باشگاه خبرنگاران جوان، مرضیه السادات حسینی راد - ازمرکز استان به سمت غربی‌ترین نقطه استان چیزی حدود ۳ ساعت مسافت داریم. 

جاده بعد از رفسنجان به سمت مجتمع مس وشهر سرچشمه جدا می‌شود، تمام جاده حتی برای لحظه‌ای خالی ازکامیون‌ها وتریلر‌های باری نیست. نزدیک دوراهی سرچشمه به شهربابک که می رسیم تعدادتریلرها بیشتر می شود.

کم کم جاده کوچکی هویدا می‌شود که نشان می‌دهند انتهای مسیرباید روستایی را چشم به راه باشیم.

درمسیر دنبال نشانه‌ای از طبیعت دستکند هستم تا نزدیک بودن به متطقه میمند را تشخیص دهم.ناگهان میمند پیش رویمان هویدا می‌شود وهمگی شگفت زده می‌شویم ونکته عجیب همین نبود بافت دستکند درهیچ کجای دیگری جز میمند است. 

روستایی مربوط به هزاره‌های قبل متعلق به تاریخی گم شده از ایران باستان است. 

آقای شمس الدینی راهنمای میمند است فرهنگی بازنشسته‌ای که حالا اینجا گردشگران میمند را به خانه‌های غارمانند زیبا می‌برد. 

نمای کلی میمند اینگونه است که اغلب خانه‌ها در دل کوه ایجاد شده‌اند اتاقک‌های کوچک ونیمه تاریک که حالا به یمن نورلامپ‌ها روشن شده‌اند. 

مهمان جمعی از دوستان شهربابکی هستیم و صبحانه مفصلی در دل یکی از این غار‌های زیبا با همان چیدمان گذشته و قند چایی که در کیسه گل گلی جای گرفته، اسپارشهربابکی (نوعی میان وعده محلی منطقه)، قورمه گوشت وتخم مرغ (محلی) مسکه (کره گوسفند) پنیرمحلی و کرنون (نان محلی شهربابک) می‌خوریم و پای صحبت تنها راوی میمند می‌نشینیم. 

ازگذشتگانی می‌گوید که خانه‌ها را با شرایط سخت در دل کوه کنده و با دود آتش آن را عایق حرارت و آلودگی وسال‌ها در آن زندگی کردند. 

میمند واقعا زیباست تک تک اتاقک‌های غارمانندش دسترنج یک ایرانی که به نوعی یک مهندس است، درچیدمان فعلی جای مغازه و خانه ها، مسجد و آتشکده مشخص شده است، برخی خانه‌ها از انتفاع خارج شده‌اند و یا به سبب سکونت نداشتن به شکلی مخروبه شده‌اند. 

میمند روستایی تمام دستکند است که گردشگران زیادی سال‌های اخیر روانه آن شدند تا روح مقدس گذشتگان ونیاکان مان که با چنین تدبیری گرمای تابستان وخنکای زمستان را چاره کردند را ستایش کنند. 

حدودا ۷ خانوار هنوز اینجا ساکن هستند، برای ورود به هر ساختمانی اینجا باید قد خم کنی تا بتوانی داخل آن را ببینی، از تاقچه‌های کوچک و بامزه تا ستون‌های جالبی که در مسجد (امروزی) ایجاد کرده‌اند همگی به نوعی نشانه نبوغ گذشتگان ماست. 

یادم هست زمانی حتی میمند را به شهر لی لی پوت‌ها شبیه می‌دانستند که به سبب مینی مال بودن اتاقک‌هایی است که دراین منطقه وجود دارد. 

ازپیرزن ریزنقشی که هنوز در میمند زندگی می‌کند میپرسم شب‌ها که تنها هستید نمی‌ترسید و او که بیش از ۷۷ سال عمر دارد به سوال من می‌خندد ومی گوید: سه چهارنفرخانم مسن هستیم و گاهی شب‌ها را کنارهم به صبح می‌رسانیم. 

۴ فرزند دارد که همگی درمرکز شهرستان زندگی می‌کنند، می‌گوید ذائقه بچه‌ها عوض شده والبته اینجا شغلی برای درآمدزایی ندارند. 

مشکلی که میمند را از زنده بودن دور می‌کند همین نبود مشاغلی مانندکشاورزی و دامداری و دیگر مشاغل قدیمی است که باعث مهاجرت جوانان به شهر شده است. 

این منظر فرهنگی که از سال ۸۸ ثبت ملی و از ۲۰۱۵ ثبت جهانی شد حالا در سکوت عجیبی قرارگرفته است گویا فراموش شده ویا رنگ گذشته‌ها گرفته است درحالی که تک تک اتاقک‌های کنده شده در دل کوه آن به حدی سحرانگیز هستند که باید ساعت‌ها ایستاد وبرای سازندگانش دست زد. 

باید دید مدیران پایگاه جهانی میمند چه برنامه‌ای برای حیات دوباره این روستای عجیب دارند و چرا میمند علی رغم داشتن جذابیت بالا برای گزدشگری، اینچنینی خفته درتاریخ باستانی خودش هست.