پهلوان قجری الگوی مناسب جوانان یزدی

در دوران قاجار پهلوانی می‌زیست که از منش و قهرمانی در رشته خود زبانزد خاص و عام بود و او کسی نبود جز ابراهیم حلاج
 

طرفدار، فن، کراش و واژه‌های جدید دیگر در سال‌های اخیر کنار نام افراد و گروه‌های مختلفی قرار گرفته و نوجوانان زیادی با این ادبیات علاقه خود را به تیم و گروه هنری یا بازیگر و خواننده محبوب شان نشان می‌دهند.

اگر در دهه‌های قبل این هواداری‌ها و علاقه مندی‌ها خود را به شکل پوستر در اتاق خواب یا یک پیراهن در تن نشان می‌داد طی سال‌های اخیر جای خود را به تغییر در باور‌ها و اعتقادات و حتی تغییر در شکل ظاهری نوجوان و جوانان داده تا جایی که حالا دغدغه و نگرانی بسیاری از خانواده‌ها شده است. 

آن گونه که کاوش‌گران برای برون رفت از این شرایط تجویز می‌کنند بهترین اقدام معرفی چهره‌های موفق دیروز و امروز جامعه‌ای است که از آن اقلیم در اخلاق و حرفه مربوطه زبانزد خاص و عام شده‌اند.

سازمان فرهنگی اجتماعی ورزشی شهرداری یزد با برگزاری یازدهمین دوره المپیاد ورزش محلات جدا از تزریق شور و نشاط ورزشی به جامعه، سعی دارد با نامگذاری این المپیاد به نام یکی از بزرگترین پهلوانان این مرز و بوم یک الگوی حقیقی را به مردم یزد معرفی کند؛ پهلوان ابراهیم حلاج معروف به پهلوان بزرگ یزدی!

پهلوان بزرگ یزدی به واسطه اخلاق و منش فوق العاده خود چنان جایگاهی نزد مردم داشت که به هر نقطه از ایران که می‌رفت برای دیدن او صف می‌کشیدند؛ البته تبحر در اجرای فنون کشتی دیگر دلیلی برای محبوبیت پهلوان ابراهیم حلاج بود.

پهلوانی که می‌تواند الگوی خوبی برای جوانان دیارمان باشد.

پهلوان ابراهیم یزدی در سال ۱۲۰۸ هجری خورشیدی در شهر تفت متولد شد. پدر وی غلامرضا نام داشت. او در سال ۱۲۲۸ هجری خورشیدی و در سن بیست سالگی، به تهران آمد و پس از چند کشتی که با پهلوانان پایتخت گرفت، بازوبند پهلوانی را از ناصرالدین‌شاه قاجار به‌دست آورد.

او بنا به روش معمول در عهد قاجاریه، پس از دریافت بازوبند پهلوانی به شغل قاپوچیگری یعنی دربانی دربار گماشته شد و تا سال‌های مدید، در دربار سلطنتی، قاپوچی یعنی دربان بود.

بازوبند پهلوانی تا مدت‌ها بر بازوی پهلوان ابراهیم یزدی ماند، تا این‌که در کمرگیری با پهلوان اکبر خراسانی مساوی شد و برای همیشه از کشتی کناره‌گیری کرد و بازوبند پهلوانی را واگذار کرد.

پهلوان ابراهیم در سال‌های پایانی عمر خویش، علیل و بیمار و ناتوان شده و از هر دو پا به حالت فلج درآمده بود. وی سرانجام در فروردین ماه سال ۱۲۸۱ هجری خورشیدی در تهران درگذشت و ضمن انتقال به قم، در این شهر به خاک سپرده شد.