سازمان بهزیستی برای کمک به نمایش "جمع کوچک فراموشی" دست رد به سینه‌ی "حسین طاهری" زد

به گزارش خبرنگار تئاتر باشگاه خبرنگاران صبح امروز نشست خبری نمایش "جمع کوچک فراموشی" به کراگردانی حسین سروری با حضور وی و سپیده محمدیان در تالار وحدت برگزار شد.
 
حسین سروری در ابتدا گفت: بنده جریانی را از ده سال پیش با عنوان تئاتر درمانی برای معلولان جسمی آغاز کردم که از آن استقبال شد. پس از آن بچه‌هایی که در این سازمان شرکت کرده بودند، استعداد‌هایی از خود بروز دادند، به همین خاطر در کارهای آینده از آن‌ها استفاده شد.
 
وی ادامه داد: ما در این نمایش از چند نفر از بچه‌های معلول به عنوان بازیگر استفاده کردیم و زندگی شخصی‌ آن‌ها را در نمایشنامه گنجاندیم. در اصل این بچه‌ها نقش خود را بازی می‌کنند. از سپیده محمدیان دعوت کردم تا این نمایشنامه را با هم بنویسیم. محمدیان از رمان نویسان مطرح ما است که چندین رمان در بازار کتاب دارد. 

سروری تصریح کرد: تمرینات ما از حدود 3 ماه پیش آغاز و قرار است از 23 آذر در تالار وحدت به مدت 10 شب اجرا برویم.
 
سپیده محمدیان در ادامه نشست گفت: من همیشه در نوشته‌هایم با موضوع، مسئله داشتم و همیشه یک خط داستانی مشخص را برای کارهایم پی می‌گرفتم. این اولین باری است که بر اساس یک موضوع مشخص متنی می‌نویسم.
 
وی افزود: ما تمام سعیمان را کردیم تا پرداختی به مسئله‌ی معلولین از جنبه‌ی احساسی نداشته‌ باشیم و آن چیزی که برای من اهمیت داشت، پرداختن به این مسئله از جانب خانواده و پدر و مادر است. صرفا این آدم‌ها در یک موقعیت انسانی پرداخت شده‌اند و نقطه نظرات عاطفی خود را در آن لحاظ نکردیم.
 
هادی سروری در ادامه نشست گفت: مشکلی که پیش بینی می‌شود، این است که مخاطبان قضاوتی پیش از دیدن اثر داشته باشند، زیرا پیش از این راجع به معلولین فقط از بعد احساسی گفته شده که کارایی اجتماعی ندارد. این نکطه خیلی برای ما مهم بود که مسئله بیشتر بعد اجتماعی و فکری بگیرد و دغدغه‌ای است که خود ما هم داریم. در حال حاضر تئاتر شرایط خاص خود را دارد و خیلی از مسائل پشت تئاتر موجب به وجود آمدن استرس می‌شود.
 
این کارگردان تصریح کرد: این نمایش تا الان هیچگونه حمایتی دریافت نکرده و کاملا خصوصی و با توانایی‌ها و همتی که خود بچه‌ها داشتند، اجرا می‌شود. تئاتر معلولین تئاتر خاص محسوب می‌شود و نمایش روتینی نیست که همیشه اجرا شود.
 
وی گفت: سازمان بهزیستی هیچ نقشی در این نمایش ندارد و حسین طاهری هم وقتی با این سازمان تماس گرفت و تقاضای کمک کرد، دست رد به سینه‌ی وی زدند که به نظر ما این نمایش‌ها در راستای کارهای بهزیستی نیست.

سروری افزود: باید بگویم که در حال حاضر مرکز هنرهای نمایشی را درک می‌کنم و با توجه به ده میلیارد بودجه سالانه تئاتر و بدهی‌های سال‌های گذشته و 30 استان کشور در این سال هیچگونه توقعی از مرکز هنرهای نمایشی نمی‌رود.
 
سپیده محمدیان در ادامه نشست گفت: ما سعی کردیم یک برش کوچک از زندگی این افراد را انتخاب کنیم و عملکرد و عکس العمل آن ها را در برابر آدم ها نشان دهیم و اگر قرار باشد شکلی غیر از روایت های برشی از زندگی این آدم ها نشان داده شود به اثر آسیب وارد می شود.

وی ادامه داد: این نمایش حالتی اپیزودیک دارد اما همه ی این آدم ها باهم در ارتباط اند زیرا جامعه‌ی معلولین یک جامعه‌ی کوچک است به همین خاطر خود آن‌ها باعث برقراری ارتباط با یکدیگر می‌شوند.

کارگردان این نمایش در ادامه نشست گفت: هر کدام از این اپیزودها دارای حرکات فرمیک است و برای نمایش به جای آهنگسازی از موسیقی انتخابی استفاده کردیم.

وی افزود: متاسفانه دیده می شود که دولت به بعضی از ارگان ها و وزارتخانه‌ها انقدر اهمیت می‌دهد و اشخاصی حرفه ای و بلد کار را برای هدایت انتخاب می‌کند اما در این ده سال هیچ وقت افرادی لایق در سازمان بهزیستی بر کار نبودند. بهزیستی نه سازمان کوچکی است، نه سخت افزار کم دارد و نه بودجه کمی به آن تعلق می‌گیرد زیرا سازمان بهزیستی فقط بودجه ی دولتی ندارد و بسیاری از خیرین نیز با سازمان بهزیستی در ارتباط هستند.

سپیده محمدیان در ادامه نشست گفت: من مانند "هادی سروری" تجربه‌ی کار با معلولین را نداشتم که این اتفاق تجربه ای بسیار سنگین بود. حضور دو گروه معلول و سالم در گروه بازیگری و هماهنگ کردن آن‌ها با هم کاری بسیار سخت بود. بچه‌های معلول در این اثر به یک رشد معرفتی رسیدند و حتی این امر در بازیگران حرفه ای نیز رخ داد و این بچه ها به معنای واقعی در این نمایش به تکامل رسیدند، البته که در همه ی نمایش ها یک چنین حسی وجود دارد اما این حس در کار ما بیشتر نمود پیدا کرد.

هادی سروری در ادامه نشست گفت: در حال حاضر من 12 کارگردان بر روی صحنه دارم کارگردانانی که هر روز با یک ایده ی جدید و مجموعه ای از نظرات سازنده به تمرین می آمدند.

وی در انتها تصریح کرد: ما همه به نوعی تئاتر را می شناسیم. تئاتر دچار بحران مخاطب است و معدود کارهایی هستند که مخاطب از آن‌ها استقبال می‌کند. حال در این هزار تویی که در تئاتر بوجود آمده باید به این جریانی که توسط معلولین شکل گرفته توجه ویژه شود و حالا کسانی که باید متولی این کار باشند به نوعی وقتی اثری برخلاف نظراتشان اجرا می‌شود مانع آن می شوند. فقط امیدم به صندلی هایی است که توسط تماشاگران پر می شود و هیچ امید و انتظاری نسبت به کسانی که متولی این امور هستند ندارم.

انتهای پیام/