باشگاه خبرنگاران جوان؛ مریم سادات بهادر _ در دل تاریخ، لحظاتی هستند که همچون چراغی در شب‌های تاریک می‌درخشند و انسان‌ها را به سوی حقیقت و آگاهی هدایت می‌کنند. یکی از این لحظات ویژه، ولادت امام علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) است که همچون چراغی فراگیر بر دل‌های مشتاق و جویای حقیقت تابید.

میلاد امام رضا؛ نوری از آسمان به دل‌های بشریت

آری، در آن هنگامه‌ای که زمین و زمان، در انتظار تابش نور از سرزمین قدس بودند، امام هشتم، حضرت علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) در مدینه چشم به جهان گشود و سال‌ها بعد بر خاک ایران زمین گام نهاد. 

 امامی که علم و محبت را در کنار هم داشت و نشان داد که هر انسان باید با چراغ هدایت به دنبال راه نیکو و الهی باشد.

ولادتش نه تنها آغاز روزی از روز‌های تاریخ بود، بلکه شعاعی از نور الهی بود که بر دل‌های انسان‌ها تابید و گم‌گشتگان را به سمت ساحل امن هدایت کرد.

امام رضا (علیه‌السلام)، امام علم و محبت، پیام‌آور عدالت و حلم، در زندگی‌اش همواره پیوندی شگرف میان علم و اخلاق برقرار می‌ساخت. در کنار دربار و در میان مردم، او همواره دل‌ها را با کلامی پر از مهر و حقیقت می‌گشود. امامی که در دل خویش رمز و راز‌های آسمانی را داشت و در عین حال، در زمین، محبوب‌ترین پیشوای اخلاق و راهنمای معنوی بود.

حرم مطهرش در مشهد، به عنوان مامن و پناهگاهی برای عاشقان و دلدادگان به حقیقت، همچنان پذیرای زوار بی شماری از جای جای این کره‌ی خاکی است و دل‌های مشتاق را به سوی خود می‌کشاند. 

در حقیقت ولادتش همچون نسیمی ملایم بر دل‌ها می‌وزد، و یادش در گوشه‌گوشه دل‌های مسلمانان طنین‌انداز است.

ولادت حضرت علی بن موسی الرضا (علیه‌السلام) نه تنها به عنوان یک رویداد تاریخی در قلب تاریخ اسلام است؛ بلکه آموزه‌های بی‌پایانی را به بشریت هدیه می‌دهد. امامی که بر دل‌های انسان‌ها تابید و راه‌های روشن هدایت را برای آنان ترسیم کرد، همچنان در دل‌های ما جای دارد. 

این میلاد مبارک، فرصتی است برای تجدید پیمان با اصول انسانی و الهی که امام رضا (علیه‌السلام) در طول حیات مبارکش به ما آموخت.

در زندگی روزمره‌مان نیز باید همواره از نور این بزرگوار بهره‌مند شویم و در سایه‌سار اندیشه‌های بلند ایشان، به سوی کمال و انسانیت قدم برداریم.

نگاهی به دوران غیبت و امید به ظهور

و، اما در دوران غیبت، زمانی که انتظار برای ظهور حضرت ولی‌عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه) در دل‌های منتظران شعله می‌زند، باید دانست که ما در این دوره، همچنان پیرو راه امامانی هستیم که روش و سیره‌شان نور راهی است برای ما. دوران غیبت، نه دوران سکوت بلکه دوران دل‌پریشی از فراق است؛ دوران شب‌هایی که در دل‌مان خورشید ظهور روشن است و در هر لحظه از انتظار، امید به روزی می‌درخشد که آن‌گاه عدالت و نور، زمین و آسمان را پر کند.

در این دوران، همچنان‌که از امام رضا (علیه‌السلام) آموختیم، صبر و استقامت در برابر مشکلات، برترین سلاح است. باید دل‌های خود را همچون باغی پر از گل‌های عشق به عدالت و دوستی با انسان‌ها حفظ کنیم. در این مسیر، فقط با تقوا و عمل صالح می‌توانیم دستان‌مان را به سوی ظهور امام زمان (عج) بلند کنیم.

منتظر بودن در این دوران، نه فقط در دل، بلکه در عمل و در کردار روزمره است. در هر قدمی که برمی‌داریم، باید روش امامان خود را پیشه کنیم و برای ظهور آن نور، منتظر باشیم؛ چرا که امید به ظهور، همانند درختی است که ریشه در دل‌های ما دارد و برگ‌های آن در انتظار روزی است که در آن، جهانی سرشار از عدل و انصاف به دست صاحب‌الزمان (عج) به وجود آید.