کوچ اجباری و تداوم جنایات قومی در افغانستان
جنایات گروه طالبان در مناطق، ولسوالی پاتوی دایکندی در حالی رخ می‌دهد که هیچ رسانه داخلی حق پوشش خبری آن را ندارند.
به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان ، دایکندی همان ارزگان سابق است (یعنی ارزگان عام یا دایکندی) جنایت با نشانه قومی در نقاط کور اطلاعاتی و غصب سرزمین هزاره‌های کشاورز و دامدار در طول سواحل رود هیر‌مند، جنایات گروه طالبان در مناطق، ولسوالی پاتوی دایکندی در حالی رخ می‌دهد که هیچ رسانه داخلی حق پوشش خبری آن را ندارند.
آوارگان منطقه تگابدار ولسوالی پاتوی ولایت دایکندی توسط نیرو‌های نظامی طالبان وادار به کوچ اجباری شده‌اند.
مردم که در همجواری روستا‌های دیگر در حال جابجا شدن در هر جای ممکن‌اند و هر کجا بتوانند، برای زمان موقت ساکن می‌شوند، در حالی‌که زمستان از راه می‌رسد.
این مردم نه خوراک دارند و نه سرپناه. طالبان در بعضی موارد اجازه حمل چند کیلو آرد یا گندم را به آنان داده و در بیشتر موارد فقط اجازه برداشتن پوشاک‌شان را داده اند.
مواشی (چهارپایان) این مردم در زمستان آذوقه ندارند. ممکن است هم خودشان تلف شوند و هم حیوانات‌شان.
مردم به دلیل داشتن مواشی خود هم نمی‌توانند جای دوری بروند؛ لذا در نزدیک‌ترین نقطه که ممکن باشد و جایی برای ماندن داشته باشند، ساکن می‌شوند.
تداوم جنایات قومی در افغانستان
مردمان این مناطق در خلا اطلاعاتی و یک منطقه‌ی کور رسانه قرار دارند؛ لذا خودشان هم نه توان خرید اینترنت و موبایل‌هایی که بتوان با رسانه‌های مجازی ارتباط بر قرار کرد را دارند و نه در فکر پوش رسانه‌ای شدن اوضاع خود هستند.
مردم با جان خسته و شکم گرسنه در غم بیجا شدگی و رنج از دست دادن زمین‌های زراعی‌شان دچار شوک هستند!
گروه طالبان کوچی‌های مناطق چار چشمه (چار چینه) ارزگان را در این مناطق ساکن می‌کنند.
این در حالی است که والی (استاندار) طالبان و قمندان امنیت طالبان در ولایت دایکندی خود از کوچی‌های منطقه چار چشمه ارزگان است.
او حتا فرمان بعضی از مقامات طالبان از کابل را نپذیرفته، که گفته‌اند: «فعلا بدون حکم قاضی هزاره‌گان را کوچ ندهید تا بهار سال بعد».
من که با بعضی از خانواده‌های آواره شده و کسانی که خانه‌های‌شان با مواد منفجره توسط طالبان ویران شده‌اند و نیز سرپرست خیلی‌های از این خانواده‌ها که در طول چند ماهِ گذشته توسط طالبان کشته شده‌اند، در ارتباط هستم، آنان همه چیزشان را از دست داده اند.
متاسفانه فاجعه خیلی بزرگتر از حد تصور است
آیا جهانیان بعد از بیست سال بزن و ببند و کشتن و هیاهو در افغانستان همین شرایط را برای مظلوم‌ترین جامعه مدنی دنیا به ارمغان گذاشت.
در حالی‌که از سنگ، طلا، اورانیوم و لیتیوم تا مواد مخدر هر چه در توان داشت را برد و هنوز هم می‌برد و گرانترین رستوران یا هوتل در اروپا هتلی هست که مارک حشیش بدخشان را سِرو کند.
آیا بشر واقعا جامعه انسانی دارد یا خیر؟ هزاره‌ها هم خدایی دارند.
هم دنیا به آخر نخواهد رسید. اما روزی خواهد رسید که ما توان باز خواست را داشته باشیم.
آن وقت دست از گلوی کسی بر نخواهیم داشت و شمشیر خود را برگردن همه دشمنان و کسانی که آنان را یاری کردند خواهیم گذاشت.
انتهای پیام/ز
