باشگاه خبرنگاران جوان؛ جواد فراهانی - پروفسور مایکل میلر، متخصص قلب و عروق، اظهار داشت که خنده منظم تأثیر مثبت قابل توجهی بر سلامت قلب، سیستم ایمنی و رفاه عمومی دارد، که قابل مقایسه با اثرات فعالیت بدنی متوسط ​​است.

پروفسور میلر تأکید کرد که خنده باید بخش جدایی‌ناپذیر یک سبک زندگی سالم باشد و گفت: "اگر پزشکان سه تا پنج بار در هفته ورزش را توصیه می‌کنند، به همان اندازه مهم است که حداقل دو تا پنج بار در هفته از ته دل بخندید."

خنده باعث آزاد شدن اندورفین در مغز می‌شود که با آزاد کردن اکسید نیتریک، گشاد شدن عروق را افزایش می‌دهد. این به نوبه خود، فشار خون، التهاب و سطح کلسترول را کاهش می‌دهد و خطر حملات قلبی را کاهش می‌دهد. اندورفین همچنین به عنوان یک مسکن طبیعی درد عمل می‌کند.

ویلیام فری، روانشناس دانشگاه استنفورد، یکی از بنیانگذاران خنده درمانی، که با نام ژلوتولوژی نیز شناخته می‌شود، محسوب می‌شود. او در دهه ۱۹۶۰ کشف کرد که خنده سطح سلول‌های ایمنی خون را افزایش می‌دهد.

این ایده‌ها در دهه ۱۹۹۰ در هند، زمانی که دکتر مادان کاتاریا اولین «باشگاه خنده» را تأسیس کرد، به اجرا درآمد. او با مشاهده اینکه شرکت‌کنندگان چقدر سریع از شوخی خالی می‌شوند، یک برنامه ورزشی با ترکیب تنفس عمیق، کشش ملایم و حرکات و صدا‌های عمداً خنده‌دار ایجاد کرد و خاطرنشان کرد که «خنده اجباری در عرض چند ثانیه به خنده واقعی تبدیل می‌شود.»

جنی روزندال، محقق دانشگاه ینا، پس از تجزیه و تحلیل داده‌های ۴۵ مطالعه علمی، به این نتیجه رسید که خنده درمانی سطح کورتیزول، قند خون و درد مزمن را کاهش می‌دهد و تحرک و خلق و خو را به ویژه در بزرگسالان مسن بهبود می‌بخشد.

روزندال تأکید می‌کند که خنده اجباری می‌تواند به همان اندازه خنده خودجوش مؤثر باشد، زیرا مکانیسم‌های فیزیولوژیکی یکسان باقی می‌مانند: تنفس فعال، فعالیت عضلانی و انقباض دیافراگم. او می‌افزاید: «بهبود سلامت کلی به طور غیرمستقیم حاصل می‌شود - ابتدا از طریق ورزش، سپس از طریق خنده واقعی.»

منبع: روزنامه ایزوستیا