درآمد چند میلیونی در دنیا و بی حساب در آخرت

 این موضوع ما را برآن داشت تا در این باره تخقیقات لازم را انجام دهیم و به قول معروف آبی پاکی را روی دست شایعات بریزیم. 

ساخت ورزشگاه و مشارکت در باشگاه های ورزشی فقط به خاطر یک استدلال غلط یعنی فرار مالیاتی وجهه مناسبی را از افراد ساخته است اما این همه ماجرا نیست و در بیشتر مواقع این عمل یک اقدام انسان دوستانه است. 

اما سئوالی که اینجا مطرح است: سود این همه هزینه در ورزش اگر فرار مالیاتی نیست چه دلیل می تواند داشته باشد؟ 

باید گفت سرمایه گذاری و ساخت ورزشگاه در محلات که ساده ترین نوع آن است می تواند حتی از برخی فعالیت های اقتصادی سود آوری بیشتری داشته باشد. 

در یک حساب سر انگشتی یک سانس ورزش در یک سالن ورزشی می تواند در پایین ترین رقم خود برای مالک حدود یک میلیون در ماه باشد و اگر این سانس های ورزش را در رشته های مختلف در نظر بگیریم و به طور میانگین از یک سالن در طول روز برای 4 ورزش استفاده شود ماهی 4 میلیون به طور میانگین درآمد دارد و این در حالی است که مجموعه های ورزشی از چند سالن در کنار هم بهره می برند که این موضوع می تواند ضمن اشتغال زایی برای مربیان و ورزش برای عموم، رقمی بالغ بر حدود 20 میلیون تومان را برای مالک در ماه درآمد زایی کند،  پس فرار مالیاتی وجود ندارد. 

تمامی ارقام فوق بر حسب اطلاعات مردمی است و البته یک حساب میانگین از در آمد زایی مجموعه های ورزشی که بادی به آن توجه بیشتری داشت. 

استعلام وضعیت مالیاتی خیران ورزشی از سازمان مالیاتی کشور به شرح ذیل می باشد:    
 
با توجه به سوال مطرح شده در خصوص تعلق معافیت مالیاتی به وجوه پرداختی بابت کمک‌های خیرین در بخش ورزش به آگاهی می‌رساند: 

1- مطابق تبصره 1 بند الف ماده 117 قانون برنامه پنجساله پنجم توسعه برقراری هرگونه تخفیف، ترجیح و یا معافیت مالیاتی و حقوق ورودی علاوه بر آنچه که در قوانین مربوط تصویب شده است ، برای اشخاص حقیقی و حقوقی طی سال های اجرای برنامه( 1390الی1394) ممنوع است. 

2- براساس ماده (169) قانون برنامه پنج ساله سوم توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جمهوري اسلامي ايران و آیین نامه اجرایی آن موضوع مصوبه شماره27960/ت 33411هـ مورخ 08/05/1384 هیات محترم وزیران وهمچنین ماده (118) قانون برنامه پنج ساله چهارم توسعه اقتصادي، اجتماعي وفرهنگي جمهوري اسلامي ايران  که مقررات مزبور را برای یک دوره دیگر تنفیذ نموده بود ؛ به ‌منظور تأمین امکانات و حمایتهای قانونی و اعتباری از فعالیتهای ورزش عمومی و قهرمانی طی سالهای اجرای برنامه فوق الذکر (1379الی1389)  وجوهی‌که توسط اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی صرف احداث و تکمیل فضاها، اماکن و باشگاههای ورزشی و ارائه خدمات ورزشی می‌شد و یا به عنوان‌کمک به سازمان تربیت بدنی، کمیته ملی المپیک ایران، فدراسیونها، هیأتها و انجمن‌های ورزشی و تربیت بدنی نیروهای مسلح پرداخت می‌گردید، با‌تأیید سازمان تربیت بدنی به عنوان هزینه قابل قبول تلقی می‌گردید.» 

  لذا با عنایت به عدم تنفیذ حکم ماده مذکور در قانون  برنامه پنجساله پنجم توسعه، از ابتدای برنامه پنجم توسعه(1390الی1394) ، وجوه پرداختي بابت کمک به باشگاههای ورزشی به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی تلقی نمی گردد و قابل کسر از درآمد مشمول مالیات اشخاص  نمی باشد .ضمن اینکه در قانون مالیاتهای مستقیم مصوب اسفند 1366 و اصلاحات بعدی آن نیز هیچ گونه معافیت مالیاتی در خصوص وجوه پرداختی یا تخصیصی و یا کمک های غیر نقدی بلاعوض اشخاص اعم از حقیقی یا حقوقی در بخش ورزشی لحاظ نشده است . 

با توجه به مطالب فوق به نظر می رسد ورزش علاوه بر یک فعالیت اجتماعی ،فرهنگی میتواند یک فرایند اقتصادی نیز نام بگیرد و عاملی بازدارنده برای آسیب های احتمالی اجتماعی و چتری برای سلامتی یک جامعه و چه بهتر که فرهنگ سرمایه گذاری در ورزش به شکلی باب شود که اگر فردی قصد اشتغال زایی و کار آفرینی دارد که در پایان منتهی به در آمد زایی اقتصادی می شود، چه بهتر که در راه ورزش باشد که هم ثواب دنیوی دارد و هم اجر اخروی ... 

انتهای پیام/