مارهایی که انگلیس در آستین خود پرورش داد
ضربه مهلک به تیم ملی انگلیس را لوییز سوارز وارد آورد. یکی از ستاره های لیگ برتر فوتبال انگلیس! ستاره هایی که در لیگ جزیره می بالند ولی در مقابل انگلیس همه هنر خود را علیه تیم ملی انگلیس به کار می گیرند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،اندک
امید انگلیسی ها برای صعود به مرحله دوم با شکست ایتالیا در برابر
کاستاریکا رنگ باخت و تیمی که هر بار با هزار امید و آرزو وارد جام می شود
و مدعی قهرمانی هم بود، خیلی زود حذف شد.
انگلیسی ها در آغاز هر جام جهانی با انبوهی از ستایش ها، امیدواری ها و اشتیاق برای فتح جام وارد مسابقات می شوند، هواداران خود را امیدوار می کنند، همه در مورد کیفیت بازیکنان می نویسند و این که آنها بعد از 40 سال مثل شیرهای گرسنه تشنه قهرمانی هستند ولی 40 سال است که این آرزو جامه واقعیت نمی پوشد...
بعد از شکست 2-1 انگلیس مقابل اروگوئه بسیاری به هاجسون حمله کردند که چرا مایکل کریک را برای حضور در مسابقات همراه نیاورد؟ چرا پس از گل تساوی مثل تیم های مبتدی دست به حملات پراکنده زد و با تعویض های کلیشه ای بازی را نگه نداشت و به یک امتیاز بسنده نکرد؟
چرا ... چراهای بیهوده ای که هیچ کدام سبب نمی شود ضربه مهلک لوئیز سوارز به خارج از چارچوب برود. با این حال حملات به مربی – قبل از حذف قطعی - کمتراز حد انتظار بود شاید به این خاطر که تا قبل از بازی ایتالیا- کاستاریکا هنوز روی کاغذ شانس داشت.
حتی ماریو بالوتلی - مهاجم ایتالیا - در شبکه های اجتماعی نوشته بود در صورت پیروزی بر کاستاریکا - که می توانست منجر به افزایش شانس صعود انگلستان شود- از ملکه بریتانیا تقاضای نوازش اختصاصی می کند! اتفاقی که نیفتاد و ایتالیایی ها باختند تا کار انگلیسی ها تمام شود.
فوتبال انگلستان اما نه با جام جهانی که با لیگ جزیره شناخته می شود، لیگی که هر ساله ستاره های تازه ای را به دنیای فوتبال معرفی می کند و زمینه ساز اوج گرفتن ستاره های جوانی می شود که در فضایی رویایی به مهارت های فوتبالی خود بیفزایند. ستاره هایی که گاهی بلای جان تیم ملی انگلیس در جام های جهانی می شوند.
کریستین رونالدو ستاره منچستریونایتد در جام جهانی 2006 هنگام رویارویی پرتغال – انگلیس با شلوغ کاری موجب اخراج وین رونی و حذف این تیم از مسابقات را فراهم آورد و آن چشمک معروف را رو به نیمکت نشینان زد و حالا لوئیز سوارز که در لیورپول به پختگی رسید، با دو گل مرگبار انگلستان را به لب پرتگاه رساند و اندک امید آنان هم پس از شکست ایتالیا رنگ باخت و انگلستان از صعود باز ماند.
جام جهانی یک افتخار به فوتبال انگلیس بدهکار است؛ یک جام. نه به خاطر کیفیت تیم ملی این کشور که همیشه متزلزل ظاهر می شود، بلکه به خاطر لذتی که در همه این سال ها با لیگ درخشان خود به همه فوتبال دوستان بخشیده است.
انگلیسی ها در آغاز هر جام جهانی با انبوهی از ستایش ها، امیدواری ها و اشتیاق برای فتح جام وارد مسابقات می شوند، هواداران خود را امیدوار می کنند، همه در مورد کیفیت بازیکنان می نویسند و این که آنها بعد از 40 سال مثل شیرهای گرسنه تشنه قهرمانی هستند ولی 40 سال است که این آرزو جامه واقعیت نمی پوشد...
بعد از شکست 2-1 انگلیس مقابل اروگوئه بسیاری به هاجسون حمله کردند که چرا مایکل کریک را برای حضور در مسابقات همراه نیاورد؟ چرا پس از گل تساوی مثل تیم های مبتدی دست به حملات پراکنده زد و با تعویض های کلیشه ای بازی را نگه نداشت و به یک امتیاز بسنده نکرد؟
چرا ... چراهای بیهوده ای که هیچ کدام سبب نمی شود ضربه مهلک لوئیز سوارز به خارج از چارچوب برود. با این حال حملات به مربی – قبل از حذف قطعی - کمتراز حد انتظار بود شاید به این خاطر که تا قبل از بازی ایتالیا- کاستاریکا هنوز روی کاغذ شانس داشت.
حتی ماریو بالوتلی - مهاجم ایتالیا - در شبکه های اجتماعی نوشته بود در صورت پیروزی بر کاستاریکا - که می توانست منجر به افزایش شانس صعود انگلستان شود- از ملکه بریتانیا تقاضای نوازش اختصاصی می کند! اتفاقی که نیفتاد و ایتالیایی ها باختند تا کار انگلیسی ها تمام شود.
فوتبال انگلستان اما نه با جام جهانی که با لیگ جزیره شناخته می شود، لیگی که هر ساله ستاره های تازه ای را به دنیای فوتبال معرفی می کند و زمینه ساز اوج گرفتن ستاره های جوانی می شود که در فضایی رویایی به مهارت های فوتبالی خود بیفزایند. ستاره هایی که گاهی بلای جان تیم ملی انگلیس در جام های جهانی می شوند.
کریستین رونالدو ستاره منچستریونایتد در جام جهانی 2006 هنگام رویارویی پرتغال – انگلیس با شلوغ کاری موجب اخراج وین رونی و حذف این تیم از مسابقات را فراهم آورد و آن چشمک معروف را رو به نیمکت نشینان زد و حالا لوئیز سوارز که در لیورپول به پختگی رسید، با دو گل مرگبار انگلستان را به لب پرتگاه رساند و اندک امید آنان هم پس از شکست ایتالیا رنگ باخت و انگلستان از صعود باز ماند.
جام جهانی یک افتخار به فوتبال انگلیس بدهکار است؛ یک جام. نه به خاطر کیفیت تیم ملی این کشور که همیشه متزلزل ظاهر می شود، بلکه به خاطر لذتی که در همه این سال ها با لیگ درخشان خود به همه فوتبال دوستان بخشیده است.
منبع: عصر ایران
