باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - در اقدامی که نشان‌دهنده عمق بحران داخلی و خارجی رژیم صهیونیستی است، بنیامین نتانیاهو اعلام کرد که جمهوری خودخوانده سومالی‌لند را به رسمیت شناخته است. سومالی‌لند، نامی است که قبایل پنج استان شمالی سومالی برای خود برگزیده‌اند تا از دولت مرکزی سومالی اعلام استقلال کنند، اما تاکنون هیچ کشوری این منطقه را به رسمیت نشناخته بود.

سایه تجزیه بر وحدت آفریقا: گامی خطرناک در جهت بی‌ثباتی منطقه‌ای

این اقدام رژیم صهیونیستی نه‌تنها یک حرکت دیپلماتیک ساده، بلکه بخشی از استراتژی گسترده‌تری است که هدف آن تضعیف حاکمیت کشور‌های اسلامی و عربی از طریق حمایت از جنبش‌های جدایی‌طلب است. تل‌آویو با این گام، به دنبال ایجاد پایگاه‌های استراتژیک در شاخ آفریقا است، جایی که موقعیت جغرافیایی سومالی‌لند دسترسی به خلیج عدن و تنگه باب‌المندب را فراهم می‌کند – مسیری حیاتی برای تجارت جهانی نفت و کالا که بیش از ۲۰ درصد از تجارت دریایی جهان از آن عبور می‌کند.

این شناخت متقابل می‌تواند به رژیم صهیونیستی امکان دهد تا از بندر بربره و حریم هوایی این منطقه برای عملیات نظامی علیه نیرو‌های مقاومت در یمن استفاده کند، به ویژه در شرایطی که انصارالله یمن با حملات موشکی خود، شناور‌های مرتبط با رژیم اشغالگر را هدف قرار داده است. اضافه بر این، اتحادیه آفریقا، با ۵۵ عضو، این اقدام را به شدت محکوم کرده و آن را تهدیدی مستقیم علیه تمامیت ارضی سومالی دانسته است. این محکومیت، که با حمایت کشور‌های کلیدی مانند مصر، ترکیه و جیبوتی همراه بوده، بیانگر آن است که رژیم صهیونیستی نه‌تنها در خاورمیانه، بلکه در قاره آفریقا نیز با دیوار محکمی از مخالفت رو‌به‌رو است. چنین مداخلاتی می‌تواند به تشدید تنش‌های قومی در آفریقا منجر شود، جایی که سابقه درگیری‌های داخلی در سومالی می‌تواند با دخالت خارجی به بحران‌های گسترده‌تری تبدیل شود، و این امر ممکن است زمینه‌ساز اتحاد‌های جدید ضدصهیونیستی در میان کشور‌های اسلامی شود.

فرار از انزوا یا سقوط عمیق‌تر: واکنش‌های جهانی به قمار نتانیاهو

واکنش‌های فوری و گسترده به این تصمیم رژیم صهیونیستی، عمق انزوای بین‌المللی تل‌آویو را بیش از پیش آشکار ساخته است. جنبش حماس در بیانیه‌ای قاطع، این اقدام را تلاشی مذبوحانه برای کسب مشروعیت کاذب از سوی یک رژیم متهم به جنایات جنگی و نسل‌کشی توصیف کرده و هشدار داده که چنین سیاست‌هایی هدفشان تجزیه کشور‌های عربی و بی‌ثبات‌سازی آنهاست. این دیدگاه با محکومیت‌های رسمی از سوی دولت سومالی همخوانی دارد، جایی که وزیر اطلاع‌رسانی این کشور تأکید کرده که وحدت سومالی غیرقابل مذاکره است و هرگونه به رسمیت شناختن منطقه جدایی‌طلب را با ابزار‌های دیپلماتیک خنثی خواهد کرد.

همچنین، پاکستان و لیگ عرب در بیانیه‌های جداگانه، این اقدام را نقض حاکمیت سومالی و تهدیدی برای امنیت منطقه‌ای دانسته‌اند. این موج محکومیت‌ها، که حتی از سوی سازمان‌هایی مانند اتحادیه آفریقا پشتیبانی می‌شود، نشان‌دهنده آن است که رژیم اشغالگر در تلاش برای گسترش نفوذ خود، تنها بر دامنه مخالفانش می‌افزاید. در آینده، این وضعیت می‌تواند به تشکیل ائتلاف‌های دیپلماتیک قوی‌تری علیه تل‌آویو منجر شود، به ویژه اگر کشور‌های اسلامی نقش فعالی در حمایت از دولت مرکزی سومالی ایفا کنند، که این امر نه‌تنها موقعیت استراتژیک رژیم صهیونیستی در دریای سرخ را تضعیف می‌کند، بلکه می‌تواند به تشدید تحریم‌های بین‌المللی علیه آن بیانجامد.

چشم طمع به منابع آفریقا: لایه‌های پنهان استراتژی صهیونیستی

پشت پرده این به رسمیت شناختن، منافع اقتصادی و نظامی رژیم صهیونیستی نهفته است که با توافقات ابراهیم گره خورده و به ابتکار دولت پیشین آمریکا بازمی‌گردد. نتانیاهو در مراسم امضای سند، از همکاری فوری در زمینه‌های کشاورزی، بهداشت، فناوری و اقتصاد سخن گفته و رهبر سومالی‌لند را به بازدید از سرزمین‌های اشغالی دعوت کرده است. اما این گام، بخشی از تلاش برای مقابله با نفوذ رقبایی مانند ترکیه در منطقه است، جایی که آنکارا روابط نزدیکی با دولت مرکزی سومالی دارد.

رژیم صهیونیستی سومالی‌لند را به عنوان یک نهاد دولتی با امنیت نسبی و انتقال مسالمت‌آمیز قدرت می‌بیند، اما این ادعا در حالی مطرح می‌شود که منطقه مذکور از سال ۱۹۹۱ استقلال یکجانبه اعلام کرده و هیچ حمایت بین‌المللی نداشته است. علاوه بر این، سابقه پیشنهاد‌های رژیم صهیونیستی و آمریکا برای اسکان اجباری فلسطینیان غزه در خاک سومالی‌لند لایه دیگری از این استراتژی را آشکار می‌کند، جایی که تل‌آویو به دنبال پاکسازی قومی در فلسطین و انتقال جمعیت به مناطق دورافتاده است.

آینده این رویکرد می‌تواند به تشدید درگیری‌های منطقه‌ای منجر شود که نه‌تنها تجارت جهانی را مختل می‌کند، بلکه رژیم صهیونیستی را در باتلاقی عمیق‌تر فرو می‌برد و امکان اتحاد‌های ضداستعماری در آفریقا و خاورمیانه را تقویت می‌کند.