پاهایی که در رکاب زندگی می‌دوند

به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شیراز، قصه ها و حکایت‌های مختلف از زندگی معلولین بارها به گوشمان رسیده اما فصل مشترک بیشتر قصه های معلولیت، کلید واژه های خودباوری و حرکت و تغییر است.

برای مثال یکی از این آدم‌ها ایوب خالقی، جوان چهل ساله اهل شهرستان اوز است که وقتی حکایت زندگی اش را بشنوی موج های مثبت کائنات در آن جاری بوده که به رغم دغدغه هایی که دارد و بی توجهی هایی که به او شده است.

ایوب خالقی جوانی‌ ۴۰ ساله، اهل شهرستان اوز  است که بر اثر یک بیماری از ناحیه پا دارای معلولیت شد و به اصطلاح عامیانه پاهایش کوتاه شده اما همین پاها چه مسیرهایی را که طی نکرده است.

دوچرخه پای ثابت زندگی ایوب خالقی

ایوب، عاشق دوچرخه سواری  و دوچرخه هم‌ پای همیشگی او است حتی به گمانم با تعریف هایش اگر سفری دور و دراز هم در پیش داشته باشد، دوچرخه را به دیگر وسایل نقلیه ترجیح دهد.

او قصه معلولیتش را این‌طور روایت می کند که ابتدای تولد مدتی سالم بوده، اما در گذر زمان بر اثر یک بیماری و کم شدن آب بدن، پاهایش چنین شکلی گرفته است که به دلیل اینکه پدرش مشغله کاری بسیار داشته و در خارج از این منطقه به سر می برد و سن برادرانش هم به حدی نبوده که بتوانند کارگشا باشند.

خالقی به این بیماری دچار می شود و در ۹ سالگی  یک‌بار تحت عمل جراحی قرار گرفته اما از آن جا که هزینه های جانبی و دوندگی ها برای مداوا بسیار زیاد بوده است و حمایتی از او شکل نگرفته دوباره پا به همان شکل و حالت پرانتزی و کوتاه برمی‌گردد.

قصه دوچرخه سواری او از همان زمان کودکی رقم می خورد وقتی که کلاس اول ابتدایی بوده است پدرش برای او یک دوچرخه می‌خرد و همین دوچرخه آغازِ عشق ایوب بوده است که دیگر زندگی را با پای دل طی کند.

این دوچرخ سوار اوزی تحصیلاتش را تا مقطع پنجم ابتدایی ادامه داد و پس از آن دست از تحصیل کشید، او اکنون در یکی از سوپرمارکت‌های شهرستان اوز مشغول به کار است، تشکیل خانواده داده و صاحب یک فرزند هم هست که به گفته او این نقص مادرزادی انگار به فرزندش هم سرایت کرده که در تلاش برای مداوای او است.

از این جوان ۴۰ ساله پر از انرژی مثبت پرسیدم به خاطر این معلولیت آیا اذیت هم شده یا با خودش گفته است که چرا من چنین نقصی داشته باشم؟ او در کمال آرامش، پاسخ داد من مسیر زندگی ام را طی می‌کنم و اگرچه برخورداری از وضعیت جسمانی کامل برای همه خوشایند بوده اما وقتی که چنین اتفاقی برای من رخ داد دیگر گله و شکایت نمی‌کنم کسی که نباید تسلیم شود من هستم. 

جالب این است که ایوب یک مهارت خاصی هم در راه رفتن روی دست دارد که از آن هم برایمان صحبت کرد.

دوچرخه سواری حتی در مسافت های بین شهرستانی

ایوب خالقی از آن شهروندانی است که به نظر می رسد یک تنه در کاهش آلودگی هوای ناشی از دود وسایل نقلیه گام برداشته است، او برایم تعریف می‌کند که نه فقط در اوز که به طور مثال فاصله  لارستان تا اوز، اوز تا گراش و بسیاری از مناطق همجوار را با دوچرخه طی می کند و از این کار شور و اشتیاق فراوانی دارد که در سخنان و تاکیدش بر دوچرخه سواری این شوق  مشهود است.

او آن قدر به دوچرخه سواری علاقه دارد که به رغم کمبودها و مسائل مختلف، مجبور به تهیه اقساطی دوچرخه شده که به نظرمی آید چقدر در اینجا، فضا برای حمایت، برای شنیدن، برای فهمیدن کم است!!

خالقی با پاهایی ناقص و معلول بیش از حد وجودی خودش در دوچرخه سواری ماهر شده است و هر مسافتی را با دوچرخه می پیماید یک تیم بیش از ۴۰ نفره دوچرخه سواران از جوان و پیر را تشکیل داده است و با یکدیگر دل در مسیر جاده می نهند و گوش به نوای این چرخ طبیعت دارند.

اما با وجود رشد روزافزون تکنولوژی، آیا تا کنون اخبار و یا حداقل تصاویر این گروه دوچرخه سوار به سمت و سوی مسؤولان ذیربط از جمله اداره ورزش و جوانان نرسیده است؟ و یا درصورتی که رسیده باشد؛ آیا مجالی برای حمایت وجود ندارد؟!

ایوب خالقی مشتاق شرکت در مسابقات

از ایوب خالقی جوان چهل ساله اوزی سؤال کردم که آیا در مسابقات هم شرکت کرده است؟ ایوب گفت: به حضور و شرکت در مسابقات علاقه دارم اما کسی سراغی از ما نگرفته است تا ما هم بتوانیم از رشته ای که در آن مهارت داریم استفاده کنیم و هم بتوانیم باور ببخشیم به اینکه «معلولیت محدودیت نیست.

او گفت: خیلی مشتاق هستم که یک دوچرخه کورسی داشته باشم و با حمایت مسوولان بتوانم در مسابقات مختلف شرکت کنم و به ما هم بها داده شود.

این قصه زندگی ایوب خالقی جوانی معلول از شهرستان اوز بود که عزت نفس و خودباوری در آن موج می‌زند اما این داستان زندگی فقط نیاز به خودباوری ندارد، بلکه باور پذیری از سوی دیگران، حمایت ها و زمینه سازی برای رشد آنها روی دیگر سکه این داستان است که انتظار می رود محقق شود.

منبع: فارس

انتهای پیام/ت