افغانستان، برنامه ریزی و سرمایه گذاری کلان

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران؛ هر ساله جمعیت کثیری از مردم افغانستان، امسال با مشکلات اقتصادی و کمبود مواد غذایی مواجه هستند. معمولا نیز دولت افغانستان ادعا می کند که تدابیر پیشگیرانه ای را اتخاذ کرده است. همان گونه که حوادث طبیعی هر ساله جان دهها شهروند کشور را می گیرد و دولت نیز به تبع آن، ادعا می کند که برنامه های جدی را برای مبارزه با حوادث طبیعی روی دست دارد.
 
اما این اقدام و اقدامات دیگری از این قبیل صرفاً یک راه حل موقتی و گذرا از سختی ها و مشکلات است. این راه حل به هیچ عنوان نمی تواند چاره ای برای حل مشکلات در دراز مدت باشد. حتا دولت چنین برنامه ای ندارد که بودجه ای را برای خرید اقلام ضروری در مواقع ضرورت اختصاص داده باشد تا بتواند به زودی وارد عمل شده و از بروز بحران های اقتصادی و انسانی جلوگیری کند. معمولا پس از وقوع بحران ها، دولت پس از چندین هفته جلسه و رایزنی تصمیم می گیرد تا وارد عمل شده و برای حل بحران اقدام کند.
 
لازم به ذکر است، سالها پیش سازمان جهانی مواد غذایی و کشاورزی طرحی را برای مبارزه با کمبود مواد غذایی ارائه داده بود. سازمان مذکور خواستار سرمایه گذاری کلان در بخش زراعت افغانستان شده بود.
 
سرمایه گذاری کلان نیازمند سرمایه گذاری بر روی منافعی است که کشاورزی به وسیله آن ها امکان پذیر می شود، بنابراین باید روی منابع آب و توزیع تخم های اصلاح شده سرمایه گذاری شود.
 
سرمایه گذاری در سکتور زراعت در چند سال گذشته کمترین حجم را داشته و دلیل عمده آن نیز بی توجهی دولت به این بخش مهم در حیات اجتماعی مردم افغانستان بوده است. دولت افغانستان با آنکه به خوبی می داند اکثریت جمعیت افغانستان به کشاورزی اشتغال دارند؛ ولی بازهم اولویت در بازسازی و سرمایه گذاری را به این بخش اختصاص نداده است.
 
دولت افغانستان گرچه در هیچ بخش به سرمایه گذاری کلان نپرداخته ولی علاوه بر آن هم بیشتر به تجارت توجه داشته تا به زراعت.
 
گفتنی است، سرمایه گذاری و برنامه ریزی برای استفاده بهتر و مفیدتر از منابع آب تا کنون حتا از نگاه قانونی با مشکل مواجه بود. وزارت خانه های انرژی و آب و زراعت و مالداری هر کدام به درستی حیطه وظایف و عملکردشان را نمی دانستند چه چیز و تا کجا است.
 
پروژه های اندکی که تا کنون اجرا شده است نیز توسط تیم های پی آر تی در ولایات و یا وزارت احیا و انکشاف دهات که پروژه های کوچک را در دهات افغانستان اجرا می کند، ساخته شده اند که این پروژه نیز در قدم اول از ناهماهنگی و پس از آن از بی توجهی در مدیریت آنها رنج می برند، اما پروژه های کلان مانند سدسازی و استفاده بهینه و صنعتی تا هنوز یا در برنامه های دولت نبوده اند و یا به سرانجام نرسیده اند.
 
یادآور می شود؛ دولت افغانستان در سالهای گذشته با ضعف مدیریت و کمبود ظرفیت مواجه بود و حجم بیشتر کمک ها نیز از طریق انجوها به مصرف می رسید که این انجوها نیز هر کدام با فکر و نظریه خاص عمل می کردند و از استراتیژی منظمی پیروی نمی کردند، اما با وجودی که کمک های بین المللی به دولت افغانستان بیشتر شده اما دولت نیز نشان داده است که در طرح و عملی ساختن استراتیژی دراز مدت برای بازسازی افغانستان و غلبه بر بحران ها و مشکلات اقتصادی ناتوان است.
 
استراتژی انکشاف ملی افغانستان که از سوی دولت ساخته شده نیز در عمل نتوانسته تاثیر مثبتی بر اقتصاد افغانستان داشته باشد.
 
طرح سرمایه گذاری کلان در بخش زراعت که از سوی سازمان مواد غذایی و کشاورزی جهان ارائه شده راه حل خوبی برای مبارزه با کمبود مواد غذایی و قحطی و گرسنگی در درازمدت است ولی قبل از آن شرط اصلی داشتن یک استراتیژی بلند مدت و منظم است.
/انتهای پیام

روزنامه افغانستان