ارتباطی میان خط و زبان وجود ندارد

مهدی افشار، مترجم در گفتگو با خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در خصوص فینگیلیش نوشتن در نگارش امروز جامعه گفت: خط  و زبان هیچ ربطی به یکدیگر ندارند. مگر خط زبان کشورمان زمانی که به پهلوی باستان صحبت می‌کردیم چه بود. پس از اسلام خط تغییراتی کرد و به دلیل تقدس قرآن از خط عرب ها برای نگارش زبان خود استفاده کردیم.

وی ادامه داد: بنابراین رابطه‌ای میان خط و زبان نیست. هم اکنون خطی را که مردم میان رودان یا همان بین النهرین از آن استفاده می کردند به کار می‌بریم به دلیل آنکه فارسی صحبت می‌کنیم نمی‌توان گفت نوشتن به صورت فینگیلیش توهین به این زبان است. این مسئله نشانه ضعف و ناتوانی این خط است.
 
وی افزود: به عنوان مثال اگر به کودکی بگوییم املای کلمه «ضوابط» را بنویسد می تواند آن را به صورت «زوابت» نیز بنویسد تلفظ عرب زبان در این باره با تلفظ زبان فارسی متفاوت است. عرب زبان ها  «ض» و «ط» را به صورت دیگری تلفظ می‌کنند. این خط برای زبان فارسی ساخته نشده است.
 
این مترجم با اشاره به چگونگی نگارش کلمات در فرهنگ معین اظهار داشت: تلفظ کلمات در فرهنگ معین نیز مانند آنچه امروز به صورت «فینگیلیش» می نویسیم، نوشته شده است. در این کتاب نیز هنگامی که به یک لغت مشکل می رسید، آوا نویسی را می بینیم. این که مردم فینگیلیش می نویسند نشانه خطی است که برای زبان فارسی ساخته نشده است. ترکان استامبول ناگزیر شدند کلمات زبان ترکی را به خطی بنویسند که در آن از خط لاتین استفاده شده است. به همین دلیل است که یک رمان اروپای غربی به زبان ترکی زودتر ترجمه می شود اما در ایران چنین مسئله ای اتفاق نمی افتد.
 
افشار ادامه داد: مزایای فینگیلیش نوشتن کلمات زبان فارسی در این است که کلمات را درست می خوانید برای مثال همین کلمه «خِبرگان » را مردم به اشتباه « خُبرگان » تلفظ می کنند. چون از « –ِ »،«-َ »و« –ُ » در خط استفاده نمی کنیم. این نشانه ضعف خط فارسی است. این خط چند اشکال اساسی دارد از جمله آنکه برای یک صوت چند حرف داریم مانند آنچه درباره « س » می بینیم صورت های دیگر « ص » و « ث » نیزی برای این حرف وجود دارد. همچنین برای چند صوت یک حرف در زبان فارسی است. از نمونه های این مسئله می توان به « و » در کلمه « داور » و « دارو» اشاره کرد. بنابراین این اشکالات در خط سبب می شود به آوا نویسی روی بیاوریم. یک مسئله در این بین  وجود دارد و آن این است که اگر بخواهیم خطمان را آوا نویسی کنیم با ادبیات سنتی کشورمان  فاصله می گیریم. برای حل این مسئله می توان تمام کتاب های سنتی  مانند « حافظ » و « سعدی » را به صورت آوا نویسی به رشته تحریر درآورد. به دلیل اشکالاتی که  ما در خط است، وقتی حافظ را برای زنم می خوانم وی متوجه می شود و می گوید وقتی خودش می خواند تلفظ کلمات برای او سخت است.

وی تصریح کرد: دلیل سختی تلفظ کلمات «حافظ » برایمان این است که در برخی موارد باید میان کلمات یک بیت اتصال برقرار کرد و به دلیل ضعف در خط اتصال میان کلمات یک بیت برقرار نمی کنیم. اگر این کتاب ها آوانویسی شود، برای تلفظ کلماتش به مشکل برنمی خوریم. بنابراین بر جوان هایمان عیب نمی گیرم که به چه دلیل از فینگیلیش یا همان آوانویسی استفاده می کنند. به دلیل آنکه این خط به زبان فارسی تعلق ندارد و به این زبان تحمیل شده است.




انتهای پیام/