نهی قرآن از آسیب رساندن به خود

تعالیم دین اسلام به گونه‌ای است که برای روح و جسم انسان ارزش فوق العاده‌ای قائل شده و انسان را از هرگونه وارد کردن آسیب به جسم و جان خویش نهی می‌کند و برحذر می‌دارد.

در این نوشتار به چند آیه به عنوان نمونه اشاره شده است:

۱. نهی از هلاکت و نابودی: «وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدِیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ»؛ با دست خویش خود را به هلاکت نیفکنید.

 ۲. مسئول بودن اعضای بدن: «.. إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا»؛ چرا که گوش و چشم و دل‌ها همه مسئول‌اند. این آیه مسئول بودن چشم و گوش و قلب و به طور کلی تمام اعضا و جوارح را در قبال عملکردشان بیان می‌کند. 

۳. پرسش از نعمت بدن در قیامت: «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیم‏»؛ یکی از چیز‌های که خداوند در روز قیامت از آن سؤال می‌کند، این است که نیرو و توان بدنی‌ات را در چه راهی مصرف کرده‌ای. طبیعتاً هر کدام از اجزای بدن، یکی از نعمت‌های خداوند است و انسان برای چگونگی نگهداری از هر نعمتی باید پاسخ‌گو باشد و اگر بیهوده و بدون دلیل، آسیبی به بدن خود وارد کند، نوعی کفران نعمت به شمار خواهد آمد.