به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان وبسایت نشریه «فورچون» در مطلبی نوشت: سالها پیش، در کهکشانی دوردست خبر «همکاری» میان روسیه و عربستان و ونزوئلا و قطر برای ثابت نگه داشتن تولید نفت گونه ای اعلان جنگ اقتصادی به شمار می رفت. این اقدام سروصداها را برای «استقلال انرژی» و افزایش چشمگیر جایگزین هایی برای انرژی بلند می کرد. ولی این رویداد نه در دوردست ها رخ داده و نه در گذشته ها. هریک از رئیسان جمهور آمریکا، از ریچارد نیکسون گرفته تا باراک اوباما، بی هیچ ابهامی گفته اند که بایسته است وابستگی آمریکا به نفت بیگانه به پایان برسد تا جلوی آسیب پذیری در برابر کم شدن عرضه که دیگر قدرت ها تحمیل می کنند گرفته شود.

ولی این بار داستان، داستان دیگری است. واکنش به خبر هفته گذشته درباره دست نزدن به میزان تولید که دو تولید کننده بزرگ نفت جهان در آن شرکت داشتند با خمیازه بود. درباره آسیب پذیر بودن، سخنانی رانده شده، ولی نه درباره آسیب پذیری اقتصاد آمریکا، بلکه راهبردی که در پس این تصمیم نهفته است. شواهد زیادی وجود دارد که ما گام به دوران تازه ای گذاشته ایم؛ دوران نفت فراوان و کمابیش ارزان.

اکنون دو پرسش پیش می آید. نخست آنکه آیا کم کردن تولید در روسیه و عربستان و دیگر کشورها می تواند شکاف میان عرضه و تقاضا را پر کند؟ پاسخ این است: در کوتاه مدت، خیر. ترازی که این کشورها پیشنهاد ثابت نگه داشتن تولید را در آن تراز داده اند برای خود رکوردی بوده است، و در ضمن، نیازمند پذیرش دیگر تولید کنندگان بزرگ نیز هست. افزون بر آن، انبارهای جهانی در این دوره رکود، انباشت فراوانی داشته اند که این هم برای خودش رکورد است. اینها همانند ضربه گیر در برابر نوسان های عرضه و تقاضا عمل می کنند. پرسش دیگر این است که آیا ما آماده هستیم تا نگاه خود را به عرضه انرژی و امنیت انرژی دگرگون کنیم، نگاهی که با شوک تحریم 1973 و شورشهای موردی در خاورمیانه در یاد مردم مانده است.

دو سال گذشته نویدبخش همین دگرگونی بود. در این بازه زمانی، عرضه جهانی نفت روزی 1 میلیون بشکه بیش از تقاضا بوده است. ولی ما می توانیم یکی از دو راه را در پیش بگیریم: یا بیشتر مصرف کنیم و دیگر سرچشمه های انرژی را بیهوده و نامقرون به صرفه دانسته و از آنها رویگردان شویم. یا اینکه بپذیریم بهره مندی از سرچشمه های انرژی به دست آمده از سنگواره ها ناپایدار است نه به این دلیل که عرصه یا خود سرچشمه ها کم هستند بلکه به دلیل پیامدهای زیست محیطی و آب و هوایی که استفاده از آنها به همراه دارد. اگر همین راه را در پیش بگیریم فناوری ها و سرچشمه های جایگزینی برای انرژی خواهیم یافت تا رد پای آلاینده های کربنی در اقتصاد کاهش پیدا کند. باید پذیرفت که این برای بخش هایی که نیازی به نفت ندارند، همچون تولید برق، آسان تر انجام می شود تا سخت ترین چالش ما که بخش ترابری است و بزرگترین مصرف کننده فراورده های نفت به شمار می رود.

ثابت نگه داشتن میزان تولید، همچون آنچه هفته گذشته اعلام شد نشانه ای از این روند تازه در سرتاسر جهان است. می توانیم از نفت ارزان بادآورده بهره مند شویم یا می توانیم بخشی از سود مالی آن را در راه ساختن آینده ای سرمایه گذاری کنیم که کمتر به کربن وابسته است.

انتهای خبر/