باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهسا حنیفه - در یک سو، کودکی با لباس آبی و لبخندی که نشان از امید و زندگی دارد، و در سوی دیگر، همان کودک در آغوش پدری که فریاد درد و اندوهش، حکایت از عمق یک فاجعه دارد. فاصله میان این دو لحظه، تنها دو ساعت است؛ دو ساعتی که نه‌تنها زندگی یک کودک، بلکه امید یک خانواده و شاید یک نسل را به خاک و خون کشید. این روایت تلخ، بخشی از واقعیت روزمره مردم غزه است که زیر سایه جنایات رژیم صهیونیستی، هر لحظه با مرگ و ویرانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند. آنچه در این دو قاب به نمایش درآمده، نه یک استثنا، بلکه نمادی از یک فاجعه سیستماتیک است که سال‌هاست در این منطقه جریان دارد و کودکان، بی‌گناه‌ترین قربانیان آن هستند. 

لبخند‌های دزدیده‌شده: جنایات هدفمند علیه کودکان

کودکان غزه، بیش از هر گروه دیگری، هدف حملات رژیم صهیونیستی بوده‌اند. بر اساس گزارش‌های سازمان ملل، از اکتبر ۲۰۲۳ تا کنون، بیش از ۱۵ هزار کودک در حملات اسرائیل به غزه جان خود را از دست داده‌اند. این آمار، تنها بخشی از فاجعه را نشان می‌دهد؛ کودکانی که زنده می‌مانند، با زخم‌های جسمی و روحی عمیقی دست‌به‌گریبان هستند که آینده آنها را به تاریکی می‌کشاند. رژیم صهیونیستی با بمباران هدفمند مناطق مسکونی، مدارس و حتی بیمارستان‌ها، عملاً هیچ فضایی برای زندگی امن کودکان باقی نگذاشته است. این حملات، نه‌تنها نقض آشکار قوانین بین‌المللی و کنوانسیون حقوق کودک است، بلکه نشان‌دهنده سیاستی هدفمند برای نابودی نسل آینده فلسطین است.

لبخند این کودک در قاب اول، نمادی از مقاومت و امید است، اما آنچه در قاب دوم می‌بینیم، نتیجه مستقیم جنایاتی است که با حمایت قدرت‌های غربی، به‌ویژه آمریکا، ادامه یافته و هیچ نشانه‌ای از توقف آن دیده نمی‌شود. 

دو ساعت، دو جهان: فاصله میان زندگی و مرگ

فاصله زمانی دو ساعته میان این دو لحظه، خود به تنهایی یک فاجعه را فریاد می‌زند. رژیم صهیونیستی با استفاده از تسلیحات پیشرفته و بمب‌های فسفری که حتی در قوانین بین‌المللی ممنوع اعلام شده‌اند، نه‌تنها جان کودکان را می‌گیرد، بلکه با تخریب زیرساخت‌های حیاتی غزه، از جمله سیستم آب و فاضلاب، بیمارستان‌ها و مدارس، عملاً زندگی را برای بازماندگان غیرممکن کرده است. این دو ساعت، فاصله میان زندگی و مرگ نیست؛ فاصله میان انسانیت و توحش است. در این بازه زمانی کوتاه، رژیم صهیونیستی بار دیگر نشان داد که هیچ ارزشی برای جان انسان‌ها، به‌ویژه کودکان، قائل نیست و سیاست پاکسازی قومی خود را با شدت هرچه تمام‌تر پیش می‌برد. 

سکوت جهانی، هم‌دستی با جنایت

در حالی که تصاویر این‌چنینی از غزه به جهان مخابره می‌شود، سکوت جامعه جهانی و نهاد‌های بین‌المللی، خود به یک جنایت مضاعف تبدیل شده است. سازمان‌های حقوق بشری بار‌ها هشدار داده‌اند که ادامه حمایت‌های سیاسی و نظامی غرب از رژیم صهیونیستی، به معنای هم‌دستی در این جنایات است. آمریکا با ارسال سالانه بیش از ۳.۸ میلیارد دلار کمک نظامی به اسرائیل، نقش مستقیمی در تداوم این فاجعه دارد. این در حالی است که وتوی مکرر قطعنامه‌های شورای امنیت توسط این کشور، عملاً هرگونه تلاش برای توقف جنایات را ناکام گذاشته است. در چنین شرایطی، کودکان غزه نه‌تنها قربانی بمب‌ها و موشک‌ها هستند، بلکه قربانی سیاست‌های دوگانه‌ای شده‌اند که از یک سو شعار حقوق بشر سر می‌دهند و از سوی دیگر، با حمایت از جنایتکاران، این فجایع را ممکن می‌سازند. این کودک، که در یک لحظه لبخند می‌زد و در لحظه‌ای دیگر بی‌جان در آغوش پدرش گریان بود، تنها یک قربانی نیست؛ او نماد مظلومیت یک ملت است که جهان، آن را به فراموشی سپرده است.

فاجعه غزه؛ فراتر از بحران انسانی

فاجعه‌ای که در غزه جریان دارد، فراتر از یک درگیری منطقه‌ای است؛ این یک بحران انسانی است که وجدان بشریت را به چالش می‌کشد. دو ساعت میان لبخند و مرگ این کودک، نشان‌دهنده عمق جنایاتی است که رژیم صهیونیستی با حمایت قدرت‌های بزرگ مرتکب می‌شود. اگر امروز جهان در برابر این فجایع سکوت کند، فردا هیچ تضمینی برای جلوگیری از تکرار چنین تراژدی‌هایی در نقاط دیگر جهان وجود نخواهد داشت.

مقاومت مردم غزه، با وجود همه سختی‌ها، نشان‌دهنده روحیه‌ای است که تسلیم ظلم نمی‌شود، اما این مقاومت، نیازمند حمایت واقعی جامعه جهانی است. زمان آن رسیده که جهان از خواب غفلت بیدار شود و با فشار بر رژیم صهیونیستی و حامیانش، جلوی این جنایات را بگیرد. لبخند کودکان غزه، حق آنهاست؛ حقی که نباید با بمب و موشک به خاک و خون کشیده شود.