باشگاه خبرنگاران گزارش می‌دهد؛
زنگ خطری در کمین هنر صنایع دستی/ بیمه، درد مشترک هنرمندان این عرصه
به عقیده برخی هنرمندان صنایع دستی برخی از مردم حاضرند میلیون‌ها خرج کریستال خارجی کنند، اما برای صنایع دستی حتی چند هزار تومان نمی‌دهند.
به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران- حمیده سادات آقامیری؛ چند هفته پیش بود که شهر پرهیاهوی تهران میزبان نمایشگاه صنایع دستی در سطح بین‌الملل شد. نمایشگاهی که بهانه‌ای شد تا یکبار دیگر چشمان جهانیان به بهانه برگزاری نمایشگاه به این هنر پر قدمت ایرانی خیره شود.
حضور نمایندگان فرهنگی از 31 استان کشور و چند کشور در سطح بین‌المللی بهانه‌ای شد تا باز هم نگاه‌ها به سمت این هنر قدیمی رود هنری که یک روز آن هم در سطح جهانی برای بیان زیبایی و ظرافت آن کافی نیست.
ایران کشوری با بیش از 22 نوع متفاوت از صنایع دستی است که هر کدام از این انواع صنایع دستی در پهنه جغرافیایی متفاوت گسترده است و همین گستردگی است که ارزش صنایع دستی ایرانی را چند برابر می‌کند.
جاجیم، گلیم، سفره قلم‌کار اصفهان، گردنبند فیروزه، زیو‌رآلات اقوام لر، سفال لاله جین همدان، خاتم‌کاری در انواع و ابعاد متفاوت، لباس‌های محلی و ... همه این‌ها بخشی از صنایع دستی ایرانی است، صنایعی که شاید به مدد تجاری‌سازی توانسته جایی در میان خانه‌های ایرانی داشته باشد اما هنور هم هستند صنایعی که به دلیل این عدم توجه رو به منسوخ‌شدن است.
هر چند هر کشوری برای خود صنایعی دستی خاص دارد اما تنها صنایع دستی ایرانی است که در دنیا منحصر به فرد است و ساخت آن کار هر کسی نیست از این رو دور از ذهن نیست که بگوییم هیچ هنری در دنیا یارای رقابت با صنایع دستی ایرانی را ندارد، اما ایجاد چنین نمایشگاه‌هایی شاید بهانه‌ای باشد تا به واسطه آن بتوان از مشکلات این قشر از هنرمندان پرده برداشت.
بیمه درد مشترک تمام هنرمندان این عرصه است هم در بخش فروش محصولات و هم سلامت خود هنرمندان چرا که صنایع دستی هنری یدی است و این عشق به هنر ایرانی است که هنرمندان را در این عرصه نگه می‌دارد، آن هم با این همه عوارض جانبی، برخی از این آثار هنری نماد بارز هویت ایرانی است اما عدم حمایت از هنرمندان این عرصه است که پای هنر مدرن و فرنگی را به ایران باز می‌کند.
هر چند مهد اکثر صنایع دستی ایران در استان اصفهان است اما استان‌های دیگر هم می‌توانند در این عرصه حرفی برای گفتن داشته باشند.
باید با برنامه‌ریزی دقیق برای فرهنگ و هنر این سرزمین، مدیریت صنایع دستی را از متمرکز به غیر متمرکز ارتقاء دهیم که در این عرصه توجه به علم بومی ضروری است.
از سوی دیگر با توجه به فرهنگ سازی‌های صورت گرفته صنایع دستی در ایران جنبه تزیینی دارد و همین امر سبب شده تا این نوع از هنر ایرانی جایی در سبد خانوارهای ایرانی نداشته باشد خیابان طالقانی توان این روزها خلوت است و همین سکوت است که عدم بودجه را این صنعت نشان می‌دهد.
اگر بهانه عدم استفاده، دوام این آثار است باید گفت بسیاری از این صنایع از نیاکان و نسل به نسل رسیده است و قدمتی به بلندای تاریخ برای تضمین کیفیت آن کافی است.
استفاده از صنایع دستی نیازمند فرهنگ سازی است هنرمندان این عرصه معتقدند برخی از مردم حتی حاضر هستند میلیون‌ها پول صرف کریستال‌های خارجی کنند، اما حضر نیستند حتی چند هزار تومان بهای صنایع دستی را بپردازند و این شروع زنگ خطر برای فاصله گرفتن از فرهنگ و هنر ایرانی است.
صادرات صنایع دستی ایرانی به مدد بخش خصوصی انجام می‌شود که همین امر سبب شده تا از شرکاری بسیاری از هنرمندان این عرصه که عدم توانایی همکاری با بخش خصوصی به دلیل مسائل مالی را ندارند و همین عدم توانایی مالی در برخی موارد سبب کاهش کیفیت کار شده و زمینه‌های واردات را فراهم می‌کند به گفته اهالی هنر کاهش کیفیت صنایع دستی سبب می‌شود تا الگوبرداری از آن آسان باشد.
برای ساماندهی به این وضع دولت باید برای حفظ این هنر با بخش خصوصی همراه باشد.
صنایع دستی شناسنامه هر سرزمین برای فرهنگ بومی است و عدم توجه به آن می‌تواند بهانه‌ای برای واردات هنر به کشور شود.
انتهای پیام/
