امیر باجوری مدیر درمان مرکز سلول درمانی پژوهشگاه رویان در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛  درباره استفاده از سلول درمانی در درمان بیماری پوستی صدف (پسوریازیس)، اظهار کرد: پسوریازیس یک بیماری ژنتیکی، خودایمن و مزمن پوستی است که در آن سرعت رشد سلول‌های پوست افزایش پیدا می کند و این بیماری با علائم پوسته‌ریزی و قرمزی پوست شناخته می‌شود؛ پسوریازیس درمان قطعی ندارد و درمان‌های فعلی تنها به کنترل علائم کمک می‌کنند.

بیشتر بخوانید: پسوریازیس و علائم آن را بشناسید

پسوریازیش

مدیر درمان مرکز سلول درمانی پژوهشگاه رویان  بیان کرد: در سال ۱۹۸۶، یک بیمار مبتلا به سرطان خون از یک بیمار مبتلا به پسوریازیس پیوند مغز استخوان دریافت کرد، بیمار از سرطان خون نجات یافت ولی ۶ ماه بعد دچار علائم‌ پسوریازیس شد، در سال ۲۰۰۰، بیمار دیگری که همزمان مبتلا به سرطان خون و پسوریازیس بود تحت پیوند مغز استخوان از یک فرد سالم قرار گرفت و پس از ۳ ماه، سرطان خون و علائم پسوریازیس بیمار بهبود یافت.

باجوری ادامه داد: دو گزارش بالا از پیوند مغز استخوان بیماران مبتلا به پسوریازیس، موضوع استفاده از سلول‌های بنیادی فرد سالم برای کنترل علائم پسوریازیس را مطرح کرد؛ به تازگی یک طرح تحقیقاتی با هدف بررسی تاثیر سلول‌های بنیادی در درمان پسوریازیس در پژوهشگاه رویان شروع شده است‌، نتایج اولیه مطالعه نشان می‌دهد سلول درمانی می‌تواند به تخفیف علائم بیماران کمک کند.

بیشتر بخوانید: در صورت داشتن این نشانه‌ها مشکوک به بیماری هستید/ آشنایی با علائم بیماری پسوریازیس

درمان های جدید برای بیماران پروانه ای

وی تشریح کرد: اپیدرمولایزیس بلوزا یا بیماری پروانه‌ای یک بیماری ارثی ناشی از اختلال در ساخت پروتئین‌های متصل کننده سلول‌های پوست به یکدیگر است که اولین بار توسط دکتر هبرا در سال ۱۸۷۰ معرفی شد؛ اپیدرمولایزیس بلوزا یک بیماری ارثی است که پوست و غشاهای مخاطی را درگیر می‌کند، ویژگی این بیماری جدایی لایه‌های پوست از یکدیگر است، به طوری که پوست به شدت شکننده و کوچکترین آسیبی منجر به تاول و زخم پوستی می‌شود.

مدیر درمان مرکز سلول درمانی پژوهشگاه رویان افزود: شیوع این بیماری ۲ تا ۴ درصد در هر صد هزار  نفر است و بر اساس تخمین‌ها می‌توان گفت شیوع این بیماری در ایران حدود دو هزار  نفر باشد؛ در شدیدترین فرم این بیماری که ساخت کلاژن نوع ۷ در سلول‌های پوستی اختلال دارد، زخم‌های پوستی وسیع منجر به چسبیدن انگشتان به یکدیگر و ناتوانی بیماران در انجام فعالیت‌های روزانه و محرومیت از تحصیل می‌شود.

 وی در پایان یاد آور شد: در حال حاضر درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد و هدف درمان‌ها کاهش درد بیمار و پیشگیری از ایجاد یا بدتر شدن زخم‌ها است.

انتهای پیام/