مدیریت کرونا زیر سقف خانه ها

به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ،مطهره مهدوی مشاور و مددکار اجتماعی فرماندهی انتظامی شهرستان سوادکوه، گفت: در شرایط کرونایی چه خوب است زوجین نیز به یکدیگر توجه کنند و با زبان گفت و گوی محبت‌آمیز، نیاز‌های همدیگر را بشناسند و گذر از بحران کرونا را برای همدیگر مساعد کنند.

هیچ کدام از ما فکرش را هم نمی‌کردیم که یک روز یک ویروس اپسیلونی به نام کرونا بیاید و شیرازه زندگی مان را به هم بریزد و نقل محافلمان شود و مسبب همه بد بیاری‌های زندگی این روز‌های سخت شناخته شود.

کرونا، همان ویروسی که دو ماه از آمدنش نگذشته و به اجبار همه خانواده‌ها را دور هم جمع کرده که گویا این دور همی ها، به ذائقه برخی خوش نیامده و باعت اختلاف نیز شده و شاید تنها حسن اش این باشد که در روز‌های قرنطینه خانگی زوجین کمتر اقدام به این مساله کنند تا یکدیگر را زیر ذره‌بین قرار دهند و کوچک‌ترین اقدام را به رخ یکدیگر بکشند. اما برای بعضی از زوجین، شرایط دشواری را رقم زده است.

افرادی که روزانه حداقل هشت ساعت زمان کاری را بیرون از خانه می‌گذراندند اکنون باید این زمان را با هم در خانه سپری کنند، این زوجین همان‌هایی هستند که آموزش ندیده‌اند وقتی هر یک از آنها، ساعت کاری را می‌گذرانند برای یکدیگر پیام محبت‌آمیز بفرستند و تنها پیامی که بین زوجین ر د و بدل می‌شود، فهرست خرید است که در آن هم کلام محبت‌ آمیزی وجود ندارد.

حقیقت این است که اغلب ما پیش از آن که شنونده خوبی باشیم، قاضی‌های خوبی هستیم و با شنیدن هر کلام و دیدن هر رفتاری، دست به قضاوت می‌زنیم، وقتی زوجین از اتفاق‌های محل کار برای یکدیگر تعریف می‌کنند به جای شنونده بودن، دست به قضاوت می‌زنند که چرا با همکار خانم یا آقا چنین صحبتی داشته است، همین مساله باعث می‌شود زوجین با یکدیگر حرف نزنند و همدیگر را در جریان مسائل خود قرار ندهند.

از آنجا که زوج‌ها راه تعامل با یکدیگر را آموزش ندیده‌اند در زمان صحبت با یکدیگر هم دستوری حرف می‌زنند، زوجین به جای به کار بردن جملاتی مانند "کی کرونا تموم می‌شه که از خونه بری بیرون، عادت ندارم این همه ببینمت" به همدیگر کمک کنند تا شرایط بحران تسهیل شود؛ به کار بردن این جملات به اصطلاح "غر زدن" است و آستانه تحمل طرف مقابل را کاهش می‌دهد.

بهتر است زوجین با یکدیگر امری صحبت نکنند، در زمان صحبت با طرف مقابل این را بدانیم که شخص مقابل، انسانی با نیاز‌های متفاوت است، به شخصیت مستقل یکدیگر احترام بگذاریم.

بزرگ‌ترین چالش امروز زوج‌ها در قرنطینه، این است که هیچ فعالیت مشترکی ندارند و یا اینکه آن را نساخته‌اند، اگر فعالیت مشترک داشتند از کنار هم بودن بیشتر لذت می‌بردند، چون در طول سال برای بسیاری از تفریحات ۲ نفره، فرصتی وجود ندارد و اکنون زمان این تفریحات است.

برخی زوجین، به جای همزیستی مسالمت‌آمیز در این شرایط بحران، یکدیگر را ربات تلقی می‌کنند که باید به طرف مقابل داده بدهند و آن طرف، اعمال کند و فراموش می‌کنند که شخصیت مقابل، روحیاتی متفاوت از آن‌ها دارد.

انسان‌ها پنج محرک اصلی در زندگی خود دارند، محرک‌های اصلی انسان شامل نیاز به زنده ماندن، نیاز به محبت و دوست داشتن و تعلق خاطر، نیاز به قدرت، نیاز به آزادی، نیاز به تفریح می‌باشد و ما برای تأمین این نیازها، باید یک یا چند تصویر را در دنیای کیفی خود بهبود دهیم بنابراین دنیای کیفی از مهم‌ترین چیز‌هایی که می‌دانیم و می‌شناسیم تشکیل شده است.

در دنیا هیچ آزادی کامل وجود ندارد، هرچه به دنبال محبت و احساس تعلق باشیم از نیاز‌های دیگر به خصوص در قدرت و آزادی نمی‌توانیم فارغ شویم چراکه قدرت محبت را تخریب خواهد کرد و هیچ کس هم دوست ندارد تحت تسلط کسی قرار بگیرد.

اگر تعادل و تعامل منطقی بین زوجین به وجود نیاید، سرانجام رابطه مطلوب آن‌ها به خصوص در دوران قرنطینه خانگی به شکست می‌انجامد، بنابراین زوجین باید از این فرصت به خوبی استفاده کنند و با تعدیل نیاز‌ها بتوانند با سازگاری مطلوب به هدف زندگی خود برسند.

در واقعیت غصه خوردن، فریاد زدن، انداختن تقصیر گردن دیگران و... نه تنها کمکی به کاهش فشار و استرس نمی‌کند، بلکه نگرانی‌ها و استرس‌های جدیدی ایجاد می‌کند و کنترل و مدیریت وضعیت کاملا از دست خارج می‌شود.

بسیاری از مهارت‌ها هستند که به آن‌ها علاقمند هستید، اما زندگی روزمره و مشغله‌های کاری یا هزینه‌های سرسام‌آور فرصت فراگیری و آموزش آن‌ها را از شما گرفته است. حالا بهترین فرصت برای یادگیری چنین مهارت‌هایی است.

در واقع، بسیاری از مردم روانشناس بالینی را از روانپزشک تشخیص نمی‌دهند و اختلالات اضطرابی را نمی‌پذیرند، و تصور می‌کنند اگر در شرایط بحران کرونا و یا هر بحران دیگری، دچار استرس و یا ترس از مرگ شد، یا باید دارو مصرف کند که درمان شود و یا اینکه هیچ کاری نکند و دیگران هم متوجه اضطراب او نشوند و مقاومت نسبت به مشاوره در این افراد بسیار بالا است.

این افراد هنوز اختلال اوتیسم و بیش‌فعالی را در کودکان خود نمی‌پذیرند و تصور می‌کنند بیش‌فعالی، فقط شیطنت زیاد فرزند است و در اختلال اوتیسم، تصور می‎‌کنند بچه در حال لوس کردن خود است.

بهترین راهکار این است که خانواده‌ها با آمورش‌های مجازی و خواندن کتاب ها، مهارت‌های زندگی را بیاموزند و با دانش وتوانمندی علمی بر اختلالات زندگی عبور کنند.

 

انتهای پیام/س