های ناشی از کمبود‌های ارتباطی در ما خودش را نشان داده است و این امر منجر می‌شود که به علت تشنگی، ما خودمان را در روابط رمانتیک قرار دهیم، امّا به علت ناتوانی، نقش گذشته آشنای خودمان را دوباره بازی کنیم.

بیشتر بخوانید

• رمزگشایی از اسرار جذاب که در تعریف خوشبختی نهفته است

این جامعه شناس تصریح کرد: تعداد کمی از ما عشق اصیل را تجربه می‌کنیم و عشق اصیل از یک فضای مبتنی بر نیازِ به کامل شدن و یا محلی برای ترمیم زخم‌های ما نمی‌آید چرا که عشق اصیل هرگز نمی‌گوید: تغییر کن و یا نسخه‌ای باش که برای من بهترین باشی.

نوری گفت: عشق اصیل، فضای امنی را خلق می‌کند که دو نفر در آن تکامل پیدا کرده و طرفین، در چنین فضایی خودشان را بدون هراس و شرم بیان می‌کنند و این یک تمرین برای آگاه شدن به خویشتنی است که می‌تواند ببخشد و تحسین کند و قدردان باشد و این عین آزادی است.

وی تاکید کرد: عشقی که برخاسته از ضربه‌های عاطفی گذشته بنا شود یک زندان درونی است. همان جایی که ما در جستجوی انتخاب شدن و دوست داشته شدن، رنج را پیدا می‌کنیم.

این جامعه شناس ادامه داد: بسیاری از افراد هستند که خطوط قرمز ما را متوجه نمی‌شوند و باید فهمید که اگر ما احساس در خانه بودن را داشته باشیم دیگر پرچم قرمزی در رابطه با دیگری وجود ندارد.

وی افزود: ما به عنوان یک فرد بزرگسال، این فرصت را داریم که ابتدا یک خانه جدید و یک خانه امن را در درونِ خودمان خلق کنیم و چون خودمان این خانه را بنا کردیم خانه امنی هم برای دیگری خواهیم بود.

بیشتر بخوانید

• عشق؛ قوی‌ترین نقطه مشترک همه انسان‌ها

انتهای پیام/