مدارس و دانش آموزانی که پس از ۲ سال به یکدیگر رسیدند

بر اساس مصوبه ششم فروردین ستاد ملی کرونا، آموزش در کشورمان حضوری شد و مدارس و دانشگاه‌ها مانند دوران قبل از همه گیری کرونا باید فعالیت خود را از سر بگیرند.

بر اساس بخشنامه آموزش و پرورش و با استناد به تصمیم ستاد ملی مقابله با کرونا، فعالیت‌های تربیتی و آموزشی دانش آموزان در همه مقاطع تحصیلی و تمامی دروس از ۱۴ فروردین ماه تا پایان سال تحصیلی با رعایت بهداشت فردی و استفاده از ماسک و تهویه کلاس باید به صورت حضوری دنبال شود.

این اقدام موافقان و مخالفانی داشت و هر کدام از این دو طیف نیز دلایل خاص خود را داشتند.

موافقان از پایین آمدن سطح تحصیلی دانش آموزان و سایر مشکلاتی که این خانه نشینی اجباری برای کودکان به ارمغان آورده بود، صحبت کردند و مخالفان نیز از شرایط شیوع ویروس کرونا گفتند و معتقد بودند در این زمان خاص که کمتر از ۲ ماه به پایان سال تحصیلی مانده بازگشایی مدارس چندان لازم نبوده است و می‌شد این بازگشایی را با بهتر کردن زیرساخت‌ها به سال تحصیلی آینده موکول کرد.

در نهایت مدارس بازگشایی شدند و اکنون بیشتر از یک هفته است که تمامی دانش آموزان در مقاطع تحصیلی متفاوت به مدرسه می روند. عده‌ای پس از ۲ سال به مدارس بازگشته اند و برخی نیز مانند دانش آموزان ۷ تا ۹ ساله برای اولین بار و آن هم به صورت جدی طعم حضور در کلاس درس را می چشند.

مدارس باز شده اند و این موضوع نباید چشم و حواس والدین و خانواده‌ها را از تاثیراتی که این ۲ سال دوری بر دانش آموزان از مدارس برای آن‌ها در پی داشته است، ببندد.

درباره تاثیراتی که بازگشایی مدارس آن هم پس از ۲ سال می‌تواند در روحیه دانش آموزان داشته باشد، با شروین مسیح، کارشناس آموزشی به گفت و گو نشستیم.

شروین مسیح گفت: در تمام کشور‌ها شاهد تاثیرات شیوع کرونا بودیم. در کشور ما نیز به دلیل طولانی شدن زمان عدم حضور دانش آموزان در مدارس به صورت حضوری، عمق بیشتری پیدا کرد.

در این مدت، دانش آموزان با شرایطی متفاوت رو به رو بوده اند و به صورت غیر حضوری به آموزش خود می‌رسیدند. معلم‌های خود را به صورت فیزیکی مشاهده نمی‌کردند و همین هم باعث می‌شد گاهی اوقات چندان جوابگوی معلمین خود نباشند و در امتحان‌های خود بعضا با استفاده از تقلب نتیجه بگیرند.

البته حاضر شدن دانش آموزان و آماده شدن مدارس و معلمین موضوع خاصی است. چگونگی رفتار معلمین با دانش آموزی که پس از دو سال برای اولین بار به مدرسه می‌آید، باید بافکر باشد و به نوعی معلم سال سوم یک دانش آموز ۹ ساله حکم معلم سال اول را دارد. اکنون معلمین در سال‌های سوم و چهارم با چنین شرایطی مواجه خواهند شد و به نوعی در نوبت‌های بالاتر نیز به دلیل غیبت دانش آموزان در این ۲ سال در مدارس این شرایط کمی خفیف‌تر وجود دارد.

به نظر می‌رسد این موضوعات در کوتاه مدت بر طرف نمی‌شوند؛ اما می‌توان امیدوار بود که دانش آموزان به حضوری شدن مدارس عادت کنند.

به عنوان نکته مثبت این موضوع، می‌توان به گسترش روابط اجتماعی بچه‌ها اشاره کرد. دانش آموزان می‌توانند اکنون دوستان خود را در مدرسه ببینند و همین موضوع نیز انگیزه‌ای برای آن‌ها است. این نکته مثبتی است که می‌توان با اتکا بر آن امیدوار بود دانش آموزان با جدیت بیشتری به حضور در مدارس بیندیشند.

دانش آموزان در سنینی قرار دارند که خیلی زود تحت تاثیر قرار می‌گیرند؛ اما اگر بگوییم این دو سال حضوری نبودن مدارس تاثیر روانی بر دانش آموزان داشته است، شاید اشتباه باشد. می‌توان گفت تاثیر روانی کرونا بیشتر بر خانواده‌ها بوده است؛ چون آن‌ها درک درست تری از همه گیری کرونا نسبت به کودکان خود داشته اند.

بعضی از خانواده‌ها در این دو سال حساسیت‌ها و مشکلات خاصی داشته اند که بر روی دانش آموزان تاثیر‌هایی گذاشته که اکنون باید برای حل آن ها راه‌هایی نیز داشته باشند. البته شاید دانش آموزان هم گاهی از لحاظ روانی تاثیراتی از همه گیری کرونا را بچشند؛ اما تاثیر اصلی این موضوع به خانواده‌ها بازمی‌گردد.

حضور دانش آموزان در مدارس راهی است که با هر شرایطی، آغاز شده است و در این میان باید هم آموزش و پرورش شرایط را در بهترین سطح آن ایجاد کند و هم والدین و دانش آموزان نیز با کمی از خودگذشتگی می‌توانند کمک بزرگی برای طی کردن این مسیر باشند.