از نیزه هایی بر تن معلولیت تا برق مدال های جهانی
مریم سلطانی ورزشکار جوان پارالمپیکی که با وجود سن کم و محدودیت ها در عرصه ورزش جهانی درخشیده است.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان؛ رشته دومیدانی در سال 1952 فعالیت خود را همزمان با بازی های استوك مندویل آغاز کرد و در سال 1960 میلادی به بازی های پارالمپیك وارد و تحت پوشش IPC قرار گرفت. این رشته در ایران در سال 1359 آغاز به فعالیت کرد و در همین سال نخستین دوره مسابقات قهرمانی كشور آن صورت پذیرفت. تیم ملی برای اولین بار در سال 1362 به مسابقات جهانی استوك مندویل اعزام شد.
مسابقات این رشته ورزشی در ماده های دو و میدانی، پرش‌ها و ویلچررانی برگزار می‌شود. رشته دو و میدانی از رشته‌های پرمدال بازیهای پارالمپیك است و قهرمانان و نام‌آوران زیادی طی سال‌های حضور در بازیهای پارالمپیك برای كشور افتخار آفرینی کردند.
كسب مدال های متعدد در تاریخ بازیهای پارالمپیك ره آورد حضور ورزشكاران ایران در رشته دو و میدانی است. این رشته اولین مدال های رنگارنگ خود را در بازیهای 1988 سئول به دست آورد. بانوان ورزشكار نیز برای نخستین بار در بازیهای پارالمپیك 2000 سیدنی حاضر شدند.
مریم سلطانی دانشجوی رشته حقوق و متولد سال 74 در تهران است که افتخارات زیادی را در این رشته رقم زده و همین موضوع بهانه ای شد تا گفتگویی با وی داشته باشیم:
از چه زمانی وارد ورزش شدید؟
من به طور مادر زادی از ناحیه پا دچار معلولیت هستم و از کودکی در رشته ژیمناستیک فعالیت می کردم اما از سال 88 با ورزش جانبازان و معلولین آشنا شدم و از سال 91 به عضویت تیم ملی درآمدم.
چرا رشته دو و میدانی را انتخاب کردید؟
ابتدا وارد رشته تنیس شدم اما مربیان به من گفتند که از نظر فیزیکی در ماده پرتاب نیزه رشته دو و میدانی می توانم عملکرد موفقی داشته باشم بر همین اساس من وارد این رشته ورزشی شدم.
تاکنون چه افتخارات و مدال هایی را کسب کردید؟
در مسابقات جوانان جهانی به میزبانی جمهوری چک در سال 91 موفق به کسب مدال طلا و نقره شدم، در رقابت های مالزی در سال 92 توانستم 2 مدال طلا کسب کنم و در مسابقات کره جنوبی سال 93 نیز مدال برنز گرفتم.
اسفند ماه 94 در مسابقات امارات سهمیه پارالمپیک ریو را کسب کردم و در نخستین حضورم در رقابت های پارالمپیک در مکان هفتم ایستادم.
هدفتان در زندگی و ورزش چیست؟
در زندگی شخصی خود به دنبال اثبات اراده خودم هستم و در عرصه ورزش هدفم کسب مدال پارالمپیک است.
چه میزانی دیدگاه اطرافیانتان نسبت به معلولین تغییر دادید؟
وقتی وارد ورزش شدم ابتدا دیدگاه خودم به توانمندی ها و اراده یک فرد داراری معلولیت تغییر کرد و پس از آن خانواده و اطرافیانم نیز باورشان تغییر کرد و اکنون به عنوان یک الگو برای آنها هستم.
چه کسانی مشوق شما بودند؟
مادرم مشوق اصلی من بود و همیشه من را همراهی کرد تا امروز بتوانم در پارالمپیک شرکت کنم.
نخستین مربی شما چه کسی بود؟
از ابتدای فعالیتم در رشته پرتاب نیزه تا کنون هرمز صادقی نیا مربی من بوده است.
شیرین ترین و تلخ ترین خاطره ورزش حرفه ای شما چی بود؟
گرفتن سهمیه پارالمپیک شیرین ترین خاطره است و آسیب دیدگی ناحیه کمرم در حال حاضر تلخ ترین اتفاق است چرا که باید تا مدتی از ورزش دور بمانم.
انتظار شما از مسئولین وزرات ورزش و جوانان چیست؟
از مسئولین می خواهم که توجه بیشتری به ورزشکاران پارالمپیکی داشته باشند و از نظر حقوق و مزایا به ملی پوشان رسیدگی کنند و امکانات و تجهیزات سالن های ورزشی را برای تمرین ورزشکاران جانبازو معلول ارتقا دهند.
احساستون را در مورد این کلمات بفرمایید؟
دو و میدانی: همیشه حس هیبجان دارد
پارالمپیک: اعتماد به نفس
مدال طلا:اوج خوشحالی
ورزش جانبازان و معلولین: امید به زندگی
توصیه شما به افراد هم سن و سال خودتان چیست؟
جوان ها باید همیشه انگیزه داشته باشند و به دنبال بهانه نباشند و در ورزش و تحصیلات تلاش کنند تا فرد موفقی باشند.
حرف آخر...
از مسئولین فدراسیون جانبازان و معلولین، وزارت ورزش و خانواده ام تشکر میکنم و برای تمام ورزشکاران آرزوی موفقیت دارم.
انتهای پیام/
