نگاهی به اقلیمی‌نویسی در ادبیات داستانی ایران + عکس
اواخر قرن نوزدهم میلادی اصطلاحی به نام «ادبیات اقلیمی» وارد حوزه نوشتار شد. این عبارت به نوشته‌هایی اطلاق می‌شود که دربردارنده ویژگی‌های بومی و محلی یک منطقه مانند شخصیت‌ها، گویش، لهجه و آداب و رسوم آن باشند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در ادبیات معاصر فارسی طی صد سال گذشته آثاری با مشخصه‌های اقلیمی و منطقهای پدید آمدند که اوج آن را در دهه‌های چهل و پنجاه شمسی می‌بینیم.
بیشتربخوانید: انديشه دليل مانايي شاعران بزرگ
به اعتقاد صاحب‌نظران هم اکنون گرایش نویسندگان به اقلیمی‌نویسی کمتر شده و رمان‌ها و داستان‌ها بیشتر به فضا‌های شهری و آپارتمانی محدود شده‌اند. در این نوشتار به شاخصترین اقلیمی‌نویسان ادبیات داستانی ایران می‌پردازیم.
منبع: روزنامه خراسان
انتهای پیام/
