به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از theconversation، سفر‌های فضایی برای اهداف تفریحی به یک امکان بسیار واقعی تبدیل شده و ممکن است زمانی برسد که ما برای تعطیلات یا شاید حتی برای زندگی به سیاره‌های دیگر سفر کنیم. شرکت فضایی تجاری Blue Origin در حال حاضر فرستادن مشتریان به فضا را در پرواز‌های زیر مداری با دریافت پول آغاز کرده است. ایلان ماسک امیدوار است بتواند پایگاه خود را در مریخ راه اندازی کند. این بدان معناست که ما باید به این فکر کنیم که زندگی در فضا چگونه خواهد بود، اما اگر کسی در آنجا بمیرد چه اتفاقی برای جسدش می‌افتد؟

اتفاقات بعد از مرگ برای بدن انسان بر روی زمین

پس از مرگ در زمین، بدن انسان مراحل مختلفی را طی می‌کند. ابتدا جریان خون متوقف و در نتیجه جاذبه، شروع به تجمع می‌کند، فرآیندی که به عنوان livor mortis شناخته می‌شود. سپس بدن در مرحله algor mortis سرد و ماهیچه‌ها به دلیل تجمع بی رویه کلسیم در رشته‌های ماهیچه‌ای سفت می‌شوند که به این حالت سختی مرگ می‌گویند. آنزیم ها، دیواره‌های سلولی پروتئین‌هایی که واکنش‌های شیمیایی را تسریع می‌کنند را تجزیه کرده و محتوای آن‌ها را آزاد می‌کنند.

در عین حال، باکتری‌های روده ما فرار کرده و در سراسر بدن پخش می‌شوند. آن‌ها بافت‌های نرم را می‌بلعند و گاز‌هایی را آزاد می‌کنند که باعث متورم شدن بدن می‌شود که به Rigor mortis معروف است و با از بین رفتن ماهیچه‌ها، بوی قوی منتشر و بافت‌های نرم شکسته می‌شود. این فرآیند‌های تجزیه عوامل ذاتی هستند، اما عوامل خارجی نیز وجود دارند که بر روند تجزیه تاثیر می‌گذارند از جمله دما، فعالیت حشرات، دفن یا پیچاندن بدن و وجود آتش یا آب.

مومیایی کردن یا خشک کردن بدن در شرایط خشک اتفاق می‌افتد که می‌تواند گرم یا سرد باشد. در محیط‌های مرطوب بدون اکسیژن چربی می‌تواند تشکیل شود و آب می‌تواند باعث تجزیه چربی‌ها به یک ماده مومی از طریق فرآیند هیدرولیز شود. این پوشش مومی می‌تواند به عنوان یک مانع در بالای پوست برای محافظت و حفظ آن عمل کند. اما در بیشتر موارد، بافت‌های نرم در نهایت ناپدید می‌شوند تا اسکلت نمایان شود. بافت‌های سفت بسیار مقاوم هستند و می‌توانند هزاران سال زنده بمانند.

تجزیه اجساد در فضا

طبیعتا گرانش متفاوتی که در سایر سیارات مشاهده می‌شود بر روی مرحله حیات مرده تاثیر می‌گذارد و عدم وجود جاذبه در هنگام شناور شدن در فضا به این معنی است که خون جمع نمی‌شود. در داخل یک لباس فضایی، سختی هنوز هم وجود دارد، زیرا این نتیجه توقف عملکرد‌های بدن است و باکتری‌های روده هنوز بافت‌های نرم را می‌بلعند. اما این باکتری‌ها برای عملکرد صحیح به اکسیژن نیاز دارند و بنابراین محدودیت منابع هوا باعث کاهش قابل توجه این فرایند می‌شود. میکروب‌های موجود در خاک نیز به تجزیه کمک می‌کنند بنابراین هر محیط سیاره‌ای که مانع از فعالیت میکروبی شود مانند خشکی شدید، شانس حفظ بافت نرم را افزایش می‌دهد.

تجزیه در شرایط بسیار متفاوت از محیط زمین به این معنی است که عوامل خارجی مانند اسکلت پیچیده‌تر می‌شوند. استخوان هم یک ماده زنده است که از مواد آلی مانند رگ‌های خونی، کلاژن و مواد معدنی در ساختار بلوری تشکیل شده است. به طور معمول اجزای آلی تجزیه می‌شوند بنابراین اسکلت‌هایی که در موزه‌ها می‌بینیم بیشتر بقایای معدنی هستند. اما در خاک‌های بسیار اسیدی که ممکن است در سایر سیارات پیدا کنیم عکس آن ممکن است اتفاق بیفتد و جزء معدنی از بین برود و فقط بافت نرم باقی بماند.

روی زمین تجزیه بقایای انسان بخشی از یک اکوسیستم متعادل است که در آن مواد غذایی توسط موجودات زنده مانند حشرات، میکروب‌ها و حتی گیاهان بازیافت می‌شوند. محیط‌های موجود در سیارات مختلف برای استفاده از بدن ما به همان شیوه کارآمد تکامل نیافته اند. اما شرایط خشک شبیه به بیابان مریخ ممکن است باعث خشک شدن بافت‌های نرم و رسوبات بادگیر سبب فرسایش و آسیب اسکلت مشابه زمین شوند.

دما نیز یک عامل کلیدی در تجزیه است. به عنوان مثال در ماه درجه حرارت می‌تواند از ۱۲۰ تا ۱۷۰ درجه سانتی گراد متغیر باشد؛ بنابراین وجود نشانه‌هایی از تغییرات ناشی از گرما یا آسیب یخ زدگی در اجساد محتمل خواهد بود. البته این احتمال وجود دارد که باقی مانده اجساد همچنان انسان به نظر برسند، زیرا فرایند تجزیه کامل رخ نمی‌دهد. شاید در فضا ما نیاز به یافتن شکل جدیدی از مراسم تدفین داشته باشیم که شامل انرژی مورد نیاز برای سوزاندن اجساد یا حفر گور در محیطی سخت و غیرقابل پذیر نباشد.

بیشتر بخوانید

• مرگ در فضا چه دردسر‌هایی دارد؟

گزارش از مهران محمدپور

انتهای پیام/