آیا همزیستی بشر و دایناسورها امکان‌پذیر بود؟
چه می‌شد اگر آن سنگ آسمانی عظیم‌الجثه 66 میلیون سال پیش به زمین نمی‌خورد و آن مخلوقات غول‌پیکر از روی زمین محو نمی‌شدند؟
به گزارش خبرنگار باشگاه شبانه باشگاه خبرنگاران جوان، چه می‌شد اگر آن سنگ آسمانی عظیم‌الجثه 66 میلیون سال پیش به زمین نمی‌خورد و آن مخلوقات غول‌پیکر از روی زمین محو نمی‌شدند؟
این دقیقاً موضوع انیمیشن جدید پیکسار به نام «دایناسور خوب» است. در این انیمیشن که 25 نوامبر به روی پرده سینماها خواهد رفت، یک آپاتوساروس جوان با پسربچه‌ای غارنشین دوست می‌شود؛ اما به گفته دانشمندان دوستی دایناسورها و بشر غیرممکن است.
توماس ویلیامسون، متصدی بخش دیرینه‌شناسی در موزه‌ی علوم و تاریخ طبیعی نیومکزیکو در پاسخ به امکان همزیستی انسان و دایناسورها می‌گوید: اگر دایناسورها زنده می‌ماندند امکان نداشت بین آن‌ها و بشر ارتباط نزدیکی برقرار شود. به گفته وی هرچند در دوران حکمرانی دایناسورها در عصر مزوزوئیک، پستاندارانی نیز وجود داشتند اما جثه این پستاندارها از اندازه خانه‌ی یک گربه بزرگتر نبود. این وضع تا زمان انقراض دایناسورهای غیر مرغی ادامه داشت و پس‌ازآن پستانداران توانستند ازنظر جثه بزرگتر و از نظر نژادی تکثیر شوند و نهایتاً 60 میلیون سال بعد زمینه برای ظهور بشر فراهم گردد.
استیو بروسات، دیرینه‌شناس دانشگاه ادینبورگ معتقد است اگر آن سنگ آسمانی 10 کیلومتری به زمین اصابت نکرده بود، بدون شک دایناسورها به رشد و نموی خود ادامه داده و سراسر زمین را فرامی‌گرفتند. اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند، پستانداران هیچ شانسی برای زنده ماندن در قلمرو ابر پادشاهان مطلق کره زمین یعنی دایناسورها نداشتند. بدون وجود پستانداران نیز ، گونه‌های نخستین به وجود نمی‌آمدند و انسانی هم وجود نمی‌داشت.
پستانداران 220 میلیون سال پیش و تقریباً همزمان با دوره تریاسیک به وجود آمدند؛ اما قدرت در دست دایناسورها بود و به‌سرعت به هزاران گونه مختلف و در اندازه‌های بسیار بزرگ در سراسر زمین تکثیر شدند. طبق شواهد به‌دست‌آمده از فسیل‌ها، پستانداران در حاشیه مانده بودند و ظاهراً هیچ‌کدام از آن‌ها نتوانستند در طبیعت به قدرت برسند. بیشتر پستانداران اولیه از حشرات، احتمالاً دانه‌های گیاهی و گهگاه دایناسورهای کوچک تغذیه می‌کردند.
آقای گرگوری ویلسون، دستیار بخش دیرینه‌شناسی مهره‌داران در موزه‌ی فرهنگ و تاریخ طبیعی بورک در سیاتل می‌گوید با برخورد آن سنگ آسمانی به زمین حدود 75 درصد از پستانداران و تمامی دایناسورها به‌جز پرندگان مردند.
بروسات ادامه می‌دهد: اما عده اندکی از پستانداران هم جان سالم به در بردند. درواقع به نظر پستاندارانی که جثه کوچکی داشتند، با روش اختفا در طبیعت و خوردن همه نوع ماده غذایی، توانستند در آن دوره آشفته پس از انفجار عظیم دوام بیاورند و تنها چند صد هزار سال بعد در قالب گونه‌های جانوری مختلف در زمین گسترده شوند. پستانداران درواقع 150 میلیون سال پیش فرصت زندگی در کنار دایناسورها را داشتند اما هرگز قدرت ابراز وجود پیدا نکردند اما به‌محض انقراض رقیب، آن‌ها با سرعتی فوق‌العاده تکثیر شدند.
انتهای پیام/
این دقیقاً موضوع انیمیشن جدید پیکسار به نام «دایناسور خوب» است. در این انیمیشن که 25 نوامبر به روی پرده سینماها خواهد رفت، یک آپاتوساروس جوان با پسربچه‌ای غارنشین دوست می‌شود؛ اما به گفته دانشمندان دوستی دایناسورها و بشر غیرممکن است.
توماس ویلیامسون، متصدی بخش دیرینه‌شناسی در موزه‌ی علوم و تاریخ طبیعی نیومکزیکو در پاسخ به امکان همزیستی انسان و دایناسورها می‌گوید: اگر دایناسورها زنده می‌ماندند امکان نداشت بین آن‌ها و بشر ارتباط نزدیکی برقرار شود. به گفته وی هرچند در دوران حکمرانی دایناسورها در عصر مزوزوئیک، پستاندارانی نیز وجود داشتند اما جثه این پستاندارها از اندازه خانه‌ی یک گربه بزرگتر نبود. این وضع تا زمان انقراض دایناسورهای غیر مرغی ادامه داشت و پس‌ازآن پستانداران توانستند ازنظر جثه بزرگتر و از نظر نژادی تکثیر شوند و نهایتاً 60 میلیون سال بعد زمینه برای ظهور بشر فراهم گردد.
استیو بروسات، دیرینه‌شناس دانشگاه ادینبورگ معتقد است اگر آن سنگ آسمانی 10 کیلومتری به زمین اصابت نکرده بود، بدون شک دایناسورها به رشد و نموی خود ادامه داده و سراسر زمین را فرامی‌گرفتند. اگر دایناسورها منقرض نمی‌شدند، پستانداران هیچ شانسی برای زنده ماندن در قلمرو ابر پادشاهان مطلق کره زمین یعنی دایناسورها نداشتند. بدون وجود پستانداران نیز ، گونه‌های نخستین به وجود نمی‌آمدند و انسانی هم وجود نمی‌داشت.
پستانداران 220 میلیون سال پیش و تقریباً همزمان با دوره تریاسیک به وجود آمدند؛ اما قدرت در دست دایناسورها بود و به‌سرعت به هزاران گونه مختلف و در اندازه‌های بسیار بزرگ در سراسر زمین تکثیر شدند. طبق شواهد به‌دست‌آمده از فسیل‌ها، پستانداران در حاشیه مانده بودند و ظاهراً هیچ‌کدام از آن‌ها نتوانستند در طبیعت به قدرت برسند. بیشتر پستانداران اولیه از حشرات، احتمالاً دانه‌های گیاهی و گهگاه دایناسورهای کوچک تغذیه می‌کردند.
آقای گرگوری ویلسون، دستیار بخش دیرینه‌شناسی مهره‌داران در موزه‌ی فرهنگ و تاریخ طبیعی بورک در سیاتل می‌گوید با برخورد آن سنگ آسمانی به زمین حدود 75 درصد از پستانداران و تمامی دایناسورها به‌جز پرندگان مردند.
بروسات ادامه می‌دهد: اما عده اندکی از پستانداران هم جان سالم به در بردند. درواقع به نظر پستاندارانی که جثه کوچکی داشتند، با روش اختفا در طبیعت و خوردن همه نوع ماده غذایی، توانستند در آن دوره آشفته پس از انفجار عظیم دوام بیاورند و تنها چند صد هزار سال بعد در قالب گونه‌های جانوری مختلف در زمین گسترده شوند. پستانداران درواقع 150 میلیون سال پیش فرصت زندگی در کنار دایناسورها را داشتند اما هرگز قدرت ابراز وجود پیدا نکردند اما به‌محض انقراض رقیب، آن‌ها با سرعتی فوق‌العاده تکثیر شدند.
انتهای پیام/
