«لابی اسلحه» علت انفعال مقامات آمریکا در برابر تیراندازی‌های جمعی

ایندیپندنت نوشت: شرکت‌های اسلحه سازی این مقامات را در سمت هایشان نگه داشته اند و اگر هر یک از آن‌ها از کشتار‌های جمعی که انجمن ملی اسلحه و حامیان آن عامل گسترش آن هستند، انتقاد کند، هدف این شرکت‌ها و انجمن مزبور قرار می‌گیرند و در مبارزات انتخاباتی شکست خواهند خورد.

تیراندازی‌های جمعی در آمریکا به سرعت رو به افزایش است و این روند همچنان ادامه خواهد یافت. مردم دیگر کشور‌های جهان چگونه می‌توانند آمریکا را بفهمند وقتی درک خودمان به عنوان آمریکایی برای خودمان تا این حد دشوار است؟ چه نوع مردمی می‌توانند بعد از کشته شدن ۱۹ کودک ۹، ۱۰ ساله به دست فردی که توانسته سلاح‌های کشتار جمعی را به عنوان هدیه تولد ۱۸ سالگی اش بخرد، در چنین رخوت و بی حسی فروروند؟ و این در حالی است که این رویداد کمتر از ۱۰ روز پس از آن بروز کرد که بیش از ۱۲ مشتری بیگناه یک فروشگاه که بیشترشان سالمند بودند، به خاطر رنگ پوستشان به دست جوانی ۲۱ ساله لت و پار شدند. این رویداد پس از آن بروز کرد که ۲۳ نفر که بیشتریان اسپانیایی تبار بودند در فروشگاه والمارت در ال پاسو به ضرب گلوله یک جوان ۲۱ ساله حامی برتری سفیدپوستان کشته شدند.

این روزنامه نوشت: اما وجه مشترک این تیراندازی‌های جمعی چیست؟ در وهله نخست، عامل عمده این تیراندازی‌ها مردان جوان هستند. اما نژادپرستی، یهودستیزی و اسلام هراسی محدود به آمریکا نیست. نفرت پراکنی منفور است و گاهی منجر به کشتار جمعی در مکان‌های دیگر هم می‌شود، اما در هیچ جایی مثل آمریکا رو به گسترش نیست. ویژگی منحصر به فرد تیراندازی‌های جمعی در آمریکا این است که همه این افراد به سلاح‌های جنگی مسلح بودند که قادر به قتل عام چندین نفر ظرف چند ثانیه است. سلاح‌های استفاده شده در تیراندازی‌های جمعی تقریباً هرگز سلاح شکار یا ورزشی نیستند. آن‌ها صرفاً برای قتل مؤثر و فوری چندین نفر هستند. انگیزه قتل این مهاجمان، چه نفرت نژادی باشد، چه بیماری روانی و چه خشم غیرقابل کنترل، می‌تواند بی آنکه دولت هیچ مانع قابل توجهی بر سر راهشان قرار داده باشد، عملی و اجرا شود.

در واقع، بسیاری از ایالت‌های آمریکا در رقابت برای پایین آوردن استاندارد‌ها برای از میان برداشتن موانع بسیار معدودی هستند که ممکن است که مانع از دستیابی این افراد (عاملان تیراندازی‌های جمعی) به سلاح‌های کشتار جمعی شود. این سلاح‌ها هیچ کاربرد دیگری ندارند که برای آن طراحی شده باشند و مناسب باشند. چه چیز باعث می‌شود فردی بیاید و کودکان بیگناه یا زنان و و مردان زنان سالخورده‌ای را که در کلیسا عبادت می‌کنند یا مشغول خرید در فروشگاه هستند بکشد؟ شاید عاملش نوعی بیماری است؛ نوعی اختلال در تفکر که به قدری شدید و شرورانه است که ما قادر به درک آن نیستیم. خود من که درک نمی‌کنم.

چیزی که هرگز تغییر نمی‌کند و کاملاً غیرقابل فهم است، پاسخ منفعلانه و در واقع بی پاسخی تعداد بسیاری زیادی از مقامات دولتی است. پاسخ آن‌ها چیزی جز ابراز همدردی و دعا نیست یا اینکه بگویند: بهتر است درباره بیماری روانی بررسی کنیم، معلمان و نگهبانان را مسلح کنیم تا افراد خوب بتوانند به افراد بد شلیک کنند، یا این لحظه غم انگیز را با صحبت درباره کنترل اسلحه سیاسی نکنید. این نمایشنامه‌ای است که هر بار تکرار می‌شود و صرفاً و اساساً مختص آمریکاست؛ رویکردی که بازتاب بدبینی، فدا کردن همه چیز برای اهداف حرفه ای، و حمایت نامحدود و بی، چون و چرا از کاپیتالیسم محض است و به اندازه کافی برای از بین بردن حساسیت اخلاقی در برابر مشاهده بدن‌های بی جان کودکان در یک کلاس قوی است.

ایندیپندنت نوشت: واقعیت این است که شرکت‌های اسلحه سازی زمانی که این سلاح‌های پرسود را تولید و عرضه بازار می‌کنند، می‌دانند که برای چه کاری مناسب هستند و اینکه دست کم تعدادی از آن‌ها برای کشتار جمعی استفاده شود، اجتناب ناپذیر است. هدف شرکت‌های اسلحه سازی این است که هر تعداد از این سلاح‌ها را که ممکن است به فروش رسانند. بسیاری از سلاح‌ها به افراد بزرگسالی فروخته می‌شود که توان مالی چندانی ندارند. بسیاری از آن‌ها به طرفداران برتری سفیدپوستان فروخته می‌شوند که معتقدند باید تا دندان مسلح باشند. بسیاری از این سلاح‌ها به افرادی فروخته می‌شود که انبار سلاح در خانه دارند. تعداد زیادی از خریداران این سلاح‌ها مرتکب قتل عام یا هیچ گونه جرمی نمی‌شوند. اما تعداد کافی از افراد ابزار و اراده این کار را دارند و این کار را خواهند کرد.

پس چرا این همه مقام دولتی که همیشه با خانواده‌های قربانیان تیراندازی‌های جمعی در کشور ابراز همدردی می‌کنند، هیچ کاری نمی‌کنند؟ چون شرکت‌های اسلحه سازی هستند که آن‌ها را در سمت هایشان نگه می‌دارند. این شرکت‌ها با کمک‌های مالی از ستاد‌های انتخاباتی این مقامات حمایت می‌کنند. شرکت‌های اسلحه سازی از انجمن ملی اسلحه نیز حمایت می‌کنند. سیاستمداران از این انجمن رتبه «اِی پلاس» می‌گیرند و برای گرفتن این امتیاز هر کاری می‌کنند. انجمن ملی اسلحه با اعمال هر گونه محدودیت بر سلاح ها، به ویژه سلاح‌های گرانقیت حامیان خود در شرکت‌های اسلحه سازی مخالف است.

اگر هر یک از مقامات دولتی از این کشتار‌های جمعی که انجمن ملی اسلحه و حامیان آن ترویج می‌کنند، انتقاد کند، هدف شرکت‌ها و انجمن مزبور قرار می‌گیرند و در مبارزات انتخاباتی) شکست خواهند خورد.

در نتیجه این ابراز همدردی‌ها و دعا‌ها زمان کافی برای خاکسپاری تابوت قربانیان این تیراندازی ها، از جمله ده‌ها تابوت کوچک قربانیان تیراندازی اخیر مدرسه یوولدی می‌خرد تا آمریکا به سوی یک تیراندازی دیگر مثل تیراندازی مدرسه یوولدی و بوفالو حرکت کند.