به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از "آتلانتيك"؛ در اين مقاله كه به قلم "رابرت رايت" نوشته شده، نويسنده ابتدا اظهاراتي را از "راي تاكيه" عضو شوراي روابط خارجي آمريكا و عضو سابق وزارت خارجه اين كشور نقل كرده و سپس آن را مورد نقد قرار داده است.
 
"تاكيه" به تازگي در خصوص مذاكرات هسته اي مسكو، گفته است؛ ايرانيان با خواسته هايي نسبتا غيرعادي وارد اين مذاكرات شدند، بخصوص اين خواسته كه حق غني سازي اورانيوم آنها به طور رسمي به رسميت شناخته شود كه اين امر با توجه به اينكه غني سازي اورانيوم نقض قطعنامه هاي شوراي امنيت و احكام شوراي حكام آژانس بين المللي انرژي اتمي محسوب مي شود، غير ممكن است.
 
اما اين اظهارات تاكيد گمراه كننده است. درست است كه در شرايطي كه قطعنامه هاي شوراي امنيت از ايران مي خواهد غني سازي اورانيوم را به حالت تعليق درآورد، غني سازي نقض اين قطعنامه ها محسوب مي شود. اما كلمه "تعليق" با دقت تمام انتخاب شده است. اين به آن معني است كه وقتي جامعه بين الملل مطمئن شد هرگونه غني سازي اورانيوم در آينده، براي اهداف نظامي انجام نخواهد شد، غني سازي مي تواند از سر گرفته شود (اين چيزي است كه از طريق بكارگيري يك سيستم بازرسي و نظارتي سرزده مي توان آن را مشخص كرد).
 
بنابراين، به رسميت شناختن حق ايران براي غني سازي اورانيوم براي اهداف صلح آميز با تمام قطعنامه هاي شوراي امنيت مطابقت و هماهنگي خواهد داشت.
 
سال گذشته هيلاري كلينتون طي سخنراني در برابر نمايندگان كنگره آمريكا، گفت؛ هرگاه تدابير نظارتي سرزده به حد كافي اجرا شود، حق ايران در غني سازي اورانيوم را مي توان به رسميت شناخت.
 
فرض كنيد در دور اخير مذاكرات در مسكو، آمريكا و شركاي مذاكره كننده اش آنچه را كه هيلاري كلينتون سال گذشته گفته بود به ايران مي گفتند؛ يعني ما مي توانيم حق ايران در غني سازي اورانيوم براي مصارف صلح آميز را به طور اصولي به رسميت بشناسيم (كه اين حق براساس معاهده ان پي تي، به رسميت شناخته شده و در حقيقت توسط بعضي از امضاء كنندگان اين معاهده انجام مي شود) اما براي به رسميت شناختن اين حق بايد تا ايجاد ساز و كاري كه بتواند با اطمينان بيشتر ماهيت صلح آميز بودن برنامه هسته اي ايران را مشخص كند، منتظر ماند.
 
در اين صورت آيا واكنش مطلوبي نشان مي داد؟
 
به اين سوال نمي توان جوابي قطعي داد، زيرا تاكنون ما (آمريكا) چنين چيزي به ايران نگفته ايم. در حقيقت ما (در مذاكرات) عدم انعطاف پذيري و خلاقيت را نشان داده ايم. بخصوص آنكه ما حتي در ازاي توافقات و مصالحه هاي فراوان ايران، اعمال هرگونه تحريم هاي برنامه ريزي شده را نيز به تعويق نينداختيم.

من فكر نمي كنم اكنون انعطاف ناپذير يا ناسازگار خواندن ايران منصفانه باشد.