فیلم انگل، استعاره‌ای بدخیم
سیاهی و تلخی فیلم انگل گویی به ما گوشزد می‌کند حتی هنر و ادبیات و فلسفه هم آنگونه که پیشتر گمان می‌کردیم، دیگر جهان ما را تلطیف نمی‌کند چه رسد آنکه به ما راه حلی برای خروج از بحران ارائه دهد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، پارازیت" (Parasite) محصول ۲۰۱۹ کره جنوبی به کارگردانی بونگ جون - هو است. این فیلم همچنین نامزد دریافت شش جایزه در آکادمی اسکار (۲۰۲۰) بود که از بین آن‌ها برنده جوایز بهترین فیلمنامه، بهترین فیلم، بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان و بهترین کارگردان شد.
آغاز فیلم ما را بی‌درنگ در دل محله‌ها و زاغه‌نشینان و تهی‌دستانی پرتاب می‌کند که جبر اقتصادی و جبر سیستماتیک نظام سرمایه‌داری آنان را دست خوش بلایا کرده است؛ جبری که حاکی از آن است که انسان چه موقعیت لغزان و شکننده‌ای دارد. انسانی که میانِ دو قطبی شدن مابین بی نهایت فقر و فلاکت و بی نهایت ثروثی که با سو مدیریت و توزیع نامناسب ثروت و هژمونی نظام سرمایه‌داری لگدکوب می‌شود.
سیاهی و تلخی فیلم گویی به ما گوشزد می‌کند حتی هنر و ادبیات و فلسفه هم آنگونه که پیشتر گمان می‌کردیم، دیگر جهان ما را تلطیف نمی‌کند چه رسد آنکه به ما راه حلی برای خروج از بحران ارائه دهد و انسان را به فرجام رساند! بلکه فقط می‌تواند به زیبایی تلخ گونه‌ای این زشتی را به تصویر بکشد و در بزرگنمایی آن نقشی ایفا کند!
از سویی دیگر فیلم می‌خواهد بگوید که ما دچار گسست‌هایی معنایی بی‌شماری شده‌ایم و دیگر از مرگِ مؤلف و مواجهه با متن‌های هنری و به خوانش درآوردن آن‌ها، کارمان گذشته است چراکه مؤلفه‌های معنایی دیگر رنگ باخته‌اند و جهان بی‌رحمانه دارد به سوی زاغه‌نشینی سیستماتیک و متمرکزی پیش می‌رود که با باران‌های سیل‌آسای فقر و فلاکت زیر و زبر می‌شود همانگونه که در فیلم انگل، این فلاکت و تباهی " انسان" به طرز جانکاهی به نمایش گذاشته می‌شود.
فیلم در ابتدا با کمدی سیاهی آغاز و در پایان به تراژدی سیاه‌تری ختم می‌شود و این تراژدی و سرشت سوزناک زندگی با این تصویر نمادینه شده است که خانواده "کی تائک" در زیر زمینی در محله‌ای سراسر فقر و فلاکت زندگی می‌کند؛ جایی که فاقد کمترین بهره زندگی سالم انسانی است و حتی زمانی که با حیله و ترفند به منزل شخص مرفهی بنام (پارک) می‌روند، باز هم، چون جایگاه اجتماعی شایسته‌ای ندارند، نمی‌توانند در میان انسان‌های مرفه بُر بخورند و با شرایط موجود کنار بیایند و حتی وقتی که "کی تائک" که نماینده‌ی خشم و شکاف طبقاتی است، " پارک" را که نماینده و تجسم سیستم بورژوازی است می‌کشد، باز هم این بحران و واقعیت تلخ و سیاه برای طبقه فرودست پا برجاست و در پایان به طور رقت‌انگیزی بار دیگر به دخمه‌های فقر و تنهایی و فلاکت رانده می‌شوند و بوی فقر که در سراسر فیلم بینی "انسان" را مشمئز می‌کند؛ استعاره‌ای اپیدمیک است که تمام ساحت‌های وجودی را اشغال می‌کند و انسان را در تهوع سرگیجه‌آوری رها می‌کند.
همچنین فیلم انگل به طور استعاری و نمادین می‌گوید اگر بخواهید از انگل فقر و فلاکت رهایی یابید، باید به دو فاکتور مهم ثروت و قدرت دست یازید!
۱. اما آیا ثروت و قدرت، خود به نوعی دیگر انگلی نیست که انسان را به تباهی می‌کشاند؛ آن‌جایی که " انسان" دیگر انسان" نیست؟!
۲. آیا فیلم، نظام سرمایه‌داری را به چالش می‌کشد؟ و مرثیه‌سرای «انسان» است؟!
۳. یا به طور ضمنی و استعاری این نظام و سیستم را تایید می‌کند و فراروی آن را محال می‌داند؛ چراکه هر اثر هنری حامل ایدئولوژی است، گرچه پنهان و مویرگی باشد؟
براستی ما کجای این معادله ایستاده‌ایم؟! و براستی " بودن" یا " نبودن" مساله این است! اما کدام بودن؟! کدام...؟!
منبع: میزان
انتهای پیام/
