به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛رسول دیناروند معاون وزیر بهداشت و رئیس سازمان غذا و دارو متولد اول شهریور 1343 و اهل بروجرد است.

دوران تحصیلم را در دانشگاه داروسازی تهران گذراندم و در سال 1368 برای تحصیل در دکترای تخصصی به منچستر انگلستان رفتم. از سال 1374 عضو دانشگاه تهران شدم. در حال حاضر نیز استاد دانشگاه داروسازی و رئیس سازمان غذا و دارو هستم. عمدتا کارهای تحیقاتی من در حوزه سامانه نوین داروسازی مبنی بر فناوری نانو است. سال هاست که در زمینه اجرایی با وزارت بهداشت همکاری می کنم.

دو فرزند دارم .دخترم داروسازی خوانده و فارغ تحصیل این رشته است. در حال حاضر مشغول گذراندن طرح نیروی انسانی است و امیدوارم که بتواند برای تخصص ادامه تحصیل دهد. پسرم امسال در کنکور شرکت کرد و منتظر هستیم تا ببینیم که در کدام دانشگاه داروسازی قبول می شود. من و همسرم هم هر دو استاد دانشگاه داروسازی هستیم. 

اگر پسرم داروساز شود هر 4 عضو خانواده داروساز به حساب می آییم.

کودکی پر شیطنتی نداشتم و کاملا تحت کنترل پدر و مادرم بودم تا به حاشیه نروم.به نظرم تربیت خوبی داشتم، از ابتدا اجازه ندادند به حاشیه بروم و خودم هم به حاشیه نرفتم. پر انرژی و پر تلاش بودم. هم زمان کار می کردم و هم درس میخواندم، مشغول ورزش بودم، اما همه این ها واقعا بدون حاشیه سپری شد.

یادم می آید اولین روزی که به تهران آمدم تا ثبت نام کنم جوان 18 ساله ای بودم که از روستایی کوچک به یک شهر بزرگ آمده است، البته قبلا هم به تهران آمده بودم اما به تنهایی خیر.کسی را نمی شناختم که راه و چاه را به من یاد دهد. دانشگاه یک اتاق به من داد وقتی به آنجا رفتم 2نفر داروساز سال بالایی هم در آن اتاق بودند که ظاهرا اهل نماز نبودند. وقتی من نماز می خواندم آن ها نیز گاهی نماز می خواندند.بعدا فهمیدم که فکر می کردند من جاسوس هستم.اما وقتی بعد از ترم اول چشم و گوشم باز شد، خواهش کردم که اتاق من را با ورودی های سال خودم مشترک کنند.

اوایل نه، اما اواسط کار در خودم می دیدم که حتما یک استاد خوب در دانشگاه می شوم. بعدا هم مطمئن شدم که مسئولیت اجرایی خواهم داشت.

همسرم همواره مخالف بود، ولی هر بار به دلایلی راضی می شود.مثلا این بار به جهت شخصیت دکتر هاشمی پذیرفتند، چون همسرم و دکتر هاشمی پروژه تحقیقاتی مشترک داشتند و به آقای هاشمی احترام می گذارند. همچنین گفتند که به خاطر دکتر هاشمی می توانی بروی.

در 20 سال اخیر این سومین مرتبه است که به این اتاق می آیم. بار اول قائم مقام معاون درمان و دارو بودم. بار دوم نیز معاونت وزیر بهداشت در حوزه غذا و دارو وزیر دولت نهم را به عهده داشتم. در دولت یازدهم هم با همان سمت قبلی مشغول به کار هستم. به طور کلی بین وزارت بهداشت و دانشگاه در رفت و آمد هستم.

با گذشت زمان، تجربیات افراد بیشتر می شود، در کل وزارت بهداشت در این دوره موفق تر بوده زیرا دکتر هاشمی موفقیت های خوبی را در بسیج منابع دولت و تمام مراکز تصمیم گیرنده به دست آورده است. در این دوره توجه نظام جمهوری به سلامت بیشتر از قبل شده و اعتبارات بیشتری را به این حوزه اختصاص می دهند. تحول خوبی را در سلامت، اجرایی کردیم. من در شرایط بحران دارویی این سمت را پذیرفتم و خداوند کمک کرد و این بحران پایان یافت.خوشبختانه توانستیم نیاز مردم را تامین کنیم. علاوه بر این پرداختی از جیب مردم به شدت کاهش یافت و دسترسی مردم به دارو آسان شد.تمامی این اقدامات رضایت مندی های مردم را در پی داشت. من فکر میکنم موفقیت  در حل مشکل مردم باشد که ما تا حد زیادی به آن دست پیدا کردیم.

بار اولی که وارد سازمان غذا و دارو شدم، حدود 2 سال اختیاراتم محدود تر این جا بودم . کار در دولت نهم سخت تر بود زیرا تحریم ها هم شروع شده بود و ایران بین المللی تحت فشار بود. کار کردن در آن شرایط کمی سخت بود. در حال حاضر در دولت تدبیر و امید کار برای مدیران اجرایی راحت تر شده است.تصمیم گیری های فوری کمتر اتفاق می افتد و روال کار دولت بر مبنای کار کارشناسی شده و منطقی است.اشتباه دولت قبل این بود که دولت علاقمند به اعلام دستاوردهایی تحت عنوان خبر خوش به مردم بود . این کلمه (خبر خوش) برای من به درجه بیزار کننده رسیده بود. این در حالی است که خبر خوش اجرا کردنی است نه گفتنی.وزیر محترم بهداشت آن دوره به هیچ عنوان بزرگنمایی نمی کرد اما مجبور بودیم که خبر خوش اعلام کنیم.

من هر بار با خودم عهد می بندم که وقتی دوران مسئولیتم تمام شد، دیگر برنگردم.الان هم تصمیم قطعیم این است که اگر این دوره تمام شد، دیگر برنگردم چون واقعا کار سختی است و فشارهای مختلفی دارد. ما با مجوز سرو کار داریم . کار سازمان غذا و دارو این است که اجازه ورود کالایی را بدهد با ندهد.اگر اجزه ورود ندهیم تحت فشار قرار می گیریم .بسیاری از تقاضاها هست که مجبوریم پاسخ منفی به آن بدهیم اما وقتی پاسخ منفی می دهیم، تحت فشار قرار می گیریم.

هنگامیکه 2 سال پیش در همین ایام به وزارت خانه آمدم، یکی از الویت های وزارت بهداشت حل بحران دارویی بود. در سایت  وزارت بهداشت نظر سنجی کردند که 68 درصد از مردم گفته بودند، الویت وزارتخانه حل بحران دارویی است. البته این فقط الویت وزارت بهداشت نبود و از جمله الویت های دولت نیز به شمار می آمد.بنابر این ما کار سختی را در پیش داشتیم. قیمت دارو چند برابر شده بود. 4 ماه که از مسئولیت وزیر گذشت بحران دارویی فروکش کرد. رئیس جمهور در گزارش 100 روزه خود حل بحران دارویی،به عنوان یکی از دستاوردها آورده بود. خدا کمک کرد و ما توانستیم به این آرامش و ثبات برسیم و همچنین توانستیم بازار دارویی را حفظ کنیم، ضمن این که بیماران فشار کمتری را متحمل شوند.هم زمان باید بکوشیم که واردات دارو از حد مجاز بیشتر نشود چراکه باید جلوی هزینه ها گرفته شود.از صنعت خودمان هم باید حمایت کنیم.نکته مهم این است که باید کارها با هم انجام شود، در حالی که ممکن است این کارها مغایر با یکدیگر باشد ولی باید تعادل حفظ شود.

در مقایسه با سایر وزرای بهداشت ،دکتر هاشمی از جمله وزرای موفق هستند. من شخصا به وی ارادت دارم. هنر دکتر هاشمی این بود که حوزه سلامت را جزو الویت های دولت آورد.تا حدی که سلامت موفقیت دولت آقای روحانی شده است و در واقع این هنر دکتر هاشمی بوده که سلامت را به عنوان ویترین فعالیت دولت مطرح کرده است.مجلس و حتی مقام معظم رهبری به این حوزه توجه فراوان دارند و چند بار از دولت تشکر کردند که دغدغه مردم در این حوزه را کاهش داده اند.

طرح تحول سلامت ابعاد متعددی داشت. این طرح با حل بحران دارویی شروع شد، با کاهش هزینه از جیب مردم ادامه پیدا کرد، با تحول در حوزه بهداشت در حال پیگیری است و امیدواریم اقداماتی در حوزه آموزش و پژوهش به آن اضافه شود.کار وزارت بهداشت این بود که مردم در مراجعه به بیمارستان ها به به جای اینکه 40 درصد از جیب پرداخت کنند، بیمارستان این کار را انجام دهد.البته این طرح ابعاد دیگری هم دارد اما آن ها زیاد برای کشور هزینه بر نبوده اند مثل ترویج زایمان طبیعی که کل این طرح فقط 300 میلیارد تومان خرج برداشت.سال ها بود که این طرح نیاز جامعه پزشکی بود. به طور مثال وقتی حق العلاج پزشکی برای عمل جراحی100هزار تومان بود اما 14 هزار تومان دریافت می کرد مسلما راضی نبود، این پول را از بیمار می گرفت. در واقع تعرفه ها را اصلاح کردیم تا مردم زیر میزی ندهند.

این کاهش بسیار زیاد بوده زیرا در بسیاری از استان ها روسای دانشگاه ها به رسانه ها می آمدند و اعلام می کردند که هرکس زیر میزی میدهد، مشخصا اعلام کند.این کار در تهران سخت تر است اما جامعه پزشکی با ما همکاری کرد.

نمی خوام بگویم چون یک عده ای دوست دارند ما را ناراحت کنند و اگر من بگویم همان کار را تکرار می کنند.

شیرین ترین اتفاق در این دوره کاری هم زمان با اولین توافق نامه ژنو در سال 92 بود که ما اطمینان حاصل کردیم، مسیر برای دسترسی آسان مردم به دارو باز میشود . در همان مقطع بحران دارویی فروکش کرد.دولت و مجلس به این نتیجه رسیدند که بحران دارویی حل شد و این را اعلام کردند. آن لحظه برای کسانی که در سازمان غذا و دارو فعالیت می کردند و عده ای مثل من که مسئولیت اجرایی داشتند شیرین بود و خستگی ها از تنشان درآمد.

من تا 2 سال پیش صندلی مخصوص داشتم و آن را هر جایی با خودم می بردم تا روی صندلی خودم بشینم. 2 سال پیش دیگر این کا را نکردم تا عادت بد نشود. الان این صندلی در اتاقم در دانشگاه داروسازی است.

نه، واقعا نه. ممکن است برای کسی که مسئولیت اجرایی نداشته شیرین باشد که مسئولیت به عهده بگیرد اما برای کسانی که این لذت را چشیده اند نه.بار اول که روی کار می آیی هیجان داری ولی بعد از مدتی میبینی که چقدر دردسر دارد و حجم کار سنگین است.من با اطمینان عرض می کنم که هر وقت کارم تمام شد دیگر برنمی گردم.هربار که از من خواسته شد این مسئولیت را به عهده بگیرم، استخاره کردم و علی رغم میل باطنیم آمدم.خداوند این تقدیر را رقم زده است و واقعا به عنوان یک وظیفه است.در مسئولیت های اجرایی ایران لذت خاصی نیست.

گفتگو از ریحانه هرندی

انتهای پیام/