"گلچهره" دریچه ای برای نشان دادن فرهنگ و مردم فراموش شده است

سیده مریم مطلب پور منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار حوزه سينما باشگاه خبرنگاران گفت: وحید موسائیان شاید از معدود کارگردانان این روز سینمای ماست که چندان علاقه ای به ایجاد هیاهوی کاری ندارد آثار او بعضاً فیلم های بدون حاشیه هستند كه نقد انزا و تنهایی آدم های جامعه است.

وی ادامه داد: اما اینبار موسائیان با ساخت گلچهره نشان داده است نگاه خوبی به دنیای پرده نقره ای دارد و اگر دید مناسبی به کاراکترهایش وجود داشته باشد می تواند بستر مناسبی برای روایت درام ایجاد نماید.

مطلب پور افزود: مهمترین نکته در گلچهره نوع روایت اثر که با استفاده از بستر درام نه تنها گوشه چشمی به روایت تاریخی افغانستان داشته باشد بلکه با انتخاب بازیگران مناسب و فعالسازی قابل قبول قصه باورپذیری را تصور کرده است که همین امر در منطق روایی قصه موثر بوده و عملاً داستان اصلی با بسترسازی مناسب جغرافیایی عجین شده است.

وی تصریح کرد: موسائیان با به تصوير كشيدن رابطه اشرف خان و دوستانش و پرداختن ملموس به رابطه عاطفی او با پرستار نه تنها بار درام را در اکثر لحظات حفظ کرده است بلکه کشش مناسب را برای ایجاد ارتباط مخاطب با اثر به وجود آورده است.

مطلب پور افزود: کارگردان سعی کرده است با حفظ درام در سکانس ها، به خفقان حاکم بر افغانستان در آن دوره تاریخی اشاره داشته باشد از جمله تصویر سکانسی که تلویزیون را دفن می کنند حاکی از این دیدگاه است.

اين منتقد سينما ادامه داد: با این حال فیلم در ایجاد انگیزه جذب مخاطب دچار مشکل من شود، زیرا پرداختن به زندگی و فرهنگ مردم افغان شاید مهمترین مسئله این روزهای جامعه ایرانی نباشد و همین امر تلاش کارگردان را در تصویرسازی این موضوع زیر سوال خواهد برد. اما این فیلم می تواند دریچه ای باشد برای نشان دادن فرهنگ مردمی که در سال های اخیر فراموش شده اند. نکته ظریف اینجاست که می توان برداشت کارگردان را نه تنها نشان دادن فرهنگ و تاریخ افغان دانست بلکه گلچهره نقدی است بر جنگ و تحجر که نه تنها انسانیت را زیر سوال می برد بلکه با دیدی بسته هنر را قربانی عقاید کوته اندیش خود می کند./ي2