این قصهٔ یک عروسک نیست. قصهٔ یک جریان است؛ جریانی که بی‌صدا وارد زندگی روزمرهٔ کودکان و نوجوانان ما شده و هویت و ذائقهٔ نسل آینده را شکل می‌دهد. از بساط دستفروش‌ها تا ویترین‌های لوکس، از کیف و دفتر تا لباس و کفش، نامش همه جا هست. «کرومی» شاید برای خیلی‌ها فقط یک شخصیت کارتونی یا یک محصول تجاری باشد، اما در پشتِ ظاهر «کیوت» او، داستانی عمیق‌تر و حتی نگران‌کننده‌تر جریان دارد.کرومی، با ترکیبی از نمادهای فانتزی و نشانه‌های تاریک، بیش از یک عروسک ساده است؛ او بخشی از یک پروژهٔ فرهنگی گسترده است که با زبان سرگرمی، مرز میان خیر و شر را کم‌رنگ می‌کند و سبک زندگی خاصی را ترویج می‌دهد.

همان آش «باربی» این بار در کاسهٔ «کرومی»

- «این کرومی زشت چیه روی همهٔ لوازم تحریرها طراحی می‌کنن؟ از کی انقدر بی‌سلیقه شدن؟»

- «دختر منم خیلی دوستش داره. لباس، خودکار، برچسب، دفتر، کیف، همه چی رو امسال کرومی انتخاب کرده. می‌شینه با ذوق نگاهشون می‌کنه. منم با ذوق اون ذوق‌زده می‌شم. اینم یه دورانه دیگه. می‌گذره.»

- «دیگه چیزی نمونده که کرومی باشه و ما نخریده باشیم.»

- «لعنت به کرومی که زندگیم رو سیاه کرده. دخترم تو مدرسه باهاش آشنا شده. تمام زندگیم حتی دمپایی توالت هم کرومی شده!»

- «مدرسهٔ دخترم که مذهبی هم هست، آخر سال جامدادی کرومی به بچه‌های کلاس اول هدیه دادن. باید مسئولان مدرسه‌ها رو هم توجیه کنیم.»اسمش را زیاد شنیده‌ام. عروسک عجیب و نخراشیده‌اش را هم از بساط دستفروش‌ها تا اسباب‌بازی‌فروشی‌های لاکچری زیاد دیده‌ام. اما انیمیشنش را هنوز ندیده‌ام.

این نظرات را که در یک گروه مادرانه می‌خوانم، شستم خبردار می‌شود که باز هم مثل «باربی» با یک زنجیرهٔ محصول و در واقع یک پروژهٔ چندبعدی سروکار داریم. پروژه‌ای که امروز اسمش «کرومی» است.

اگر زمانی «باربی» آمد تا در قالب یک عروسک با اندام و چهرهٔ خاص، سبک زندگی و مدل پوشش و حتی قیافهٔ خاصی را باب کند، امروز «کرومی» آمده تا خرده‌فرهنگ‌های وارداتی و ناهنجار را بین نوجوانان ترویج کند. این را البته فارغ از سر و شکل عروسک، وقتی دقیق‌تر می‌فهمم که چند قسمت از انیمیشن را تماشا می‌کنم...