باشگاه خبرنگاران جوان بررسی می‌کند؛
حضور کمرنگ هنرهای نمایشی در مدارس/ نوجوانان با تئاتر بیگانه شده‌اند یا مدیران؟
در گذشته نقش تئاتر و اجرای نمایش‌های مختلف در مدارس بسیار پررنگ‌تر از امروز بود.
به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان، هر زمان از شخصی درباره تجربه بازیگری‌اش بپرسید, قطعا خواهد گفت که زمانی در مدرسه تئاتر بازی کرده است و تجربه او به زمان مدرسه بر می‌گردد. در سال‌های گذشته نقش تئاتر و اجرای آن در مدارس بسیار پررنگ بود و دانش آموزان زیادی آرزوی حضور در گروه های تئاتر مدرسه را داشتند و البته باید گفت که اجرای تئاتر در مراسم های مختلف مدرسه از واجبات بوده است.
با گذشت سال ها اجرای تئاتر در مدارس کمرنگ شد و با ورود ویدئو پروژکتورها فیلم های سینمایی اوقات فراغت کودکان را در مدارس پر کرد. درست است که تماشای فیلم های سینمایی برای کودکان جذاب است؛ ولی اجرای نمایش‌ها آنها را وارد دنیای رنگی تری می کند و اجازه تعامل بیشتر و بهتری را به آن ها می دهد. حال اگر اجرای نمایش ها در مدارس با آموزش نکات درسی همراه باشد, به پیشرفت دانش آموزان نیز بیشتر کمک می کند.
آناهیتا غنی زاده کارگردان، پژوهشگر در خصوص کمرنگ شدن اجرای تئاتر در مدارس، در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،گفت: شناخت نداشتن از تأثیر تئاتر در زندگی و آموزش کودکان، سبب کمرنگ شدن تئاتر کودک شده است، زمانی که مسئولین و متولیان به این مسئله به صورت جدی نگاه نمی‌کنند، طبیعی است که شاهد کمرنگ شدن اجرا‌ها در مدارس باشیم. اگر هم اتفاقی خاص رخ دهد، به صورت مقطعی است و ادامه دار نخواهد بود. شما می‌بینید مدیری که اهمیت تئاتر کودک برایش تفهیم شده و یا منشأ آن از علاقه شخصی اوست، این مسئله را پیگیری می‌کند و در مقطعی مشخص شاهد شکوفایی هنر می‌شوید. حال اگر این فرد به هنر تئاتر علاقه ویژه‌ای داشته باشد یا درک و تاثیر گذاری آن را بداند، تئاتر را پر رنگ می‌کند، ولی متاسفانه این موضوع استمرار ندارد، زیرا مدیریت استمرار ندارد.
وی افزود: چنانچه مسئولین، بخصوص سازمان بهزیستی، آموزش و پرورش و سایر نهاد‌ها و سازمان‌های مرتبط با کودکان و نوجوانان می‌کوشیدند تا از ظرفیت‌های مختلف آموزشی، پرورشی و تقویت ویژگی‌های شخصیتی، لذت بخشی و کسب مهارت‌های اجتماعی آگاه شوند، حتماً هنر نمایش به خصوص بهره گیری از تکنیک نمایش خلاق برای کودکان و نوجوانان ضرورت شمرده می‌شد.
غنی زاده با اشاره به اینکه باید سعی کنیم در تمام مهدکودک‌ها و مدارس نمایش خلاق حضور پررنگی داشته باشد، گفت: نبود این موضوع را باید آسیب شناسی کنیم؛ برای این برنامه ریزی، ضرورت پرورش نیروی متخصص الزامی است. پس اول باید در این زمینه سرمایه گذاری دراز مدت شود و با همراهی فعالان و متخصصان حوزه تئاتر کودک، مربی آموزشی تربیت شود.
وی با اشاره به رونق کم جشنواره‌های دانش آموزی در مدارس نسبت به سال‌های گذشته گفت: جشنواره‌های دانش آموزی در مدارس کمرنگ شده و دانش آموزان نیز نسبت به این اتفاق غریبه‌تر شده اند. زیرا کودکان و نوجوانان کمتر تئاتر و تئاتر خوب می‌بینند. اگر بنا به ضرورت‌های تعریف شده در مدارس زنگ تئاتر گنجانده می شد، قطعاً کودکان و نوجوانان ارتباط بهتری با تئاتر و دیدن نمایش و اجرای تئاتر برقرار می‌کردند. از طرفی بحث تبلیغات و سالن نمایشی و حمایت‌های اقتصادی و ... در تئاتر کم است و قطعا نیاز به توجه بیشتری از سوی متولیان تئاتر کودک و نوجوان دارد.
محمد عبدی کارگردان و نویسنده تئاتر کودک هم در خصوص نقش کمرنگ تئاتر در مدارس، در گفت‌وگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: از نظر من علت اصلی کمرنگ شدن اجرای تئاتر در مدارس، عدم احساس ضرورت و کارکرد تئاتر برای دانش آموزان است. در قدم اول مدیران مدارس باید این ضرورت را احساس کنند و بدانند که تئاتر تا چه اندازه در کودکان تاثیرگذار است. تئاتر، سرود و هنر می‌تواند در شکل گیری شخصیت کودکان تاثیرگذار باشد. ضرورت زنگ هنر در مدارس فقط به زنگ نقاشی و خطاطی برمی گردد و مدارس کمتری در زنگ‌های پرورشی و هنر به مبانی آموزشی هنرهای مختلف می‌پردازند.
وی افزود: دور بودن سالن‌های تئاتر نیز در این مورد بی تاثیر نیست. دید اقتصادی مدیران هم سبب کمرنگ شدن تئاتر در مدارس می‌شود. اگر مدیران مدارس دید فرهنگی داشته باشند، می‌توانند انواع کلاس‌های هنر را برای دانش اموزان برگزار کنند. از نظر من باید مدیران دارای نگاه فرهنگی و آموزشی باشند. من برای چند مدرسه طرح درسی به نام کلاس هنرهای دراماتیک داشتم که این موضوع پایان نامه کارشناسی من بود، این کلاس جایگزین زنگ هنر در آن مدارس شد که مبانی آموزش هنرهای مختلف و آشنایی دانش آموزان با هنر‌ها و هنرمندان مطرح در هر حوزه در این کلاس‌ها مطرح می‌شود. زمانی که مدیران تاثیر و کارکرد آن را دیدند با برگزاری مداوم آن موافقت کردند.
عبدی در خصوص هزینه های اجرای تئاتر در مدارس گفت: هزینه ها در مدارس دولتی و غیردولتی متفاوت است؛ زیرا این دو مدرسه در تامین بودجه متفاوت هستند. مدارس دولتی معمولا به زنگ هنر بسنده می کنند و هزینه مالی برای کار تخصصی در تئاتر و آموزش از طریق آن را ندارند. برای تماشای تئاتر اطلاع درستی به مدارس داده نمی شود و این سبب علاقه کمتر مدارس به تئاتر شده است. از نظر من می توان ورکشاپ هایی در مدارس دولتی برگزار کرد تا دانش آموزان معنای واقعی هنر را بدانند. من تئاتر را دریچه ورود کودکان به دنیای هنر می دانم. مدیران مدارس اجرای نمایش ها را فقط مناسب زمان جشن ها می دانند که این خود نگاه ناآگاهانه به تئاتر است.
عبدی در خصوص استفاده مدارس از فیلم‌های سینمایی در اوقات فراغت دانش آموزان و بی توجهی به تئاتر بیان کرد: اولین و اصلی‌ترین اتفاق به عدم اطلاع مدیران از ضرورت تئاتر خوب بازمی گردد و این سوال مطرح می‌شود که کدام یک، تئاتر خوب یا فیلم سینمایی تاثیر گذاری بیشتری از لحاظ اموزشی و مفهومی و بصری بر کودکان دارد؟
او افزود: از نظر من دانش آموزان در مدارس به دو دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته اول دانش آموزان دبستان و راهنمایی که در حوزه کودک قرار دارند. دسته دوم دانش آموزان کلاس هشتم تا پیش دانشگاهی که در حوزه نوجوان هستند که البته کمتر کارگردان تخصصی برای این حوزه کار می‌کند. زمانی که برای این دو دسته یک تئاتر یا فیلم ساخته می‌شود، جذابیتی برای آنها ندارد و ممکن است قشر نوجوان از تماشای آن خسته شود، زیرا برای سن او مناسب نیست.
عبدی با اشاره به اینکه آموزش و فرهنگ سازی در ابتدا باید برای مدیران و سپس برای دانش آموزان اتفاق بیفتد، گفت: راه دستیابی به جامعه آرمانی که مدیران مدارس و آموزش و پرورش در جست و جوی آن هستند، در نزدیکی ماست که دیده نمی‌شود و آن نسل جوان در حال رشد است. فکر می‌کنم راه اصلاح این موضوع تربیت درست از طریق هنر است تا دانش آموزان را به ریشه‌های مستحکم و قدرتمند فردا بدل کند. برای داشتن نسلی آگاه‌تر باید از اصلاح آموزش و پرورش شروع کرد.
انتهای پیام/
چرا