ولادت اسوه ایثار و ادب و روز جانباز

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از همدان، حضرت ابوالفضل العباس نخستین فرزند حضرت على (ع) و ام البنین در روز چهارم شعبان سال ۲۶ هجرى در مدینه چشم به جهان گشودند.

پس از شهادت حضرت زهرا (ع) امام على (ع) زنى ازچهارم شعبان سالروز ولادت حضرت ابوالفضل (ع) طایفه بنى کلاب را که نامش فاطمه دختر حزام بن خالد بود و نیاکانش همه از دلیرمردان بودندبه همسری برگزید.

این بانوی مکرمه پس از ازدواج با امام علی (ع) وظیفه مادرى و سرپرستى براى فرزندان حضرت زهرا (س) را به عهده گرفت و آنان را، چون فرزندان خود بلکه بیشتر از فرزندانش دوست مى داشت.

گویند وقتى وى را فاطمه صدا مى زدند وى گفت مرا فاطمه صدا نکنید زیرا فرزندان با شنیدن نام فاطمه به یاد غم هاى مادرشان مى افتند و ناراحت مى شوند بلکه مرا خادم خود بنامید و حضرت على (ع) وى را ام البنین یعنى مادر پسران نامید و به این نام شهرت یافت.

حضرت ابوالفضل نخستین فرزند از چنین بانوى با معرفت و حق شناس بود.

تولد وى، خانه على (علیه السلام) و دل مولا را غرق نور و سرور ساخت وقتى که به دنیا آمد حضرت در گوش او اذان و اقامه گفت نام خدا و رسول خدا را بر گوش وى خواند و نام او را عباس قرار داد.

با آن که این نوزاد بسیار خوش منظر و زیبا بود به طورى که وى را قمر بنى هاشم نامیده اند و به ماه شب چهارده تشبیه نموده اند و حضرت وى را به نام عباس نام نهاد و آن به این علت بود که عباس هم به معناى شیر شرزه و خشمگین است و هم به معناى عبوس و چهره گرفته زیرا که ایشان نسبت به ظالمان چهره اى خشمگین داشتند.

با آن که هنگام تولد پدر خوشحالى مى کند، حضرت گاهى قنداقه عباس خردسال را در آغوش مى گرفت و آستین دست هاى کوچک او را بالا مى زد و بر بازوان او بوسه مى زد و اشک مى ریخت حضرت در پاسخ ام البنین نسبت به این کار فرمود این دست‌ها براى کمک و یارى به برادرش حسین قطع خواهد شد.

حضرت عباس در خانه على (ع) و در دامان مادر با ایمان وفادارش و در کنار امام حسین (ع) رشد کرد و درس هاى بزرگ انسانیت، صداقت و اخلاق را فرا گرفت.

تربیت خاص امام على (علیه السلام) بى شک در شکل دادن به شخصیت فکرى و روحى این نوجوان سهم عمده اى داشت.

دلاورى هاى این نوجوان از زمان پدر بزرگوارش در جنگ هاى آن حضرت با مخالفین نمودار بود که برخى جلوه هایى از شجاعت این نوجوان را در جنگ صفین در تاریخ ثبت کرده اند.

حضرت امام سجاد درباره حضرت عباس مى فرماید: خداوند عمویم عباس را رحمت کند که در راه برادرش ایثار و فداکارى کرد و از جان خود گذشت چنان فداکارى کرد که دو دستش قلم شد خداوند نیز به او همانند جعفر بن ابى طالب در مقابل آن دو دست قطع شده دو بال عطا کرد که با آن‌ها در بهشت با فرشتگان پرواز مى کند عباس نزد خداوند مقام و منزلتى بسیار بزرگ دارد که همه شهیدان در قیامت به او غبطه مى خورد.

وى تنها به عنوان یک قهرمان نامدار و دلاور مطرح نبود بلکه فضائل علمى، تقوایى او و دانش رفیع را از خردسالى از سرچمشه علوم الهى به دست آورده بود چنانچه برخى روایات اشاره به این نکته دارند که وى از زمان کودکى شروع به تغذیه علمى نموده است.

حضرت عباس همان جایگاه را نسبت به امام حسین (ع) داشت که حضرت على نسبت به پیامبر (ص) داشت ایشان پشتوانه و تکیه گاهى براى امام حسین بودند چنانچه امیر المؤمنین چنین جایگاهى را نسبت به پیامبر داشت.

براى ایشان ۱۶ لقب شمرده اند از جمله عباس، ابوالفضل، ابوالقربه (پدر مشک)، سقا، قمر بنى هاشم و باب الحوائج که هر کدام جلوه اى از فضائل، کرامات و عظمت وى را نشان مى دهد.

خواندن دو رکعت نماز همانند نماز صبح، توسل به حضرت ابوالفضل (ع) و به جا آوردن ۱۳۳ مرتبه ذکر یا کاشف الکرب عن وجه الحسین، اکشف کربی بحق اخیک الحسین و سپس ۱۳۳ مرتبه صلوات هم در این روز ثواب بسیار دارد.

انتهای پیام/ا