هر شب با قرآن/ "افتادگی" آموز اگر طالب فیضی
بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی به انعکاس آن در ادب پارسی، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران
آیه۳۷سوره إسراء
وَلاَ تَمْشِ فِي الأَرْضِ مَرَحًا إِنَّكَ لَن تَخْرِقَ الأَرْضَ وَلَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولًا و در [روى] زمين به نخوت گام برمدار چرا كه هرگز زمين را نمی توانى شكافت و در بلندى به كوه ها نمی توانى رسيد
*خداوند کبر و غرور و خودبینی و خودستایی را منع فرموده و آن را بی پایه و بی اساس دانسته است، زیرا آدمیان به کمترین توفیقی که در خود حس می‌کنند حالت غرور و نوعی شادمانگی خودستایانه به خود می‌گیرند در حالی که اگر نیک بنگرند کار مهمی نکرده اند.
*علاوه بر این، تکبر مانند دیگر اوصاف نا مطلوب عوارض و زیانهای متعدد به همراه دارد. اول آنکه قیافه انسان متکبر از لطف و جاذبه می‌افتد.
*انسان مغرور در اولین قدم چهره‌اش ناموزون و نامطبوع می‌شود و به تدریج مهر و نشان تکبر بر چهره‌اش می‌نشیند چنانکه دروغگویان و حسابگران و اصحاب دیگر ناموزونی‌ها همه پس از مدتی چهره‌شان حال و هوایی نامطلوب پیدا می‌کند و مهرشان از دل مردمان می‌رود.
*دیگر آنکه به علت استعلا و بلندی طلبی، هیچ آب فیض و برکت که از قله های انسانیت جاری است به سوی او حرکت نمی‌کند. سعدی گوید:
افتادگی آموز اگر طالب فیضی هرگز نخورد آب زمینی که بلند است
یکی در نجوم اندکی دست داشت ولی از تکبر سری مست داشت
برِ کوشیار آمد از راه دور دلی پر ارادت، سری پر غرور
خردمند از او دیده بردوختی یکی حرف در وی نیاموختی
چو بی بهره عزم سفر کرد بازبدو گفت دانای گردن فراز:
«تو خود را گمان برده ای پرخرد اِنائی که پر شد دگر چون بَرَد؟»
ز دعوی پری زان تهی می‌روی تهی آی تا پر معانی شوی
ز هستی در آفاق سعدی صفت تهی گرد و بازآی پر معرفت
برِ کوشیار آمد از راه دور دلی پر ارادت، سری پر غرور
خردمند از او دیده بردوختی یکی حرف در وی نیاموختی
چو بی بهره عزم سفر کرد بازبدو گفت دانای گردن فراز:
«تو خود را گمان برده ای پرخرد اِنائی که پر شد دگر چون بَرَد؟»
ز دعوی پری زان تهی می‌روی تهی آی تا پر معانی شوی
ز هستی در آفاق سعدی صفت تهی گرد و بازآی پر معرفت
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید
